© NDABCREATIVITY / stock.adobe.com
Pieski preriowe pochodzą ze stepów Ameryki Północnej.
Pieski preriowe znamy przede wszystkim z ogrodów zoologicznych. Ale te urocze gryzonie można również trzymać jako zwierzęta domowe, pod warunkiem spełnienia ich specjalnych wymagań hodowlanych. Nieświszczuki obejmują w sumie pięć gatunków, a najpopularniejszy z nich to nieświszczuk czarnoogonowy, wobec czego to jego przedstawimy w treści niniejszego artykułu.
Ojczyzną nieświszczuka czarnoogonowego są rozległe prerie w Ameryce Północnej (USA, Kanada i Meksyk). Tam zwierzęta te żyją w koloniach liczących nawet kilka tysięcy osobników, w wyrytych przez siebie skomplikowanych systemach podziemnych korytarzy.
Preriowe PIESKI? Mimo, że w ich nazwie znajduje się pies, nieświszczuki nie są psami, a przedstawicielami rodziny wiewiórek. Określenie to wynika z faktu, że te małe stworzenia potrafią wydawać dźwięki przypominające szczekanie psa.
© Teteline / stock.adobe.com
Sierść piesków preriowych ma umaszczenie złoto-brązowe, ewentualnie biało-kremowe i sprawia wrażenie delikatnie cętkowanej. Nieświszczuki czarnoogonowe osiągają od 30 do 45 cm długości (z ogonem) i ważą z reguły od 700 g do 1,5 kg.
Mają kompaktową budowę, małe łapki ze szponiastymi palcami, osadzone na krótkich, mocnych nogach – podobnie jak świstaki.
Ogon nieświszczuka czarnoogonowego jest wąski, średniej długości i całkowicie pokryty sierścią. Jego koniuszek jest zwykle czarny, stąd też jego nazwa gatunkowa.
Pyszczek jest biały, głowa stosunkowo niewielka, przechodząca w małą jamę ustną z mocnymi zębami. Uszy są malutkie, prawie pozbawione małżowiny i gęsto porośnięte sierścią, stanowiącą ochronę przed brudem i wiatrem.
Nawet jeśli na pierwszy rzut oka wyglądają podobnie: Surykatki i nieświszczuki nie są ze sobą spokrewnione pod względem biologicznym. Pochodzą z różnych kontynentów i należą do odmiennych rzędów ssaków.
Surykatki są drapieżnikami i polują na gady, owady i inne przysmaki pochodzenia zwierzęcego. Pieski preriowe z kolei są wegetarianami.
Na wolności pieski preriowe rzadko żyją dłużej niż osiem lat. Jako zwierzęta domowe mogą jednak dożyć nawet dwunastego roku życia.
Po co mieszkać na wsi, skoro można zbudować miasto? Nieświszczuki żyją pod ziemią w złożonym systemie korytarzy, które ze względu na wielkość nazywane są również miastami. Największe znane obecnie miasteczko piesków preriowych ma powierzchnię 350 kilometrów kwadratowych i około miliona mieszkańców.
Noce te zwinne gryzonie spędzają śpiąc w norach, a gdy tylko wyjdzie słońce, opuszczają je, udając się na polowanie i wspólne zabawy. Aktywne w ciągu dnia nieświszczuki nieustannie są w ruchu i zawsze mają pełne łapki roboty.
Pieski preriowe są bardzo silnie związane z członkami swojej rodziny. Ich kolonie podzielone są na wiele małych grup rodzinnych. Każda z nich ma swoją strukturę i składa się zazwyczaj z samca, jednej do czterech samic i ich młodych z ostatnich dwóch lat. W ten sposób, pojedyncza rodzina może bez trudu liczyć dwudziestu pięciu członków.
W rzadkich przypadkach w rodzinie może być dwóch samców. Najczęściej są to bracia, w których przypadku typowa dla gatunku rywalizacja nie jest tak silna.
Jednak dorosłe samce zazwyczaj opuszczają swoją rodzinę pochodzenia w poszukiwaniu własnej. Samice urodzone w danej rodzinie pozostają w niej.
Całujące się pieski preriowe Nieświszczuki rozpoznają członków swojej rodziny po zapachu. Na powitanie zbliżają do siebie nosy, co może przypominać pocałunek.
Nieświszczuki są niezwykle towarzyskie i w razie niebezpieczeństwa zawsze trzymają się razem. Liczne grupy są niezbędne do przetrwania – wówczas zawsze kilka zwierząt może obserwować otoczenie. W tym celu strażnicy ustawiają się na strategicznych pozycjach, czyli na kopcach ziemi.
W przypadku zagrożenia natychmiast informują wszystkie pozostałe zwierzęta, wydając głośne, szczekliwe okrzyki. Cały klan wzmaga wówczas czujność i pozostaje w bezpośredniej bliskości nory, aby w razie czego móc się w niej ukryć.
© Martina Berg / stock.adobe.com
Zasadniczo, pieski preriowe można trzymać w domu – ich obserwacja może dostarczyć opiekunom wiele przyjemności, a ponadto zwierzęta te są bardzo ufne i szybko przekonują się do człowieka.
Niemniej, trzymanie tych gryzoni w zamknięciu jest dużo bardziej wymagające niż w przypadku innych małych zwierząt, takich jak świnki morskie czy chomiki.
