Psy rodzinne: Wskazówki dotyczące wspólnego życia i 15 popularnych ras

Ustalmy, który członek rodziny będzie ponosił za psa największą odpowiedzialność. Wyjaśnijmy też następujące kwestie:

• Kto będzie wychodził z psem na spacery?
• Czy stałe pory karmienia będą przestrzegane?
• Kto zajmie się pielęgnacją sierści?
• Kto zaopiekuje się naszym pupilem, gdy będziemy chorzy lub będziemy musieli wyjechać?

Dzieciom w wieku szkolnym można już przydzielić pewne zadania. Być może nawet można rozdzielić codzienne spacery między rodzeństwo.

Im dokładniej określimy nasze powinności zawczasu, tym mniej sporów pojawi się później i tym bardziej harmonijne będzie życie z psem w rodzinie.

Psy nie potrafią mówić i nie mogą nam powiedzieć, jak się czują lub czego w danej chwili potrzebują. Jeśli jednak będziemy uważnie je obserwować, wszystkie informacje będziemy w stanie wyczytać z ich mowy ciała.

Poświęćmy trochę czasu i wyjaśnijmy dziecku, co pies próbuje przekazać nam swoją postawą.

Przykłady mowy ciała:

• Jeśli pies delikatnie merda ogonem i uważnie patrzy na dziecko, chce zwrócić na siebie uwagę. Oznacza to, że z chęcią by się z nim pobawił.
• Jeśli pies kuli się w sobie, przykuca i chowa ogon między tylnymi łapami, jest niepewny, niespokojny i należy go zostawić.
• Ostrożność należy zachować, gdy pies odsłania zęby lub jego ogon jest wysoko uniesiony i wyprostowany. Lepiej wówczas rozdzielić psa i dziecko.

Psy rodzinne potrzebują własnej przestrzeni w domu. Może to być kosz lub wygospodarowany, przytulny kącik.

Jeśli zwierzak będzie miał ochotę się wycofać i położy się na swoim legowisku, będzie to oznaczało, że chce zostać sam i nie należy mu przeszkadzać.

Ciszy i spokoju potrzebuje również podczas posiłków. Wyjaśnijmy dzieciom, że nie mogą odciągać psa od miejsca karmienia i pod żadnym pozorem nie wolno zabierać mu miski z jedzeniem. Psy mogą to bowiem zinterpretować jako atak na ich naturalne prawo do jedzenia, którego będą bronić, w zależności od temperamentu, nawet za wysoką cenę.

Długi ogon psa może być szczególnie atrakcyjny dla małych dzieci. Wyjaśnijmy im więc, że szarpanie, ciągnięcie czy popychanie jest dla psa tak samo nieprzyjemne, jak dla nas.

Ponieważ psy nie potrafią mówić, jako środka wyrazu używają swojej sierści, uszu i ogona, i mogą zareagować agresywnie na „ataki” na te ważne części ich ciała.

Najmłodsi członkowie rodziny muszą zrozumieć, że pies chce być traktowany z takim samym szacunkiem, jak oni.

Kiedy pies spotyka innego psa i patrzy mu prosto w oczy, oznacza to: „Nie boję się ciebie – jestem silniejszy!”

Jeśli dziecko wpatruje się w oczy psa, może on to odebrać jako wyzwanie, a nawet zagrożenie dla jego pozycji w rodzinie. Oczywiście nie oznacza to, że nie może na niego patrzeć, ale nie powinno stawać naprzeciwko niego i wpatrywać się w niego bez ruchu.

Wiele pogryzień ma miejsce podczas zabawy: Dziecko trzyma patyk i chce go rzucić, a pies rzuca się na niego i przypadkowo łapie rękę dziecka.

Ważne jest, aby pies od samego początku uczył się swoich granic i rozumiał słowo „nie” oraz „zostaw”. Również dzieci mogą nauczyć się wypowiadać odpowiednie komendy jasno i wyraźnie, i przywoływać psa do porządku, co bywa niełatwe zwłaszcza w przypadku szczeniąt i młodych psów. Dlatego bezpieczniej jest, gdy dziecko trzyma się z daleka od zębów psa.

Zabawki psa powinny być niedostępne dla dziecka, podobnie jak zabawki dziecka powinny być niedostępne dla psa. Jeśli jednak mimo tego pies chwyci ulubioną lalkę lub pluszaka dziecka, nie powinno ono próbować mu jej zabrać.

W takiej sytuacji należy dać psu do zrozumienia komendą „zostaw”, żeby sam upuścił zabawkę. Pomocne może być zachęcenie go do tego smakołykiem.

Jeśli jednak pies pod żadnym pozorem nie będzie chciał oddać zabawki, należy go zostawić w spokoju. Z dużym prawdopodobieństwem nie spodoba mu się to i wkrótce sam zdecyduje się ją oddać, aby ponownie zwrócić na siebie uwagę rodziny.

Zasada ta obowiązuje zwłaszcza w przypadku małych dzieci. Nawet najbardziej przyjazne psy rodzinne mogą bowiem stracić cierpliwość. Jeśli temperament zwierzaka weźmie górę, często nie jest to wynikiem złych intencji, ale zdarza się podczas pełnej szaleństw zabawy.

Obecna powinna być wówczas osoba dorosła, która wyjaśni psu, że musi uważać. Ze względu na swoją wielkość, dzieci są zwykle uważane przez czworonogi za zajmujące tę samą lub niższą pozycję w stadzie. Dlatego niekonieczne słuchają ich poleceń.

Również niemowlęta nigdy nie powinny być zostawiane same z psem rodzinnym – nawet jeśli śpią spokojnie w swoim łóżeczku. Rodzice mają obowiązek nadzorowania psa, także wówczas, gdy wydaje im się, że go dobrze znają. Nawet najmądrzejszy pies jest zwierzęciem i na nieprzewidziane zdarzenia i sytuacje reaguje inaczej niż człowiek.

Psy rodzinne nie powinny być strachliwe, ani wykazywać żadnych oznak agresji. W przeciwieństwie do jednoosobowych gospodarstw domowych, psy w rodzinach z dziećmi są narażone na wiele bodźców:

Czasami odwiedzają je przyjaciele, czasami jest głośno, ponieważ dzieci bawią się i szaleją. Na dobrze ułożonym psie rodzinnym takie wydarzenia nie robią większego wrażenia.

Życie codzienne rodziny jest zazwyczaj podporządkowane szkole, przedszkolu, klubowi sportowemu oraz pracy biurowej. W tym napiętym grafiku często nie ma zbyt wiele czasu na wizyty w szkole dla psów.

Psy rodzinne nie powinny być więc zbyt absorbujące. Szczególnie aktywne czworonogi, takie jak husky czy charty raczej nie sprawdzą się w takiej roli. Nie oznacza to jednak, że powinny spędzać cały dzień, siedząc na kanapie.

Zamiast tego angażujmy naszego czworonoga w rodzinne aktywności tak często, jak to możliwe. Zabierzmy go na przykład na wspólny jogging, gdy nasz syn gra w piłkę lub na spacer, odprowadzając dzieci do przedszkola czy szkoły.

Również weekendowe wycieczki powinny być zaplanowane tak, aby pies miał okazję spędzać jak najwięcej czasu na świeżym powietrzu.

Codzienne szczotkowanie sierści, rozczesywanie kołtunów grzebieniem, czy kąpanie psa może w przypadku ras takich jak bernardyn zajmować sporo czasu, którego rodzinom z dziećmi zwykle brakuje. Krótkowłosy, łatwy w pielęgnacji pies jest zatem lepszym wyborem.