© thanasis / stock.adobe.com
Alopekis jest niezwykle uroczym psem, który występuje w wielu odmianach, jednak poza swoją ojczyzną Grecją jest mało znany. Poznaj tę rodzinną i wyważoną rasę!
Żadna z głównych organizacji nie uznaje obecnie alopekisa jako odrębnej rasy. Dlatego nie ma jednego standardu, a wygląd tego psa może się bardzo różnić. Pod względem postury większość alopekisów przypomina lisa. Stąd właśnie pochodzi grecka nazwa rasy: „alopekis” oznacza coś w rodzaju „podobny do lisa”.
Psy rasy alopekis mają harmonijną budowę i osiągają wysokość w kłębie od 20 do 30 centymetrów. Alopekis waży średnio do 7,5 kilograma.
Jeśli chodzi o sierść, to występuje ona w wielu odmianach: Niektóre alopekisy mają krótką i szorstką sierść, inne za to sierść o średniej długości. Najrzadziej spotykane są czworonogi o półdługiej, lekko falistej i miękkiej sierści. Wspólną cechą wszystkich tych psów jest to, że mają podszerstek. Istnieje wiele odmian kolorystycznych. Szczególnie popularne są alopekisy w kolorze białym, brązowym lub czarnym, a także kombinacje tych kolorów.
Alopekisy różnią się znacznie charakterem, w zależności od tego, w jakich warunkach się wychowują. Mają jednak wyraźną tendencję do bycia bardzo towarzyskimi, potulnymi i pewnymi siebie czworonożnymi przyjaciółmi, którzy niełatwo się denerwują.
Pies ten jest więc odpowiedni dla rodzin. Dobrze dogaduje się z dziećmi pod warunkiem, że są one przyzwyczajone do traktowania zwierząt domowych z szacunkiem.
Na zewnątrz ma on jednak tendencję do gonienia mniejszych czworonogów: Jeśli zauważy lub wywęszy wiewiórkę, królika lub mysz, może być trudno utrzymać go przy sobie. Wymagana jest tu bezwarunkowa konsekwencja w szkoleniu.
To samo tyczy się również jego zamiłowania do szczekania. Z uwagi na to, że alopekis lubi pełnić funkcję stróża, może rozwinąć się w nim tendencja do ujadania. Ważne jest, aby już na wczesnym etapie podjąć środki zaradcze.
Szczególnie jeśli przygarniasz dorosłego psa ze schroniska, należy wcześniej nawiązać kontakt z trenerem psów. Może Ci on udzielić profesjonalnego wsparcia w pokonywaniu codziennych przeszkód wspólnie z Twoim psem.
Te małe i mądre psy odpowiadają wielu miłośnikom psów. Alopekis może żyć zarówno na wsi, jak i w mieście, z singlem oraz w rodzinie. Oczywiście może to wyglądać inaczej, jeśli czworonożny przyjaciel został poddany słabej socjalizacji.
Co do zasady alopekisy lubią spędzać dużo czasu na świeżym powietrzu. Nawet jeśli mieszka w mieście, powinien spędzać przynajmniej dwie godziny dziennie na świeżym powietrzu. Koty i inne małe zwierzęta w domu zwykle nie stanowią problemu, ale najlepiej jest, jeśli alopekis miał z nimi dużo kontaktu w okresie szczenięcym.
Jeśli przygarniesz dorosłego alopekisa ze schroniska, pamiętaj, że nie jest on przyzwyczajony do naszego „typowego” życia codziennego. Może będzie trzeba najpierw nauczyć go kilku rzeczy, takich jak chodzenie na smyczy, pozostawanie samemu, jazda samochodem lub czystość. W przypadku dorosłego psa może to wymagać wiele cierpliwości. Niektóre alopekis są odpowiednie dla początkujących opiekunów, inne są przeznaczone tylko dla doświadczonych.