Zanim zdecydujesz się na ich zakup, dowiedz się, jakie mają potrzeby i jakie warunki należy im zapewnić. Weź pod uwagę przede wszystkim następujące kwestie:
Jak już wspomnieliśmy, pieski preriowe to zwierzęta bardzo aktywne i potrzebują dużo przestrzeni. Trzeba więc zorganizować im odpowiedni wybieg – dla trzech nieświszczuków powierzchnia powinna wynosić co najmniej 20 metrów kwadratowych. Dla każdego kolejnego zwierzęcia wymagany jest co najmniej dodatkowy metr kwadratowy. Dotyczy to zarówno wybiegu zewnętrznego, jak i wewnętrznego. Trzymanie ich w typowych klatkach dla małych zwierząt jest więc niedopuszczalne.
W każdym przypadku gryzonie muszą mieć zapewnioną odpowiednią przestrzeń do swobodnego poruszania się. Bez odpowiedniej ilości ruchu pieski preriowe szybko robią się ospałe i leniwe, co prowadzić może do pojawienia się u nich nadprogramowych kilogramów.
Co do zasady, nie ma przeciwwskazań do trzymania piesków preriowych w domach z dziećmi. Nie powinny one jednak samodzielnie zajmować się tymi gryzoniami. Pomimo ich uroczego wyglądu, nie są typowymi przytulankami. Jeśli czują się zagrożone, potrafią boleśnie ugryźć.
Samce ponadto mogą wykazywać silne zmiany w zachowaniu w okresie rozrodczym, objawiające się przede wszystkim agresją wobec przedmiotów, innych zwierząt oraz nierzadko właściciela.
Dysponujesz wystarczającą przestrzenią i chcesz zorganizować wybieg dla piesków preriowych? Potrzebujesz zatem przede wszystkim miejsca o odpowiednim podłożu i ogrodzenia sięgającego odpowiednio głęboko w dół, rozciągającego się po bokach oraz ewentualnie ku górze.
Nieświszczuki wykopują sobie legowiska w podłożu. Trzeba więc zadbać o to, aby podłoże wybiegu na to pozwalało.
Nie może na nim zabraknąć również ściółki dla małych zwierząt oraz siana, aby zapewnić pieskom preriowym materiał do gniazdowania.
Niezbędny będzie również drewniany domek, stanowiący schronienie oraz gałązki do skubania, a także miski na pokarm i wodę.
Nieświszczuki odżywiają się głównie pokarmem roślinnym – różnymi rodzajami traw, mniszkiem lekarskim, ziołami i sianem. Uzupełniający suchy pokarm powinien charakteryzować się niską zawartością białka i tłuszczu oraz wysoką zawartością błonnika.
Białko, fruktoza i tłuszcze dostarczają dużą ilość energii i powinny być podawane z umiarem – mogą stanowić formę przekąski, dzięki której nabiorą nieco masy.
Im więcej suchego pokarmu w diecie zwierząt, tym więcej powinny pić. Zazwyczaj taka sytuacja ma miejsce w miesiącach zimowych, kiedy ilość świeżego pokarmu jest mniejsza ze względu na porę roku. Dlatego szczególnie wtedy zadbaj o to, by poidełka i miski na wodę były zawsze pełne. Zbyt mała ilość wody w diecie prowadzi do zaparć, w rezultacie których zwierzęta mogą ciężko zachorować.
W naturze pieski preriowe jedzą również od czasu do czasu owady czy robaki, które także można im zaproponować – znajdziesz je na przykład w sklepach wędkarskich.
Nieświszczuki z całą pewnością nie są dostępne w każdym sklepie zoologicznym. Zwierzęta te są po prostu zbyt wyjątkowe i mało popularne. Skieruj więc swoje kroki raczej do hodowców, którzy specjalizują się w małych zwierzętach i gryzoniach.
Pieski preriowe czasami pojawiają się w ogłoszeniach w Internecie – hodowcy i miłośnicy gatunku zamieszczają swoje oferty, gdy mają nadwyżkę zwierząt. Takie ogłoszenia należy jednak skrupulatnie weryfikować i kupować zwierzęta z pewnych źródeł.
Warto wiedzieć: W naturalnym środowisku populacja nieświszczuków została poważnie zdziesiątkowana i według WWW jest zagrożona wyginięciem. Dlatego absolutnie nie należy kupować odłowionych dzikich piesków preriowych. Przed zakupem dowiedz się również czy w na danym obszarze można je trzymać.
Precyzyjne określenie ceny tego gryzonia nie jest możliwe ze względu na ograniczoną podaż. Należy jednak liczyć się z wydatkiem rzędu co najmniej 1500 zł.
Już jako dziecko wolała przytulać się do swojego kota perskiego niż pluszowego misia. Jak nieco podrosła, tak długo prosiła rodziców o własnego konia, aż jej ulegli i pozwolili kupić swojego wierzchowca. Dzięki zwierzętom przeżyła wiele wspaniałych chwil i pomimo tego, że życie ze zwierzętami nie zawsze jest łatwe, nie wyobraża sobie nie mieć ich u swojego boku – jak twierdzi, dotykają takich obszarów jej duszy, do których nikt inny nie ma dostępu. Ten ich wspaniały czar odczuwa także, gdy o nich pisze i ma nadzieję, że choć trochę tej magii odczuwa się podczas czytania przygotowanych przez nią artykułów.
