© Cavan / stock.adobe.com
Przygoda czeka: Bernedoodle lubią przebywać przez dłuższy czas na łonie natury.
Bernedoodle to puchate psy, które zdecydowanie się wyróżniają. Są to psy hybrydowe, lub tzw. designerskie, czyli potomstwo dwóch celowo kojarzonych ze sobą psów czystej rasy. W przypadku Bernedoodle’a jest to zawsze mieszanka berneńskiego psa pasterskiego i pudla.
© zooplus
Z punktu widzenia miłośników psów designerskich, zrównoważona mieszanka pomiędzy berneńskim psem pasterskim a pudlem jest pożądana, głównie jeśli chodzi o wygląd.
Czasami jednak natura udaremnia to życzenie, ponieważ po skrzyżowaniu czworonożny przyjaciel wygląda często prawie zupełnie jak pudel i nie widać nic z psa górskiego – albo odwrotnie.
Wielkość Bernedoodle zależy w dużym stopniu od rodzica rasy pudel: Krzyżówka z pudlem królewskim daje potomstwo o wysokości w kłębie między 45 a 58 centymetrów. Jeśli pudel był mniejszy, to Bernedoodle też taki będzie.
Inne cechy charakterystyczne tego mieszańca to:
Spryt pudla w połączeniu z dobrym charakterem berneńskiego psa pasterskiego – brzmi jak dobra mieszanka? Zgadza się! Jednak nie każdy Bernedoodle odpowiada temu ideałowi.
Niektóre z nich – ze względu na „domieszkę” pudla – mają tendencję do polowania lub są bardziej żywiołowe niż oczekują tego ich opiekunowie. Obie rasy rodzicielskie to psy bardzo żywiołowe, nawet jeśli pudel ma reputację rozpieszczonego kanapowca. Bernedoodle uwielbiają spędzać czas na świeżym powietrzu, przy różnych warunkach pogodowych.
Większość z tych czworonożnych przyjaciół jest również przyjaźnie nastawiona do ludzi i zwierząt, choć niektóre są nieco powściągliwe wobec obcych. Jak w przypadku każdego innego psa, ich szkolenie zajmuje dużo czasu. Przeważnie jednak Bernedoodle może zostać z powodzeniem ułożony nawet przez początkujących opiekunów psów.
Nie tylko geny są ważne dla charakteru tych zwierząt, ale także fazy socjalizacji i imprintingu (wdrukowania). Odpowiedzialny hodowca przywiązuje do tego dużą wagę.
Bernedoodle posiada uroczy wygląd przywodzący na myśl pluszowego niedźwiadka, nie należy jednak lekceważyć wymagań dotyczących pielęgnacji i utrzymania Bernedoodle’a.
Pielęgnacja sierści Bernedoodle’a jest wymagająca. Wiele psów tej rasy hybrydowej ma długą, falującą sierść. Dlatego najlepiej jest przyzwyczajać swojego czworonożnego przyjaciela do zabiegów pielęgnacyjnych, kiedy jest jeszcze szczeniakiem.
Im więcej loków, tym mniej włosów traci Bernedoodle. Nie ułatwia to jednak pielęgnacji sierści, bo jeśli nie wypada, konieczne jest regularne strzyżenie. Możesz to robić samodzielnie lub zabierać swojego czworonożnego przyjaciela do psiego fryzjera co trzy miesiące.
Jeśli sierść jest długa, może być podatna na matowienie. Może to oznaczać, że w mieszkaniu pojawi się dużo brudu. Niedostatecznie wypielęgnowany Bernedoodle nie czuje się też dobrze w swojej skórze – i szybko zaczyna nieprzyjemnie pachnieć.
„Oklapnięte” uszy również wymagają regularnej kontroli. U niektórych Bernedoodli konieczne jest wyrywanie włosów z uszu. Najlepiej zasięgnąć w tym zakresie porady weterynarza.
Wszystko, co jest potrzebne do pielęgnacji sierści Twojego Bernedoodle’a znajdziesz w sklepie internetowym zooplus.
Czy Bernedoodle nadaje się dla rodzin? Ależ oczywiście! Zarówno pudel, jak i berneński pies pasterski dobrze dogadują się z dziećmi. Jednak małe dzieci nigdy nie powinny pozostawać bez opieki z psem.
Przedstawiciele tej rasy hybrydowej zwykle szybko zaprzyjaźniają się także z kotami. Dotyczy to zwłaszcza tych Bernedoodle, które w okresie szczenięcym miały pozytywny kontakt z kotami.
Bernedoodle nie jest psem miejskim i musi codziennie spędzać dużo czasu na zewnątrz, aby czuć się komfortowo. Jeśli mieszkasz w mieście, musisz być w stanie zaoferować temu czworonogowi własny ogród i długie codzienne wycieczki na łono natury.
© theserhat / stock.adobe.com
Poziom energii u Bernedoodle’a może być bardzo różny: Pudel jest wszechstronnie uzdolniony sportowo, natomiast berneński pies pasterski preferuje raczej spokojny tryb życia.
Jeśli chodzi o ulubione zajęcia, wiele zależy więc od tego, czy Bernedoodle ma w sobie więcej z berneńczyka czy pudla. W obu przypadkach można, a nawet należy planować długie wyprawy i wędrówki z dorosłym czworonożnym przyjacielem .
Większość Bernedoodli nadaje się również do różnych szkoleń, na przykład na psa ratowniczego lub psa terapeutycznego. Te psy hybrydowe lubią też mantrailing lub inne czynności związane z tropieniem.
