© KrischiMeier / stock.adobe.com
Dalmatyńczyki i spaniele karłowate lubią towarzystwo swoich krewniaków.
Niektórzy miłośnicy psów chcieliby zacząć od razu od przygarnięcia dwóch czworonogów. Dla innych drugi pies musi pojawić się nieco później. Jaki pies najlepiej nadaje się na towarzysza dla Twojego rezydenta? Poszukując idealnego kandydata, należy wziąć pod uwagę nie tylko rasę, ale również płeć oraz wiek zwierząt.
Drugi pies w domu niesie ze sobą daleko idące konsekwencje, dlatego warto dowiedzieć się wszystkiego, co się z tym wiąże z odpowiednim wyprzedzeniem. Kilka psów pod jednym dachem może Cię pod pewnymi względami odciążyć, może jednak pogłębić istniejące już problemy. Poza tym, psy w stadzie mniej przywiązują się do człowieka.
Zasięgnij opinii Współpracujesz z trenerem psów, który dobrze zna Twojego podopiecznego? Poproś go o obiektywną opinię, czy kolejny zwierzak będzie dobrym pomysłem w Twoim przypadku.
Istnieją psy, które lubią grać pierwsze skrzypce w rodzinie, ale są również takie, które uwielbiają towarzystwo innych czworonogów. To, do jakiej grupy należy Twój pupil zależy z jednej strony od jego osobowości i jego dotychczasowych doświadczeń, z drugiej zaś strony od rasy.
Dobrym przykładem są typowe psy nordyckie, takie jak alaskan malamute, pies grenlandzki i husky syberyjski – dobrze do siebie pasują i lubią życie w większych grupach. Jako zwierzęta stadne z krwi i kości mogą żyć razem z przedstawicielami podobnych ras.
Dotyczy to również licznych psów gończych i posokowców takich jak foxhound angielski, francuskie gończe czy beagle. Są one przyzwyczajone do wspólnych polowań i życia w stadzie. Nie jest to jednak warunek konieczny – przedstawiciele tych ras mogą zazwyczaj bez problemu funkcjonować w mniejszej grupie.
Pod warunkiem odbycia kompleksowej socjalizacji w okresie szczenięcym, istnieje wiele ras psów, które dobrze dogadują się z innymi psami i lubią ich towarzystwo. Ponieważ wzrost i temperament również odgrywają rolę, poniżej przedstawiamy psy, które dobrze się ze sobą rozumieją według wielkości.
Oczywiście małe psy mogą się też dobrze zgrać z dużymi lub atletyczne z kanapowcami. Takie kombinacje stawiają jednak szczególne wyzwania przed opiekunami, którzy muszą sprostać zupełnie różnym wymaganiom.
Ta lista nie jest wyczerpująca, dlatego na spokojnie możesz rozważyć także inne rasy. Porozmawiaj z hodowcą i pamiętaj: Zwierzęta zawsze mogą nas zaskoczyć!
© K.Bry / stock.adobe.com
Zasadne jest wybranie na drugiego psa takiego czworonoga, który ma podobny temperament i podobną potrzebę ruchu jak ten, którym już się opiekujesz. Zbliżony temperament nie jest jednak gwarancją dobrego porozumienia.
Na przykład wiele psów stróżujących woli być samotnikami i wówczas drugi pies w domu zazwyczaj nie jest dobrym pomysłem. Zatem ani powiedzenie, że przeciwieństwa się przyciągają, ani że ciągnie swój do swego, nie mają w tej kwestii żadnego zastosowania. Rasy wymienione poniżej powinny być trzymane razem z innymi psami tylko pod pewnymi warunkami:
Jednak także wśród tych czworonożnych przyjaciół są wyjątki, które świetnie rozumieją się z innymi czworonogami.
