© eowyny / stock.adobe.com
Na pierwszy rzut oka Alaskan Husky nie wygląda jak typowy przedstawiciel rasy Husky.
W przeciwieństwie do swoich rasowych krewnych, Alaskan Husky nie cieszył się powodzeniem wśród przewodników psich zaprzęgów, tzw. maszerów. Jednak wizerunek tego, można by powiedzieć, mieszańca poprawia się i to nie bez powodu. Poniższy artykuł wyjaśnia dlaczego Alaskan Husky zasługuje na uznanie również jako nieoficjalna rasa psa.
Większość miłośników psów, słysząc nazwę „Husky”, wyobraża sobie psa o niebieskich oczach, kudłatej, biało-czarnej sierści. Jednak Alaskan Husky nie do końca wpisuje się w te powszechne wyobrażenia o nim. Ze względu na swoje pochodzenie wywodzące się z krzyżowań różnych ras, psy te są niezwykle zróżnicowane.
Większość z nich ma niebieskie oczy, jednak zdarzają się również osobniki o brązowych oczach, których uszy są stojące lub wiszące.
© AnnKristin / stock.adobe.com
Psy tej rasy mierzą zazwyczaj od 50 cm do 60 cm w kłębie. Pośród nich są psy o atletycznej budowie, ważące mniej niż 20 kg, jak również takie o wadze sięgającej 50 kg, bardziej odpowiadające „typowemu” Husky.
Waga psa zależy w dużej mierze od płci, zatem psy są zazwyczaj większe niż suki.
Również jeśli chodzi o kolor sierści, występuje tu duża różnorodność. Możemy spotkać psy brązowe, białe, czarne lub łaciate.
W przeciwieństwie do przedstawicieli rasy Husky syberyjski, pysk psów rasy Alaskan Husky nie zawsze jest biały, a ich sierść jest nieco cieńsza, jednak wystarczająca, aby zapewnić ochronę przed zimnem podczas mroźnych dni.
Ze względu na swoją tolerancyjność i małe wymagania w stosunku do opiekunów, Alaskan Husky świetnie sprawdzi się jako towarzysz nie tylko uprawiających sport singli, ale również rodzin z dziećmi, oczywiście pod warunkiem, że dzieci wiedzą, jak należy je traktować.
Podczas spacerów należy jednak zadbać o to, aby pies prowadzony był przez osobę dorosłą. Biegające w oddali króliki czy jelenie potrafią sprawić, że ten sympatyczny zwierzak z głęboko zakorzenionym instynktem łowieckim rzuci się za nimi w pogoń. Ponieważ kłusownictwo w wykonaniu luzem puszczonych psów podlega karze, a wolno biegające psy straszą dzikie zwierzęta, jako właściciel psa, powinieneś mieć wystarczająco dużo siły, aby utrzymać go na smyczy.
Aby uniknąć takich sytuacji, należy oczywiście zadbać o odpowiednie wychowanie psa.
Zalety: Alaskan Husky jest upartym, ale również bardzo inteligentnym zwierzęciem. Kocha swoje stado i z radością wita odwiedzających je gości. Z tego względu nie nadaje się raczej na psa stróżującego.
Zasada numer jeden: Husky to aktywne i ciekawskie psy. Lubią mieć jakieś zajęcie i nie są stworzone do siedzenia w domu w oczekiwaniu aż skończysz pracę. Krótkie spacery nie zaspokoją ich potrzeb i szybko je znudzą.
Niestety, często zdarza się, że przytłoczeni opieką nad psem opiekunowie Husky oddają je lub nawet porzucają niedługo po zakupie lub adopcji. Dlatego bezwzględnie należy wygospodarować odpowiednią ilość wspólnego czasu i mieć dużo ochoty na jego aktywne spędzanie.
Alaskan Husky to wytrwały i wytrzymały pies. Jako jego opiekun powinieneś wziąć to pod uwagę. Aby utrzymać go w dobrej kondycji, podobnie jak w przypadku przedstawicieli innych ras Husky, musisz mu zapewnić odpowiednią dawkę ruchu.
Najbardziej odpowiednią formą aktywności byłyby psie zaprzęgi, jednak oczywistym jest, że nie każdy odnajdzie się w tej dyscyplinie.
Alternatywnie, razem ze swoim pupilem możesz wypróbować następujące sporty dla psów:
Jazda na rowerze, bieganie czy wędrówki to także wspaniałe aktywności fizyczne, które możesz uprawiać razem ze swoich pupilem. Co do zasady, chodzi przede wszystkim o to, aby wspólne hobby sprawiało przyjemność zarówno Twojemu psu, jak i Tobie.
© Eric Mitchell Photos / stock.adobe.com
Sierść Husky jest praktycznie bezobsługowa. Pielęgnacja sierści wymaga wsparcia jedynie w przypadku silnych zabrudzeń podczas deszczowych dni, zabaw w błotnistym terenie czy zmiany sierści.