Alopekisy są uważane za czyste psy. Większość z nich lubi dbać o siebie i unika kąpieli w błocie. Te czworonogi, zwłaszcza o średniej długości sierści, wymagają regularnej pielęgnacji, która jednak nie stanowi większego wyzwania.
Najlepiej przyzwyczaić młodego psa do szczotkowania sierści poprzez zabawę. Ze względu na zmianę sierści dwa razy w roku, rozsądną opcją jest szczotkowanie psa co drugi dzień. W ten sposób zapobiegasz rozprzestrzenianiu się włosów w całym domu.
Miej również pod ręką pęsetę do kleszczy i nożyczki do pazurów, aby użyć ich w razie potrzeby.
Każdy pies ma swoje indywidualne preferencje odnośnie zajęć ruchowych i umysłowych. U alopekisów są one jeszcze bardziej zróżnicowane niż u ras posiadających swój standard. Wiele alopekisów lubi uczyć się sztuczek lub interesuje się agility dla małych psów. Innych z kolei w ogóle to nie zajmuje. Gry poszukiwawcze, aportowanie lub dog dance – wypróbuj, co Ty i Twój pupil najbardziej polubicie.
Przy okazji warto wspomnieć, że dorosłe alopekisy są wytrwałymi biegaczami. Po odpowiednim przeszkoleniu chętnie staną się Twoim towarzyszem do joggingu.
Jeśli szukasz alopekisa, najlepiej rozejrzyj się w stowarzyszeniach opieki nad zwierzętami lub w schronisku dla zwierząt. Istnieją liczne stowarzyszenia, które zajmują się pośrednictwem w pozyskiwaniu psów z Grecji do innych krajów europejskich. U nich masz największe szanse znaleźć swojego wymarzonego czworonoga.
Oczywiście nie będzie miał on ani rodowodu, ani żadnego innego dowodu, że jest „prawdziwym” alopekisem, jednak to nie ma znaczenia w przypadku tych oryginalnych psów, które i tak nie są – jeszcze – uznane przez żaden związek. Przekazanie odbywa się z mikrochipem i paszportem UE dla zwierząt oraz szczepieniem przeciwko wściekliźnie.
Poza Grecją nie prowadzi się prawie żadnych działań hodowlanych alopekisów. Jeśli natrafisz na hodowcę, który oferuje alopekisy, zadaj sobie następujące pytania: Jakie są cele hodowlane hodowcy? Skąd pochodzą rodzice i co ich wyróżnia jako alopekisy? Nie ma bowiem kontroli ze strony żadnego stowarzyszenia ani wyznaczonych standardów, dlatego też każdy może zaoferować „alopekisa”.
Można też wybrać bezpieczniejszą opcję i zdecydować się na podobną rasę, uznaną przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI) i posiadającą rodowód.
Podobne do alopekisów są np. Norsk Lundehund czy mniejsze odmiany szpica, które jednak mają więcej futra. Shiba Inu również wygląda „lisowato”, ale jest większy i trudniejszy do wytresowania.
W swojej ojczyźnie wiele żyjących na wolności alopekisów cierpi na choroby typowe dla obszaru Morza Śródziemnego. Renomowane organizacje zajmujące się ochroną zwierząt biorą udział w pośrednictwie tylko tych psów, które zostały przebadane pod kątem tych chorób. Należy jednak pamiętać, że alopekis z greckiego schroniska dla zwierząt powinien zostać zbadany przez weterynarza. Niektóre choroby można wykryć we krwi dopiero kilka tygodni po zakażeniu.
Pamiętaj również o regularnych szczepieniach i odrobaczaniu swojego czworonożnego przyjaciela, jeśli to konieczne. Ogólnie, pomimo niewielkiej puli genów, te psy są bardzo wytrzymałe i mało podatne na określone choroby.
Alopekis może dożyć 15 lat i więcej w dobrym zdrowiu. Poza odpowiednią ilością ruchu i regularnymi wizytami kontrolnymi u weterynarza, jednym z fundamentów zdrowego życia psa jest zrównoważona dieta.
