Suwak perski to niespecjalnie rozpowszechniony gatunek wśród zwierząt domowych, jednak w ostatnim czasie zyskuje na popularności. Razem ze swoim bliskim krewnym suwakiem mongolskim należą do podrodziny myszoskoczków i rodzaju suwaków.
Suwak perski to niewątpliwie jedno z najbardziej uroczych stworzeń w całej rodzinie myszowatych. Nie jest to typowy mieszkaniec gruntu, dużo czasu spędza wspinając się z niezwykłą lekkością i gracją po pniach drzew oraz skacząc z jednego miejsca w miejsce wykalkulowanego co do milimetra celu, przy czym balansować pomaga mu jego długi ogon. Suwaki perskie przy właściwej pielęgnacji i odpowiedniej ilości uwagi oswajają się i nie gryzą. Są towarzyskimi, przyjaznymi zwierzętami, które chętnie przebywają w grupie, przeważnie trzymają się rodzeństwa ze swojego miotu. Nie powinny być hodowane w niewoli w pojedynkę, a co najmniej w parze. Korzystnie zaadoptować od razu kilka osobników z jednego miotu – jeśli nie chcesz potomstwa – tej samej płci. Suwaki perskie aktywne są nocą i po zmierzchu, dożywają zwykle 6 do 8 lat. Są doskonałymi wspinaczami i skoczkami (potrafią skakać na 80 cm). Ogółem zwierzęta te są bardzo czyste, do załatwiania swoich potrzeb wykorzystują zazwyczaj ten sam kącik, same nie wydzielają intensywnego zapachu.
Suwaki perskie mierzą, wliczając ogon, ok. 30 – 32 cm. Umaszczenie sierści na plecach jest brązowe, na brzuchu natomiast białe. Ponieważ rzadko hoduje się te zwierzęta w niewoli, ich sierść zachowała naturalne umaszczenie zaliczane do „aguti”, cechuje ją wyjątkowy połysk. Suwaki mają bardzo duże, czarne oczy, ponad którymi znajduje się biały pasek na sierści. Ogon jest owłosiony, na jego koniuszku znajduje się mały czarny pomponik z sierści. Małe uszka są niezwykle ruchliwe i potrafią wychwycić każdy dźwięk.
Aktywne po zmierzchu suwaki perskie pochodzą z terenów skalistych lub kamienistych pustyń, gdzie żyją w glebie, w norach z wieloma korytarzami. Ich właściwą ojczyzną są wyżyny Pakistanu, występują jednak często także w Iranie, Afganistanie, Iraku i Turcji. Zwierzęta te składają zapasy pożywienia w specjalnie do tego przygotowanych bezpośrednio pod powierzchnią ziemi pomieszczeniach. Pomieszczenia z gniazdami z kolei znajdują się na samych końcach korytarzy. Suwaki bardzo chętnie osiedlają się także pod skałami. Gniazda są przez nie porządnie wyściełane roślinami i innymi materiałami do budowy gniazd. Suwaki mają silnie rozwinięte zachowania społeczne, na przykład wzajemnie pielęgnują sobie sierść. W czasie niebezpieczeństwa wydają z siebie ciche gwizdy. Do ich naturalnego zachowania należy tupanie tylnymi łapami oraz drżenie ogonem (przy strachu lub złości). Suwaki perskie „chomikują” pożywienie, jednak w sposób inny niż chomiki – nie posiadają one dużych, rozciągliwych torebek policzkowych, mogą jedynie przenosić niewielkie ilości pożywienia (od 3 do 5 ziaren) w otworze gębowym, po czym starannie chowają je w ziemi.
