© Nastya / stock.adobe.com
Dogsharing nie działa bez wzajemnego zaufania.
Wielu opiekunów psów nie ma czasu na całodzienną opiekę nad swoim psem. Inni chcą mieć psa, ale nie pozwala na to właściciel mieszkania. Czy dogsharing jest tu rozwiązaniem?
Istnieją takie zjawiska jak carsharing, jobsharing, homesharing i foodsharing – dlaczego więc nie dogsharing? Ale jak można dzielić się psem?
To, co dla niektórych miłośników psów brzmi absurdalnie, jest obecnie bardzo udanym modelem. Zwłaszcza w dużych miastach, gdzie przestrzeń życiowa jest ograniczona, praca często nie może być wykonywana z domu, a ludziom brakuje czasu, aby zabrać psa do lasu czy na wybieg, dogsharing jest bardzo popularny.
Ale jak dokładnie działa dogsharing? Jakie są zalety i wady „dzielenia się psem”? I jak czuje się wtedy pies? Przyjrzyjmy się temu dokładnie.
W dogsharingu dwie lub więcej osób mieszkających w oddzielnych gospodarstwach domowych dzieli się opieką nad jednym psem. Jeśli opiekun psa ma zbyt mało czasu dla swojego psa, partner dogsharingowy zabiera go od niego na godziny lub dni – wyprowadza czworonoga na spacer, karmi go i opiekuje się nim, gdy opiekun nie ma czasu.
W przeciwieństwie do tzw. dogsitting, gdzie opiekun zabiera psa na spacer tylko od czasu do czasu, z partnerem dogsharingowym pies spędza zwykle znacznie więcej czasu. Relacja między psem a opiekunem jest zwykle bardziej intensywna. W przypadku dogsharingu pies ma kilku opiekunów i mieszka w dwóch różnych gospodarstwach domowych – jest to dla niego coś w stylu „rodziny patchworkowej”.
Krytycy dogsharingu zawsze zadają sobie pytanie, czy ten patchworkowy model jest rzeczywiście dobry dla tak społecznego stworzenia, jakim jest pies. W końcu pies to nie samochód, który po prostu zmienia kierowców, jak w przypadku carsharingu. Dla psa ważne jest, kto trzyma smycz i kto jest przy nim. To nie ulega wątpliwości.
Ale właśnie w tym tkwi zaleta dogsharingu, mówią jego zwolennicy. W końcu praktycznie nie ma psów, które lubią być same, ponieważ są one bardzo zorientowane na swoich ludzi. Jeśli ich nie ma, to znaczy, że czegoś im brakuje. Partner w dogsharingu może wypełnić tę lukę.
© Halfpoint / stock.adobe.com
Najważniejsze w dogsharingu jest to, że pies musi nabrać zaufania do drugiego człowieka i akceptuje go jako kolejnego opiekuna. W końcu pies musi go słuchać tak samo jak swojego pierwotnego opiekuna.
Relacje między ludźmi dzielącymi się psem również muszą być właściwe. Bez zaufania ze wszystkich stron dzielenie się psem nie może zadziałać na dłuższą metę.
Oddanie psa pierwszej napotkanej osobie, która się zgodzi – dogsharing tak nie działa. Potrzeba czasu, aby dwu- i czworonogi zaufały sobie nawzajem. Zanim pies wprowadzi się do swojego nowego „drugiego domu” na kilka godzin lub dni w tygodniu czy miesiącu, należy wcześniej odbyć z nim kilka wizyt.
Dzięki temu pies może w spokoju obwąchać nowego człowieka i jego otoczenie, a opiekun i partner mogą się lepiej poznać i wyjaśnić ważne szczegóły współpracy.
W większości konfiguracji dogsharingowych opiekun psa szuka drugiego opiekuna dla swojego czworonoga. Główna odpowiedzialność, np. jeśli chodzi o papiery, ubezpieczenie czy wizyty u weterynarza, spoczywa w tym przypadku na opiekunie pierwotnym.
Jednak są też osoby, które chcą mieć psa, ale nie mają wystarczająco dużo czasu. Osoba, która przejęłaby opiekę nad psem może być kluczowym elementem, aby mogły one spełnić swoje marzenie. Ważne jest, aby obie strony były świadome wspólnej odpowiedzialności.