Upewnij się, że Twój czworonóg otrzymuje wysokiej jakości karmę z dużą zawartością mięsa. Mięso powinno być na szczycie listy składników. Niektóre psy mają problemy z przystosowaniem się do nowej karmy. Nawet byłe psy bezpańskie, które zazwyczaj mają bardzo wytrzymały żołądek, mogą reagować na nowe pożywienie biegunką lub wymiotami.
Dlatego, jeśli chcesz przyzwyczaić swojego czworonoga do nowej karmy, najlepiej jest zmieniać dietę powoli. Kiedy dorosły alopekis wprowadza się do Ciebie, pomocne może być, jeśli pozwolisz mu „zapracować” na większość posiłków.
Ponad 5000-letnie terakotowe naczynia z wizerunkami psów dowodzą, że korzenie alopekisa sięgają starożytnej Grecji. O alopekisie wspominał już grecki filozof Arystoteles (384–324 p.n.e.). Na podstawie znalezisk kostnych niektórzy kynolodzy przypuszczają, że ten grecki czworonóg jest przodkiem ras szpiców. Nawet jeśli nie zostało to udowodnione, można śmiało zakładać, że alopekis należy do psów pierwotnych.
W dawnych czasach niewielki wzrost nie wynikał z celowej hodowli prowadzonej przez człowieka. Raczej odizolowane wyspiarskie położenie doprowadziło do spontanicznego pojawienia się małych czworonogów, które często rozmnażały się między sobą. Prawdopodobnie w starożytności istniał nawet nagi wariant alopekisa. Nazywano go mylnie „tureckim nagim psem”.
Jeszcze kilkadziesiąt lat temu alopekisy były często spotykane w miastach i na terenach wiejskich w Grecji. Były one popularnymi łowcami myszy i szczurów, chroniły drób przed lisami lub wspierały ludzi jako psy stróżujące.
Jednak w latach 70-tych i 80-tych przybyło do Grecji z Europy coraz więcej innych ras psów i wyparły one alopekisa.
Alopekis ma małą, ale zagorzałą grupę fanów. Ci miłośnicy psów pracują nad tym, aby rasa została uznana za odrębną przez grecki związek kynologiczny.
Obecnie w niektórych regionach Grecji alopekisy żyją jako psy bezpańskie. Jednak ich istnienie jest zagrożone. Rodzi się niewiele szczeniąt w miocie, z których wiele umiera w pierwszym roku życia. Dużym problemem są typowe choroby śródziemnomorskie, takie jak leiszmanioza. Ponadto, wiele psów zostało wykastrowanych w celu zmniejszenia liczby bezpańskich zwierząt na greckich ulicach.
© Annika / stock.adobe.com
Niektórzy miłośnicy psów określają alopekisa jako krótkowłosą wersję kokoni. Kokoni jest podobną rasą uznaną przez grecki związek kynologiczny, ale nie przez FCI ani inne związki parasolowe. Kokoni jest również znany jako „mały grecki pies domowy”.
Kokoni i Alopekis mają porównywalną historię, ale ściśle rzecz biorąc, są to dwie różne rasy o odmiennych cechach. Alopekis jest przykładowo mniejszy niż kokoni. Jednakże, jeśli szukasz psa z greckiego schroniska dla zwierząt, nie musisz martwić się tak bardzo o nazewnictwo, gdyż obie rasy są urocze!
Jeśli szukasz potulnego i przyjaznego rodzinie psa ze schroniska dla zwierząt, alopekis jest odpowiednim psem dla Ciebie. Ten mały Grek nadaje się tak samo dobrze na długie spacery, jak i na długie pieszczoty.
Czy nowy dom będzie na wsi z rodziną, czy czeka go życie w mieście z singlem – będzie czuł się świetnie, o ile poświęci mu się należytą uwagę. Jeśli przygarniesz dorosłego alopekisa ze schroniska, musisz pamiętać, że będzie trzeba nauczyć swojego nowego pupila kilku rzeczy.
