© Karin Jähne / stock.adobe.com
Myszarka leśna wokół szyi posiada żółtawą obróżkę.
Myszarka leśna występuje praktycznie w całej Europie, w tym w Polsce. Podobnie jak większość gryzoni prowadzi nocny tryb życia, a z człowiekiem ma styczność zazwyczaj wyłącznie zimą. Poszukuje wówczas schronienia w domach, powodując niemałą irytację wśród gospodarzy.
Myszarki leśne to małe gryzonie z rodzaju Apodemus. Wraz z ogonem dorastają do 25 centymetrów długości, mają uderzająco duże, wystające oczy i parę słusznych rozmiarów uszu.
Na tułowiu ich sierść jest rudawo-brązowa, na brzuchu zaś biała. Wokół szyi przebiega żółtawy pierścień.
Dziko żyjące myszarki, zwłaszcza młode egzemplarze, trudno zidentyfikować i odróżnić od myszarki zaroślowej. Nie zawsze widoczna jest u nich bowiem ochrowa obróżka.
Z reguły jednak sierść na ich grzbiecie jest ciemniejsza i bardziej kontrastowa w stosunku do jasnego brzuszka, a w porównaniu do myszarki zaroślowej ich tułów jest nieco większy. Decydującym kryterium identyfikacji są tylne nogi myszarki leśnej, które mają ponad 22 milimetry.
Dopiero niedawno dokonano rozróżnienia tych obu rodzajów. Wcześniej postrzegane były jako przedstawiciele jednego rodzaju. Nic więc dziwnego, że wiele osób (jeszcze) nie słyszało o myszarce leśnej.
Myszarka leśna jest świetnym skoczkiem. Ma mocne i dobrze umięśnione tylne nogi, które pozwalają jej na oddawanie dalekich skoków, a jej długi ogon pomaga zachować równowagę i lepiej kontrolować każdy sus.
Najłatwiej rozpoznać płeć zwierzęcia po obecności brodawek sutkowych – jeśli zwierzę je posiada, z całą pewnością będzie to samica. Ich brak natomiast niekoniecznie musi oznaczać samca. Uwidaczniają się one bowiem tylko wówczas, gdy myszarka ma młode.
Ponadto, odległość między cewką moczową i odbytem u samców jest zazwyczaj większa, ponieważ między nimi znajdują się jądra.
© Anna Kravchuk / stock.adobe.com
Zabieranie dzikich zwierząt z lasu jest co do zasady zabronione i zagrożone karą grzywny. Z punktu widzenia prawa jest to kłusownictwo.
Jeśli zatem znajdziesz w lesie chorą myszarkę leśną, musisz poinformować o tym odpowiadającego za dany teren myśliwego i ewentualnie ustalić z nim, czy możesz zwierzęciu pomóc, zabierając je do domu.
Istnieją różne możliwości trzymania myszarki. Wiele osób używa standardowej klatki z siatki. Należy jednak zwrócić uwagę, aby jej oczka były wystarczająco małe. Myszarki potrafią się skurczyć do niewiarygodnych rozmiarów i niepostrzeżenie wyśliznąć się z zamknięcia.
Alternatywą może być akwarium, z którego te małe gryzonie się nie wydostaną i w którym będzie można je z łatwością obserwować.
A teraz najważniejszy punkt – wyposażenie. Myszarki są figlarne. Trzeba zapewnić im kryjówki i domki, możliwości wspinaczki i zabawki, takie jak korzenie i liny oraz wszelkie inne akcesoria – kawałki drewna, kamienie czy fragmenty starych cegieł.
Podłoże należy wyłożyć odpowiednią ściółką, która będzie w stanie wchłonąć mocz i odchody. W miejscu, w którym śpią zwierzęta należy ponadto umieścić skrawki materiału, z którego będą zbudować sobie gniazdo.
Na marginesie: Wszystko, czego potrzebują te małe gryzonie znajdziesz w sklepie internetowym zooplus.
Każdy, kto choć przez chwilę obserwował te gryzonie wie, że czystość jest ich najwyższym priorytetem. Dlatego bardzo ważne jest regularne sprzątanie klatki – co dwa, do trzech dni oraz wymiana słomy, ściółki i siana. Podczas tego zabiegu można również zmienić aranżację klatki – myszarki są ciekawskie i uwielbiają różnorodność.