Szukając towarzysza dla swojego psa rezydenta, warto odwiedzić miejscowe schroniska dla zwierząt, gdzie na nowy dom czeka wiele odpowiednio zsocjalizowanych psów rasowych oraz mieszańców. Niewątpliwą zaletą takich zwierzaków jest to, że mają już za sobą doświadczenia związane z życiem w sforze. Poza tym, pracownicy schroniska chętnie udzielą Ci informacji na temat tego, jak dobrze dany pies sprawdza się w kontaktach z innymi.
Często schroniskowe psy, na przykład z zagranicy, które żyły kiedyś na ulicy, mają bardzo rozwinięte zachowania społeczne i dużo lepiej będą czuły się, mając drugiego czworonoga u boku. Spokój emanujący od psa rezydenta będzie na nich bowiem działał kojąco.
Niemniej, również w schroniskach są psy, które wolą być jedynakami. W ocenie ich preferencji może pomóc ich rasa, chociaż w przypadków mieszańców pozory mogą mylić. Najlepiej więc zaufać opiekunom znajdek, którym ich dobro leży na sercu i zrobią wszystko, aby trafiły w odpowiednie ręce.
© sanjagrujic / stock.adobe.com
Wiesz już, które rasy do siebie pasują. Taka wiedza to jednak nieco za mało, aby móc podjąć właściwą decyzję. Bardzo ważna jest także płeć zwierząt, ich wiek oraz poziom aktywności.
W przypadku psów, które doskonale czują się w towarzystwie innych czworonogów, płeć nie odgrywa większej roli. Jednak socjalizacja ma większe szanse powodzenia, gdy będzie dotyczyła suczki i psa. Pamiętaj jednak o wykastrowaniu przynajmniej jednego z nich, aby uniknąć niechcianego potomstwa.
Psy w tym samym wieku zazwyczaj lepiej się rozumieją. Dwóch seniorów będzie schodziło sobie z drogi, a dwa szczeniaki będą dla siebie doskonałymi kompanami do zabawy. Gdy dwa szczeniaki różnych ras dorastają razem, może nawet rozwinąć się między przyjaźń na całe życie.
Niemniej, wychowanie dwóch młodych piesków potrafi wywrócić życie ich opiekuna do góry nogami! W duecie mogą one być trudne do opanowania.
Szczeniak w roli towarzysza szczenięcia–rezydenta? Taka kombinacja sprawdzi się tylko w rękach ekspertów.
Wskazówka Rozsądnym połączeniem może być również pies senior w przypadku rezydenta juniora i na odwrót. Młodszy pies może bowiem wiele nauczyć się od swojego starszego kompana.
Niektórzy miłośnicy psów świadomie chcą zaplanować inne aktywności z drugim psem. Ten, kto do tej pory miał żywiołowego psa myśliwskiego, być może zapragnie kanapowca, którego będzie mógł zabrać ze sobą do biura. W takim wypadku można zdecydować się na dwie rasy o różnych temperamentach.
W każdym przypadku Twoja decyzja musi być dobrze przemyślana. Niektórzy opiekunowie zmuszeni są wychodzić na spacer dwa razy, z każdym psem oddzielnie, ponieważ mają one tak różne usposobienie. Psie sporty również bywają wówczas czasochłonne. Planuj realistycznie, aby żaden zwierzak nie czuł się pokrzywdzony.
Już jako dziecko wolała przytulać się do swojego kota perskiego niż pluszowego misia. Jak nieco podrosła, tak długo prosiła rodziców o własnego konia, aż jej ulegli i pozwolili kupić swojego wierzchowca. Dzięki zwierzętom przeżyła wiele wspaniałych chwil i pomimo tego, że życie ze zwierzętami nie zawsze jest łatwe, nie wyobraża sobie nie mieć ich u swojego boku – jak twierdzi, dotykają takich obszarów jej duszy, do których nikt inny nie ma dostępu. Ten ich wspaniały czar odczuwa także, gdy o nich pisze i ma nadzieję, że choć trochę tej magii odczuwa się podczas czytania przygotowanych przez nią artykułów.
