© everydoghasastory / stock.adobe.com
Australian kelpie hodowano do pracy z bydłem.
Wysportowany i inteligentny – to tylko niektóre określenia, którymi można opisać australian kelpie. Jakie pozostałe cechy mają przedstawiciele tej rasy dowiesz się z lektury poniższego artykułu.
| W skrócie: | Australian kelpie to średniej wielkości, aktywne psy pasterskie. |
| Wysokość w kłębie: | 46–51 cm (psy), 43–48 cm (suki) |
| Waga: | 11–24 kg (psy), 11–20 kg (suki) |
| Średnia długość życia: | 12–14 lat |
| Cena: | około 5000 zł |
| Charakter: | aktywny, chętny do pracy, wierny |
| Sierść: | krótka, z grubym podszerstkiem |
| Kolor sierści: | czarny, czarny podpalany, czerwony, czerwony podpalany, czekoladowy brąz, płowy |
| Trudność w wychowaniu: | średnia do dużej |
| Pielęgnacja: | mało wymagająca |
| Potrzeba ruchu: | duża |
| Pochodzenie: | Australia |
Średniej wielkości australian kelpie dorasta do ok. 43–51 centymetrów i waży ok. 20 kilogramów. Jest nie tylko „cwany jak lis”, ale także kształt jego głowy kojarzy się z głową lisa, co zawdzięcza między innymi stojącym uszom.
Jego oczy mają kształt migdałów, a stop jest wyraźnie zaznaczony. Ogon wraz z tworzącą szczotkę sierścią układa się w spoczynku w lekko zakrzywiony łuk a podczas pobudzenia unosi się do góry.
Krótka sierść kelpie z krótkim gęstym podszerstkiem nie tylko chroni go przed ekstremalnym mrozem i upałem, lecz także, dzięki dość twardym i gładko przylegającym włosom okrywowym, jest całkowicie wodoodporna.
Umaszczenia rasy kelpie są bardzo różnorodne. Większość hodowanych obecnie przedstawicieli rasy jest jednokolorowa, jednak gama możliwych barw ich sierści obejmuje następujące kolory:
© Pyzze & Co / stock.adobe.com
Praca przy wypasie trzody nie jest dziś naturalnie priorytetem w hodowli australian kelpie, lecz cechy niezbędne do wykonywania tej pracy – zamiłowanie do aktywności fizycznej, wytrwałość i motywacja nieustannie odznaczają psy tej rasy.
Kelpie to zagorzały, temperamentny i bardzo zwinny pies, który przy odpowiednim wychowaniu potrafi być też delikatny, spokojny i pokorny, i wówczas doskonale sprawdza się w roli psa rodzinnego. Kelpie lubi dzieci i jest bardzo oddany swojej ludzkiej rodzinie. Do obcych podchodzi z dużą nieufnością, jednak mimo swojej czujności i nieustraszenia nie uznaje się go za psa obronnego.
Lubi natomiast kontakt z innymi psami i jest wobec nich bardzo otwarty, także po wstępnej fazie zapoznawczej bez problemu może dzielić dom z innym czworonogiem.
Wychowanie australian kelpie jest dość czasochłonne. Psy tej rasy potrzebują różnorodnych, wymagających zajęć, długich aktywnych spacerów i męczących aktywności sportowych, są prawdziwym wulkanem niewyczerpanej energii. Rozumie się więc samo przez się, że psom tym nie będzie dobrze żyło się w zatłoczonej miejskiej dzielnicy.
Duża ilość ruchu jest dla psa tej rasy nieodzowna, jednak przy jego inteligencji i ambicji, sama aktywność fizyczna to wciąż za mało.
Psy te muszą czuć się spełnione fizycznie i intelektualnie, uchodzą za niezależne i samodzielne i kwestionują czasami wydawane komendy. Nie lubią prostych, schematycznych zadań i szukają po prostu na własną rękę bardziej wymagającego zajęcia – nie zawsze ku uciesze właściciela.
Wskazówka: Oprócz psich sportów warto również zaproponować australian kelpie różne zabawki dla psów, zwłaszcza te na inteligencję.
© 169169 / stock.adobe.com
Ze względu na swoje usposobienie, kelpie potrzebuje czegoś więcej niż tylko dużego ogrodu i kilku spacerów na łonie natury.
Oprócz zwykłych spacerów po okolicy, psy tej rasy chętnie spróbują swoich sił w różnych dyscyplinach sportowych, np. agility, obedience czy flyball. Nadają się one także doskonale do pracy jako psy ratownicze, służbowe, np. wykrywające narkotyki czy materiały wybuchowe, oraz psy towarzyszące.
Przedstawiciele tej rasy nie mają szczególnych wymagań jeśli chodzi o jedzenie. Każdy pies ma inne potrzeby w tym zakresie, które różnią się w zależności od wieku, wagi i stanu zdrowia.