W takim przypadku z reguły wystarczająca będzie szczotka lub grzebień. Jeśli chodzi o kąpiel, powinieneś jej unikać, a jeśli już okaże się konieczna, użyj specjalnego szamponu dla psów.
Psy tej rasy uchodzą za bardzo odporne na choroby. Należy jedynie przestrzegać tych samych reguł, co w przypadku innych zwierząt domowych: Odpowiednie warunki utrzymania i żywienia zapewni im dobre zdrowie.
W ich przypadku sprawność fizyczna odgrywa dużą rolę, jednak jak w każdym aspekcie, również tutaj wskazany jest umiar. Przeciążenie stawów może prowadzić do bardzo bolesnej choroby zwyrodnieniowej stawów. Aby jej zapobiec, zapewnij swojemu podopiecznemu stopniowe wprowadzenie w trening i dostosuj jego intensywność do kondycji psa.
Ponadto, przedstawiciele tej rasy mogą zmagać się z inną chorobą dziedziczną. Już w okresie szczenięcym prowadzi ona do zaburzeń funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Mowa tu o Encefalopatii Alaskan Husky.
Psy dotknięte tą chorobą cierpią na napady padaczkowe, tracą wzrok i mają problemy z utrzymaniem równowagi. Może pojawić się również paraliż lub zmiany w zachowaniu. Nierzadko choroba ta kończy się śmiercią psa.
Wywołuje ją autosomalna recesywna, dziedziczna mutacja w obrębie jednego genu. Może się zatem zdarzyć, że rodzice zwierząt nie wykazują objawów choroby, ale przenoszą ją na swoje potomstwo. Z tego powodu bardzo ważne jest przeprowadzanie badań w ramach hodowli oraz opracowywanie stosownych rodowodów.
Długość życia Alaskan Husky to średnio około 14 lat. Jak na psa tej wielkości jest to stosunkowo dobry wynik.
Ten, kto się dużo rusza, ma także duży apetyt. W związku z tym, po aktywnie spędzonym dniu, Twój pies zasługuje na wysokiej jakości karmę, która pokryje jego duże zapotrzebowanie energetyczne.
W zależności od upodobań Twojego pupila, możesz podać mu karmę mokrą lub karmę suchą. Co do zasady, wybierając karmę, należy kierować się ogólną kondycją i wiekiem Twojego podopiecznego.
Wśród opiekunów Husky, szczególną popularnością cieszy się żywienie typu Barf („Biologically Appropriate Raw Food”), czyli biologicznie odpowiednia surowa dieta. Ta specjalistyczna metoda żywieniowa wymaga jednak posiadania odpowiedniej wiedzy, czasu na przygotowanie posiłków oraz przestrzegania standardów higienicznych. Zanim zdecydujesz się na zmianę sposobu żywienia Twojego podopiecznego, zasięgnij opinii weterynarza.
W każdym przypadku musisz zapewnić psu dostęp do wystarczającej ilości wody.
Już przed czterema tysiącami lat, ludy zamieszkujące Amerykę Północną czy Syberię wykorzystywały rasy, takie jak Samojed czy Husky syberyjski, jako psy zaprzęgowe. Pomagały one swoim opiekunom pełniąc funkcję psów pociągowych podczas polowań.
Hodowcy psów w Ameryce Północnej skrzyżowali ówczesne Husky z chartami i psami myśliwskimi uzyskując rasę Alaskan Husky. Należy wyraźnie odróżnić ją od rasy Alaskan Malamute.
W przeciwieństwie do swoich przodków, Alaskan Husky nie jest ustandaryzowaną rasą psów. Jest on raczej typem psa wywodzącym się z innych ras.
Ze względu na swoją urodę, przedstawiciele rasy Husky cieszą się dużą popularnością, jednak nie zawsze jest to dla nich korzystne. Jako zainteresowany kupnem psa tej rasy możesz paść ofiarą nieuczciwego handlarza sprzedającego chore szczenięta na ulicy czy prosto z samochodu.
Aby tego uniknąć, ważne jest, aby przed zakupem psa znaleźć rzetelnego hodowcę. Schroniska dla zwierząt czy odpowiednie organizacje posiadają często w swojej ofercie husky, które straciły dom.
U renomowanego hodowcy za szczenię Alaskan Husky zapłacimy co najmniej 4000 zł. Cena za starszego psa zależy od wielu czynników, takich jak wiek czy umaszczenie. Z kolei starsze psy ze schroniska można nabyć za symboliczną opłatą.
Należy jednak pamiętać, że koszt zakupu psa to nie jedyny wydatek, jaki poniesiemy. Musimy doliczyć koszt wyprawki (np. miski), ale również koszty bieżące, takie jak karma, szczepienia i badania weterynaryjne.
Pomimo tego, że Alaskan Husky jest doskonałym psem rodzinnym, wymaga on dużo uwagi i czasu w porównaniu do mniej aktywnych ras. Jeżeli masz tego świadomość i cieszysz się na myśl o czekających Was wspólnych przygodach i wyprawach, Alaskan Husky będzie dla Ciebie idealny.
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
