© Grigorita Ko / stock.adobe.com
Wiesz już, że chcesz adoptować psa, ale dalej zastanawiasz się, czy lepszy będzie samiec czy suczka? Zwłaszcza przyszli opiekunowie, którzy decydują się na wychowanie psa po raz pierwszy, często długo zastanawiają się nad tym zagadnieniem. Poniżej znajdziesz wskazówki, które ułatwią Ci podjęcie tej decyzji.
Obiło Ci się o uszy, że samce psów są dominujące i podważają hierarchię w stadzie? To nie do końca takie proste. Istnieją jednak wyraźne podziały ról wśród psów w sforze, które leżą u podstaw tych uprzedzeń. Na przykład samce psów są odpowiedzialne za obronę terytorium. Nic więc dziwnego, że mają tendencję do bycia nieco bardziej podejrzliwymi na przykład wobec innych psów. Samce psów nie tylko bronią swojego terytorium, ale także je oznaczają. Dzięki temu potencjalni intruzi wiedzą, że są niemile widziani. Samce lubią się siłować z innymi psami, zwłaszcza gdy są młode. Nie wynika to jednak z tego, że są one „agresywne”. Takie zachowania wynikają z wrodzonego instynktu, który podpowiada, że muszą umieć ocenić swoje miejsce w hierarchii i być przygotowani na ewentualne poważne walki. Trenują więc, „walcząc” w trakcie zabaw. Zwłaszcza w przypadku ras skłonnych do dominacji szczególnie istotne jest odpowiednio konsekwentne wychowanie i obszerna socjalizacja.
Samce mają tendencję do bycia bardziej przywiązanymi niż suczki. Ponadto samce mogą pozostać aktywne i skore do zabaw także w starszym wieku – dotyczy to oczywiście w równym stopniu niektórych suczek. Suki często są bardziej ostrożne w zabawie z ludzkimi dziećmi, podczas gdy samce postrzegają małe dwunożne potomstwo jako dobrych kompanów do figli i siłowania się. Jednak wszystkie powyższe stwierdzenia to tylko tendencje. W przypadku bardzo wielu psów nie można byłoby jednoznacznie stwierdzić na podstawie samego zachowania, czy są to samce czy suczki.
W przypadku wielu ras samce są wyraźnie większe i cięższe od suk. Ich budowa ciała może być też wyraźnie bardziej umięśniona. Jest to jednak mało zauważalne u bardzo małych ras, takich jak Chihuahua. U dużych ras różnica może wynosić dziesięć kilogramów lub więcej. U wielu ras i mieszańców granice są płynne – duża suczka może górować nad małym samcem tej samej rasy.
W zależności od rasy, suczki osiągają dojrzałość płciową między szóstym a dwunastym miesiącem życia i przechodzą pierwszą ruję, która trwa 3–4 tygodnie. Następnie wchodzą w ruję raz lub dwa razy w roku. Można wyróżnić kilka jej etapów.
Podczas gdy jaja dojrzewają w ciele suki, informuje ona terytorium o zbliżających się dniach płodnych: Skrupulatnie oznacza swoje otoczenie i doprowadza samce do szaleństwa swoimi feromonami. W tym czasie suka zaczyna wydzielać również niewielkie ilości krwi. To, ile krwi traci suczka, różni się w zależności od osobnika. Niektóre suczki natychmiast zlizują krew, dzięki czemu nie odkryjesz jej w swoim mieszkaniu. Dla innych sensowne może być noszenie w tym czasie pieluszki. Suczka może być bardziej agresywna i szczekliwa. Faza przedrujowa trwa maksymalnie dziesięć dni.
Owulacja inicjuje ruję, która może trwać nawet do kolejnych dziesięciu dni. To może być trudny czas dla opiekuna, ponieważ suka zazwyczaj nie jest zainteresowana smakołykami, szkoleniem czy zabawami – chce zobaczyć samca! Zapraszająco prezentuje samcowi swój tył. W tym czasie nie lubi mieć w pobliżu innych suk. Niektóre suki z motylkami w brzuchu intensywnie znakują z podniesioną nóżką, aby zwiększyć swoją atrakcyjność dla samca.
