© Victor Koldunov / stock.adobe.com
Odchody królika powinny być okrągłe, twarde i lekko wilgotne.
Odchody królika łatwo rozpoznać po ich charakterystycznym okrągłym kształcie. Jeśli nagle zmienią swoją konsystencję lub kolor – staną się bardziej płynne, ciemnobrązowe lub czerwonawe, oznacza to, że królik ma biegunkę. Ponieważ biegunka u królika może mieć bardzo negatywne konsekwencje zdrowotne, należy wiedzieć, kiedy skonsultować się z lekarzem weterynarii.
Z reguły biegunka u królika dobrze poddaje się leczeniu. Jeśli jednak w jej wyniku królik straci zbyt wiele płynów i elektrolitów, może to się skończyć groźnym dla jego zdrowia wstrząsem. W takiej sytuacji bardzo ważne jest, aby królik został jak najszybciej zbadany przez lekarza weterynarii, który wdroży odpowiednie leczenie.
Obraz kliniczny biegunki u królika nie różni się znacznie od tego w przypadku człowieka i do jej najczęstszych objawów należą:
Biegunka powoduje utratę wody i elektrolitów, w tym sodu, co prowadzi do zaburzenia równowagi elektrolitowej w organizmie. Jeśli jest szczególnie ostra lub długotrwała (przewlekła), może drastycznie pogorszyć stan układu krążenia.
Jeśli królik ma biegunkę i wykazuje poniższe objawy, mogące świadczyć o wstrząsie, należy go jak najszybciej zawieźć do lekarza weterynarii:
W celu ustalenia przyczyny biegunki lekarz weterynarii będzie potrzebował próbek kału. Dlatego, jeśli to możliwe, zbierz kilka próbek odchodów królika i zabierz je ze sobą do gabinetu. Dzięki temu będzie można od razu zbadać je pod kątem obecności bakterii i pasożytów.
Jeśli biegunka ma łagodny przebieg, zazwyczaj nie wymaga intensywnego leczenia. Najważniejsze jest przywrócenie równowagi elektrolitowej. Aby zachęcić zwierzę do picia, możesz pomóc sobie strzykawką napełnioną wodą.
Wzmacniająco, lekarz weterynarii może przepisać witaminy i elektrolity oraz środki wspierające florę jelitową. Jeśli badanie kału wykaże infekcję, konieczne będzie podanie antybiotyków lub preparatów odrobaczających.
Zachowaj ostrożność: Dokłądnie wyczyść klatkę królika zanieczyszczoną odchodami oraz sierść zwierzęcia, ponieważ w kale królików muchy lubią składać jaja, z których bardzo szybko wylęgają się larwy. W najgorszym przypadku mogą one nawet uszkodzić skórę królika.
© Blanscape / stock.adobe.com
Jeśli w wyniku biegunki królik jest nieprzytomny lub nie jest w stanie utrzymać się na łapach, potrzebuje natychmiastowej pomocy. W takiej sytuacji lekarz weterynarii poda mu płyny i elektrolity bezpośrednio do żyły lub pod skórę, aby zminimalizować utratę płynów.
Istnieje wiele przyczyn, mogących powodować biegunkę. Niektóre wywołują biegunkę dopiero wówczas, gdy układ odpornościowy zwierzęcia jest osłabiony w wyniku stresu lub innych chorób podstawowych.
Poniższa tabela przedstawia czynniki wywołujące biegunkę w podziale na zakaźne i niezakaźne:
Czynniki zakaźne
Czynniki niezakaźne
Pasożyty jelitowe (nicienie, kokcydia, giardie) Nietolerancje pokarmowe, zbyt szybka zmiana pokarmu, połknięcie niestrawnych przedmiotów (np. ściółki lub plastikowych elementów) lub silnie fermentującego pokarmu o wysokiej zawartości cukru. Choroby wirusowe (koronawirusy, rotawirusy) Spożycie toksyn roślinnych (np. oleandra) lub leków Bakteryjne infekcje jelitowe Stres spowodowany nowym współlokatorem lub zbyt dużą ilością hałasu Drożdże Problemy stomatologiczne
Najczęściej do biegunki u królika dochodzi w wyniku zjedzenia niewłaściwego lub nieświeżego pokarmu. Chociaż zwierzęta te lubią świeże owoce i warzywa, nie powinno znaleźć się ich zbyt dużo w ich diecie.
Powodem tego jest fakt, że nie potrafią one dobrze trawić cukru i skrobi. Dlatego należy podawać im więcej siana i wysokiej jakości zieleniny, aby zapobiec biegunce. Oprócz zbilansowanej diety królik powinien mieć zapewniony stały dostęp do świeżej wody.
W celu zmniejszenia ryzyka zachorowania na choroby zakaźne, należy dbać o higienę w klatce – regularnie wymieniać ściółkę i czyścić klatkę z użyciem środków dezynfekujących lub gorącej wody, a nowo przybyłe zwierzęta w początkowym okresie objąć kwarantanną.
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