To, czy agility lub szybkie sporty są odpowiednie, zależy od budowy ciała i charakteru danego Bernedoodla. Jeśli jednak mieszaniec ma więcej z psa górskiego, to jego stawy wymagają treningu przez odpowiednie ćwiczenia. Z uwagi na to, że pudle uwielbiają uczyć się nowych rzeczy, możesz stawiać wyzwania umysłowe swojemu Bernedoodle’owi, na przykład poprzez trening klikerowy lub gry na inteligencję.
Problem, który jest powszechny u Bernedoodli wynika z różnic w strukturze sierści rodziców. Z tego powodu, niektóre psy mają tendencję do problemów skórnych.
Ponadto zdrowie psów ras mieszanych zależy od zdrowia ich rodziców. W przeciwieństwie do poważnej hodowli rodowodowej, rodzice psów hybrydowych nie muszą być koniecznie „sprawdzani” przed dopuszczeniem do rozmnażania. Mimo to, odpowiedzialni hodowcy sprawdzają swoich czworonożnych przyjaciół pod kątem chorób dziedzicznych.
Na przykład, w przypadku rodzica pudla, hodowcy powinni upewnić się, że na pewno nie ma on dysplazji stawów biodrowych ani postępującego zaniku siatkówki.
Berneński pies pasterski także może mieć skłonność do dysplazji stawów biodrowych, dlatego hodowca powinien zlecić badanie bioder przed wykorzystaniem konkretnych psów do hodowli. Badania genetyczne muszą być przeprowadzone także w kierunku mielopatii zwyrodnieniowej, choroby neurologicznej, która często występuje u berneńskiego psa pasterskiego.
Największym problemem dotyczącym zdrowia berneńskiego psa pasterskiego jest histiocytoza złośliwa. Jest to choroba nowotworowa, która znacznie skraca średnią długość życia rasy, gdyż dotyka wielu jej przedstawicieli.
Odpowiedzialni hodowcy berneńskiego psa pasterskiego pracują nad odnalezieniem genomu odpowiedzialnego za dziedziczenie tej choroby. Bez dokładnej wiedzy o przodkach i rodowodach nie można jednak określić tej wartości. Dlatego też hodowla berneńskich psów pasterskich, także w przypadku prób uzyskania ras mieszanych, wymaga dużej wiedzy specjalistycznej.
Bernedoodle ma średnią długość życia od sześciu do dwunastu lat. Duży margines wynika między innymi z faktu, że berneńskie psy pasterskie mają znacznie niższą średnią długość życia niż pudle.
Z uwagi na to, że Bernedoodle jest psem designerskim, nie ma uznanych przez FCI hodowców. Taka sytuacja ma pewne wady: Nie otrzymasz certyfikowanych rodowodów, a hodowcy nie są kontrolowani przez stowarzyszenie.
Ponadto hodowcy ras mieszanych nie zawsze wykorzystują rodziców czystej rasy w swojej hodowli. Nawet jeśli tak jest – laikom trudno jest rozpoznać, jakiego typu są poszczególne zwierzęta i czy rzeczywiście nadają się do hodowli. Dlatego trudno jest znaleźć poważnego hodowcę.
Nie podejmuj dialogu z pseudohodowcami, którzy sprzedają mieszanki rasowe za absurdalne ceny od 1500 euro wzwyż. Za mieszankę pudla i berneńczyka, akceptowalną ceną jest 600 do maksymalnie 900 euro.
Upewnij się także, że hodowca nie rozdaje szczeniąt przed ukończeniem dziewiątego tygodnia życia i że są one odrobaczone, zaszczepione i zaczipowane w momencie przekazywania.
Szukasz dużego, spokojnego psa, który nie linieje, jest inteligentny i ma wysoką średnią długość życia? Żaden problem! Dobrą alternatywą dla bernedoodle’a jest pudel.
Jeśli w Twojej głowie pojawiają się myśli typu „babciny piesek”, „rozpieszczony pies kanapowy” oraz obrazy dziwnych fryzur, spójrz na pudla przystrzyżonego „na sportowo”, a najlepiej poznaj osobiście kilka osobników tej rasy.
Przyjazną alternatywą dla designerskiego psa są też po prostu sympatyczne kundelki ze schroniska. Znajdziesz tam wiele uroczych mieszańców, które szukają nowego domu.
© Daniel / stock.adobe.com
Pudel jest starszą z tych dwóch ras psów i wywodzi się od psów wodnych, które były używane w całej Europie do polowania na ptaki. Berneńskie psy pasterskie są hodowane jako czysta rasa od 1907 roku. Pierwotnie były to wszechstronne psy do pilnowania, zaganiania bydła i ciągnięcia ładunków w szwajcarskim kantonie Berno.
Sam Bernedoodle powstał jako jedna z nowych hybrydowych ras należąca do designerskich psów. „Hodowcy” celowo kojarzą ze sobą dwa psy różnych ras, aby połączyć ich pozytywne cechy. Wśród popularnych mieszanek są Labradoodle, Cockapoo lub Goldendoodle.
Z punktu widzenia hodowcy, oznaczenie „doodle” jest często po prostu sprytną strategią sprzedaży mieszańców po wysokiej cenie. Tym niemniej warto wspomnieć, że te psy potrafią być naprawdę ujmujące. Dobrze zsocjalizowane i wychowane z miłością osobniki, są przyjaznymi i miłymi psami. Ładny wygląd nie powinien jednak przesłaniać nikomu faktu, że pielęgnacja zajmuje dużo czasu, a poziom energii tych psów jest trudny do przewidzenia.