Rada: Nawet najbardziej posłuszna psia dama nie da się w tym czasie niezawodnie przywołać. Dlatego używaj smyczy zamiast pozwalać jej na swobodny bieg. Po rui suka stopniowo staje się spokojniejsza i mniej interesująca dla samców.
© Mary Swift / stock.adobe.com
Jeśli suczka nie jest kryta, a więc nie jest w ciąży, to po kilku tygodniach od rui może stać się pseudo-ciężarna. Jest to bardzo stary proces, który przydaje się w wilczym stadzie: pseudo-ciężarne samice produkują mleko i mogą pomóc wiodącej wilczycy w wychowaniu szczeniąt. U większości samic urojona ciąża jest niepozorna – wykazują one co najwyżej instynkt budowania gniazda lub liżą swoje maskotki. Nie musisz wówczas interweniować. Niektóre suczki jednak mogą wykazywać problemy behawioralne – stają się niespokojne, agresywne lub tracą na wadze przez brak apetytu. Jeśli suczka broni swoich zabawek poprzez gryzienie lub cierpi na nadmierną laktację, porozmawiaj z lekarzem weterynarii.
Noga w górę – wiele razy, na każdym spacerze. Większość opiekunów psów płci męskiej zna to zachowanie swojego zwierzęcego towarzysza. Szczególnie popularne są „punkty zbiórki moczu”, takie jak narożniki domów, hydranty czy latarnie. Ale przy dobrym szkoleniu pies szybko nauczy się, że np. samochody czy ściany to tabu. Konsekwentnie zakazuj oznaczania sąsiedzkich nieruchomości. Zamiast tego zachęcaj psa do siusiania na drzewa i na terenach zielonych.
Wyjątki potwierdzają i tu regułę, jednak samice i samce zazwyczaj lepiej się harmonizują niż pary tej samej płci. Dzieje się tak dlatego, że samce i samice częściej postrzegają osobniki tej samej płci jako konkurencję, dlatego może dochodzić do nieporozumień. Wiele zgranych psich zespołów udowadnia jednak, że koegzystencja zwierzaków tej samej płci jest jak najbardziej możliwa. Zwłaszcza gdy dorastają razem, dobrze się ze sobą dogadują.
Niektórzy opiekunowie psów chcą wiedzieć, czy kastracja pomoże im w opanowaniu potencjalnych wyzwań, które pojawiają się w przypadku każdej płci. Rzadko się to zdarza i powinno być szczegółowo omówione z weterynarzem i trenerem psów. Kastracja nie jest lekiem na wszystko, ale poważnym zabiegiem, który może zmienić charakter psa. Kastracja ma sens tylko ze względów zdrowotnych, zwiększonego zachowania agresywnego lub ponadprzeciętnego popędu płciowego. Weterynarze mogą bezpiecznie stosować u psów płci męskiej implant hormonalny, aby zobaczyć, jakie skutki utrata męskich hormonów może mieć na ich charakter. Niektóre psy stają się strachliwe i niespokojne, dlatego kastracja nie jest wskazana. Dla innych zabieg ten może być z kolei korzystny. Kastracja obniża jednak podstawową przemianę materii. Wiele zwierząt ma tendencję do szybszego przybierania na wadze.
Różnice w charakterze między sukami i samcami odgrywają znacznie mniejszą rolę niż cechy związane z rasą czy wychowaniem. Poniższe podsumowanie jest ogólnikowe i nie będzie się tyczyło każdego psa.
Psy płci męskiej:
Suczki:
Jeśli zdecydujesz się na szczeniaka, możesz zastanowić się, jak ważne są dla Ciebie powyższe aspekty. Najlepiej zapytać hodowcę o radę, która osobowość psa z danego miotu jego zdaniem najbardziej by Ci odpowiadała. W przypadku psa ze schroniska lub innego dorosłego psa wiele już wiadomo o tym, czy nosi on „typowe” cechy męskie czy żeńskie. Stereotypy dotyczące płci odgrywają podrzędną rolę przy podejmowaniu decyzji – poznaje się psa jako kompletny pakiet. Otwórz się na swojego nowego towarzysza – niezależnie od tego, czy to samica, czy samiec!