W związku z charakterem suwaka perskiego i jego stylem życia w środowisku naturalnym należy koniecznie wziąć pod uwagę, że powinien być trzymany w grupie, a co najmniej we dwójkę z innym osobnikiem tego samego gatunku. Przez wzgląd na sporą potrzebę ruchu tych gryzoni zapomnieć nie można o stosunkowo przestrzennej klatce. Dla dwóch osobników zaleca się klatkę o powierzchni podłoża około 100 x 50 cm – im wyższa, tym lepsza, gdyż myszoskoczki kochają wspinać się i skakać. Dla suwaków dobrym mieszkaniem będzie duża woliera, którą można deskami podzielić na wiele pięter. Przy wolierze jednak być może trzeba będzie liczyć się z odgłosami skrobania i gryzienia krat. Alternatywę może stanowić wówczas odpowiedniej wielkości szklane terrarium. Wyposażenie klatki powinno być wykonane z naturalnego drewna. Dwa lub trzy drewniane domki do spania lub kamienie w formie jaskiń powinny dopełniać wyposażenia. Wszystkie przedmioty w klatce powinny być tak umiejscowione, by te aktywne zwierzęta nie mogły się skaleczyć. Dodatkowo możesz włożyć do klatki suwaka kartonowe rury lub miskę z piaskiem do kąpieli dla gryzoni lub piaskiem dla ptaków. Jako wyściółka nada się gruba na 5 do 7 cm warstwa żwirku dla kota, ponad którą znaleźć powinna się jeszcze jedna gruba warstwa trocin i sianka. Do budowy gniazd można włożyć suwakom do klatki ręcznik papierowy. Klatkę można czyścić co 3 – 4 tygodnie, gdyż suwaki to czyste zwierzęta. Miejsce, w którym załatwiają się gryzonie, powinno być czyszczone naturalnie częściej – co najmniej raz w tygodniu.
Głównym pożywieniem suwaka perskiego powinna być mieszanka paszowa dla gryzoni oraz świeże warzywa i owoce (obrane ze skóry i pozbawione pestek). Gryzoń ten potrzebuje białka zwierzęcego, dlatego regularnie powinien być karmiony także larwami drewnojada lub mącznika młynarka, które są dla niego nie tylko zdrowe, ale i smakowite. Od czasu do czasu można podać suwakowi w małych ilościach także karmę dla psa lub kota. Pysznymi przekąskami dla suwaka są także jogurtowe dropsy dla gryzoni, chleb tostowy, sucharki, nasiona słonecznika i orzechy. Zwracaj uwagę, czy suwaki nie zakopały resztek świeżego pożywienia w warstwie wyściółki, gdyż niezauważone zgniją lub spleśnieją w klatce. Koniecznie zadbaj o to, by gryzonie miały stały dostęp do świeżej wody pitnej w misce lub poidełku.
Suwaki perskie są ciekawskie, przez co szybko nawiązują kontakty z innymi gatunkami i także z dłonią właściciela oswoją się dość szybko. Jeśli jednak są niepewne lub bojaźliwe, z prędkością światła potrafią schować się w ciasny kąt. Przy odpowiednim zaangażowaniu można oswoić suwaka, jednak nie jest to typowe zwierzę-przytulanka dla dzieci. Koniecznie zadbaj o wybieg dla tego gryzonia, gdyż potrzebuje on dużo ruchu. Zwierzęta te źle znoszą przeciągi, wilgoć i stres, dlatego postaraj się je przed nimi ochraniać.
Oswajanie suwaka możesz przeprowadzać, podając mu smakołyki z ręki. W krótkim czasie stanie się odważniejszy i będzie wspinał się do Ciebie po klatce. Nie chwytaj go w dłonie, dopóki nie będzie całkowicie oswojony, ponieważ może je skojarzyć z polowaniem na zdobycz. Na początku do jego uchwycenia możesz wykorzystywać kartonową rurkę o długości około 20 cm.
Suwaki perskie lubią wiele czynności: kopanie, wspinanie się, skakanie, budowanie korytarzy i jam, gryzienie, tupanie, chowanie się. Witają się ze sobą pięknym gestem, jakim jest szturchanie się noskami. Suwakom nie przeszkadzają zmiany, wręcz je lubią, są towarzyskie i chętne do zabawy. Przy odpowiednim utrzymaniu, różnorodnych zajęciach i regularnym wybiegu będą z Tobą chętnie współpracować.