Dzikie zwierzęta, które zostały udomowione nie mogą być ponownie wypuszczone na wolność. To by je skazywałoby na pewną śmierć. Dlatego dalsze postępowanie po przebytej rekonwalescencji zawsze należy ustalić z myśliwym oraz lekarzem weterynarii.
Jeśli (współ)opiekunami zwierząt są dzieci, upewnij się, że wiedzą, jak obchodzić się z tymi małymi gryzoniami. Myszarki są bardzo delikatne i kruche, dlatego dzieci powinny mieć co najmniej 10 lat.
Istnieje bowiem ryzyko, że młodsze pociechy nie będą potrafiły zająć się nimi w sposób odpowiedni dla gatunku.
Myszarki są wszystkożerne. Uwielbiają ziarna, nasiona, bukiew czy żołędzie. Nie pogardzą także niewielkimi owadami, pająkami i jajami ptaków.
Zwłaszcza zimą udział pokarmu pochodzenia zwierzęcego znacznie wzrasta, ponieważ po prostu trudniej jest znaleźć pokarm roślinny. Podobnie jak inne zwierzęta, myszarka leśna gromadzi zapasy na zimę.
Swoich podopiecznych możesz karmić gotowymi mieszankami dla gryzoni i uzupełniać je świeżymi owocami i warzywami. Z kolei podane od czasu do czasu jajko zaspokoi ich zapotrzebowanie na białko.
Myszy ogólnie uważane są za zdrowe i wytrzymałe. Niemniej, ich filigranowość sprawia, że są wrażliwe na siłę fizyczną. Należy więc uważać, aby biorąc je na ręce, najzwyczajniej ich nie zgnieść.
Jeśli zauważysz, że Twoja myszarka sprawia wrażenie osłabionej i odmawia jedzenia, jak najszybciej skonsultuj się z lekarzem weterynarii. Te małe zwierzęta mają bardzo szybką przemianę materii i praktycznie żadnych rezerw pokarmowych, dlatego wszelkie choroby szybko mogą skończyć się w ich przypadku śmiercią.
Przy zapewnieniu im właściwych warunków utrzymania, zwierzęta te mogą dożyć trzech lat. Na wolności rzadko żyją tak długo. Zima i ich naturalni wrogowie dbają o regularną selekcję.
Zwłaszcza na początku gryzonie te są bardzo nieśmiałe, płochliwe i niespokojne. Im dłużej będą natomiast przebywały z człowiekiem, tym bardziej się do niego przyzwyczają i tym bardziej śmiałe się staną.
Jedzenie jest oczywiście zawsze dobrą walutą, która ułatwi zdobycie ich zaufania. Po pewnym czasie zwierzęta na ogół stają się na tyle ufne, żeby bez problemu pozwolić się głaskać.
Tak jak wszystkie gryzonie, również myszarki są bardzo towarzyskie, dlatego nie należy trzymać ich pojedynczo. Poza tym uwielbiają się bawić. Jeśli więc chcesz wzmocnić waszą relację, regularnie zapraszaj je do zabawy.
Myszarki są bardzo płodne i każdego roku wydają na świat liczne potomstwo. Aby temu zapobiec, lepiej trzymać w domu przedstawicieli tej samej płci.
Jeśli zdecydujesz się na dwóch samców, poddaj ich zabiegowi kastracji. Dzięki temu zwierzęta będą spokojniejsze, mniej agresywne i nie będą angażowały się w walki o terytorium.
W naturze myszarki można spotkać w wielu miejscach – od południowej Anglii przez północną Hiszpanię po Ural. Należą do klasycznych mieszkańców lasów i dzielą terytorium z myszarką zaroślową. Dzikich egzemplarzy nie znajdziemy w sklepach zoologicznych.
Obecnie populacja myszarki leśnej nie jest zagrożona. Występuje ona bardzo licznie w naszych lasach.
Niemniej, ze względu na kurczące się obszary leśne, myszarka znajduje się pod obserwacją. Z czasem będzie miała niestety do dyspozycji coraz mniej siedlisk.
Myszarki leśne to przyjaźni mieszkańcy lasów, których możemy spotkać niemal w całej Europie. Są to dzikie zwierzęta, których nie znajdziemy w sklepach zoologicznych, a ich trzymanie jako zwierzęta domowe wchodzi w grę tylko w wyjątkowych przypadkach.