Oprócz podstawowych pytań przed zakupem psa, takich jak kwestia, która rasa psa jest odpowiednia, czy powinien to być szczeniak lub raczej dorosły pies ze schroniska, wszystkie szczegóły odnośnie wychowania, żywienia, pielęgnacji i grafiku spotkań muszą być jasno uregulowane i podzielone między opiekunami.
Partnerstwo w zakresie dzielenia się psami powinno być dobrze zaplanowane. Im bardziej konkretnie przedstawisz swoje życzenia i zasady dotyczące dzielenia się psem, tym mniejsze ryzyko konfliktu.
Dlatego przed zawarciem partnerstwa w dogsharingu należy wyjaśnić następujące kwestie:
Wskazówka: Jeśli to możliwe, zapisz zawarte uzgodnienia na piśmie. Opieka nad psem jest sprawą bardzo emocjonalną i nigdy nie można całkowicie wykluczyć konfliktów między dwoma partnerami dzielącymi się psem.
Codzienna rutyna jest ważna dla psów. Dotyczy to również dogsharingu. Podobne pory karmienia i spacerów sprawiają, że psu łatwiej jest się przestawiać pomiędzy dwoma opiekunami.
Pomaga także – zwłaszcza na początku – przyniesienie współopiekunowi zwykłych przedmiotów psa, takich jak kocyk, koszyk i ulubione zabawki.
© Pixel-Shot / stock.adobe.com
Jeśli pies jest bardzo przywiązany tylko do swojego opiekuna, ma skłonności do lęku separacyjnego i reaguje stresem lub nerwami na innych ludzi, dogsharing prawdopodobnie nie jest dla niego odpowiedni.
Jak tylko zauważysz, że Twój pies cierpi z powodu zmiany miejsca zamieszkania, np. nie akceptuje współopiekuna, szybko staje się agresywny lub traci apetyt, zrezygnuj lepiej z dogsharingu i poszukaj innego rozwiązania dla Ciebie i Twojego psa.
„Rodzina szuka psa do tymczasowej opieki” lub „Miłośnik psów oferuje pomoc w opiece nad psem”: Na portalach społecznościowych, w sąsiedztwie lub na portalach internetowych poświęconych psom można znaleźć liczne ogłoszenia od ludzi, którzy kochają psy, ale nie mogą mieć własnego zwierzaka.
Często są to osoby, które dorastały ze zwierzętami lub które miały już własnego psa. Czasami rodzice chcą również, aby ich dzieci nawiązały kontakt z psami w młodym wieku, bez konieczności posiadania „pełnoetatowego psa”. Szczególnie dla psów, które kochają dzieci i mieszkają z jedną osobą lub parą bez dzieci, jest to dobra okazja, aby raz na jakiś czas pobawić się z małymi dwunożnymi przyjaciółmi, którzy uwielbiają biegać i wygłupiać się tak samo jak one.
Warunki życia lub układy rodzinne obu partnerów nie muszą być identyczne. Nawet pies, który mieszka ze swoim opiekunem w domu wielodzietnym, gdzie panują dość burzliwe warunki, może w pełni cieszyć się czasem wolnym i spokojem w przyjaznym psom domu singla.
Dobrze funkcjonujący układ dzielenia się psem przynosi wiele korzyści. Umożliwia ludziom posiadanie psa bez konieczności pełnoetatowej opieki. Pies ma dodatkowego stałego opiekuna, który się nim opiekuje.
Jednocześnie dzięki dogsharingowi osoby, które nie posiadają psa, mają możliwość od czasu do czasu spędzić czas ze zwierzęciem. A same psy? Są mniej samotne i dostają dużo uwagi oraz miłości.
Dogsharing nie sprawdza się, jeśli jedna ze stron zaangażowanych cierpi z powodu sytuacji: Może to być na przykład pies, który za bardzo tęskni za swoim opiekunem albo główny opiekun, który jest zazdrosny o relacje psa z drugim opiekunem, albo drugi opiekun, który zbudował tak bliską więź z psem, że wolałby go nie oddawać.
Na szczęście takie konflikty można rozwiązać w drodze ustaleń, jak również przez dokładne planowanie i otwarte dyskusje. Najważniejsze jest, aby podejmować wszystkie decyzje dla dobra psa.