Dziennej racji pokarmu nie można więc ustalić uniwersalnie i należy ją dostosować do indywidualnych potrzeb zwierzęcia. Decydująca jest tutaj przede wszystkim zawartość składników odżywczych.
Jeśli nie masz pewności, czy wybrać karmę suchą, mokrą czy zdecydować się na inną metodę karmienia, skonsultuj się z hodowcą lub lekarzem weterynarii.
Pamiętaj również, że pies musi mieć zawsze dostęp do świeżej wody pitnej.
Psy tej rasy uchodzą za ogólnie zdrowe. Aby tak pozostało, każdy pies z hodowli powinien być poddawany regularnym kontrolom weterynaryjnym pod kątem chorób dziedzicznych, takich jak dysplazja stawów biodrowych oraz łokciowych.
W trakcie kontroli lekarz weterynarii sprawdzi również oczy psa oraz obecność wady genu MDR-1, która u dotkniętych nią psów może powodować silniejszą reakcję na niektóre leki, w tym zakończyć się śmiercią zwierzęcia.
Średnia długość życia zdrowego kelpie wynosi od 12 do 14 lat.
Nakład pracy, który musi być włożony w utrzymanie psa rasy australian kelpie jest z reguły dość nieduży. Uciążliwa pielęgnacja sierści, której wymaga wiele ras psów, kelpiego nie dotyczy – wystarczy regularne szczotkowanie jego krótkiego włosia, by zupełnie usunąć z niego brud i kurz.
Kąpać należy go jedynie w sytuacjach wyjątkowych, najlepiej z użyciem specjalnego szamponu dla psów, aby uniknąć podrażnień wrażliwej skóry.
Podczas gdy bliski krewny, tzw. „working kelpie” (ang. „pracujący kelpie”), hodowany jest dalej wyłącznie do pędzenia trzody, w hodowli australian kelpiego istotniejszą rolę odgrywają dziś inne kryteria. Umaszczenie, wygląd i sukcesy na wystawach psów są dla wielu hodowców od długiego czasu priorytetem w hodowli Australian Kelpie, dlatego też rasę tę nazywa się dziś często „show kelpie”.
Niestety zapomina się przez to często, że australian kelpie to z natury także pies pracujący, tak samo zręczny, szybki i aktywny jak working kelpie. Na szczęście w ostatnim czasie w europejskich hodowlach znów zyskały na wartości cechy takie jak wysportowanie, zdrowie, motywacja i wychowanie treningowe.
Coraz częściej psy rasy australian kelpie można spotkać także na psich zawodach sportowych. Tak samo istotne jak wysportowanie są dla hodowców cechy charakteru typowe dla tej rasy. Dlatego z hodowli często wyklucza się osobniki przejawiające agresję bądź nadmierną bojaźliwość.
Chociaż jego przodkami były szkockie collie, ich korzenie, jak sama nazwa wskazuje, są w Australii. W skutek jednej z krzyżówek w XIX wieku powstała czarna podpalana suczka, której nadano imię „kelpie”, co w języku irlandzkim oznacza wodnika.
Kelpie wygrała w 1872 roku pierwszy konkurs dla psów pasterskich w Australii, przez co popyt na psy jej rasy gwałtownie i znacznie wzrósł.
Pierwszy wzorzec rasy australian kelpie, nazwanej tak na cześć jej pierwszego osobnika, opracowano w roku 1902. Jako niezależną rasę organizacja FCI uznała ją dopiero 87 lat później, w 1989 roku.
Ceny piesków z profesjonalnej hodowli wahają się od ok. 4000 do 6000 zł. Kryją się za tym również wszelkie niezbędne zabiegi pielęgnacyjne i weterynaryjne, które hodowca musiał wykonać.
Należy również pamiętać o dodatkowych kosztach związanych np. z legowiskiem, smyczą czy bieżącymi wydatkami na karmę oraz lekarza weterynarii.
Szczenięta należy kupować wyłącznie u profesjonalnych i doświadczonych hodowców, unikając podejrzanych ofert publikowanych na różnych portalach ogłoszeniowych i pamiętając o kilku ważnych kwestiach, które omawiamy w artykule zatytułowanym „Wybór szczeniaka: Na co należy zwrócić uwagę?“.
Poza tym, zawsze warto odwiedzić pobliskie schroniska dla zwierząt, ponieważ nierzadko można tam znaleźć również psy rasowe, które czekają na nowy dom.
Jeśli jednak podoba Ci się temperament i zamiłowanie kelpiego do ruchu i jesteś w stanie poświęcić czas na jego wychowanie i zainwestować w zapewnienie mu odpowiednich rozrywek, zyskasz sobie fantastycznego, oddanego i towarzyskiego kompana na wiele lat.
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
