© Vera Kuttelvaserova / stock.adobe.com
Wyraźnie zaznaczone rozgraniczenie barwy sierści i ciekawe umaszczenie głowy to cechy charakterystyczne królików rasy tan.
Króliki rasy tan to prawdziwe wulkany energii i dzięki swojej wesołej naturze zawsze wywołują uśmiech u swojego opiekuna. Ale co właściwie oznacza „tan” i na co należy zwrócić uwagę trzymając królika tej rasy w domu? Najważniejsze informacje na ten temat znajdziesz w poniższym artykule.
Królik rasy tan (ang. tan rabbit), zwany także po prostu królikiem podpalanym, wygląda bardzo nietypowo i z tego powodu cieszy się ogromną popularnością wśród miłośników gatunku. Tan to blady odcień brązu. Nazwa pochodzi od słowa tannum, oznaczającego korę dębu, używaną do garbowania skór.
Najpopularniejszym wariantem kolorystycznym królików rasy tan jest czarny.
Odcień podpalany występuje w następujących partiach ciała królika: oczy, uszy, podgardle, brzegi i nasada uszu, klatka piersiowa, podbrzusze, wewnętrzne strony kończyn, czubki palców oraz kark. Charakterystyczne jest też podpalanie na bokach ciała.
Pozostałe części ciała są czarne i tylko gdzieniegdzie możemy dostrzec pojedyncze podpalane włosy. Króliki podpalane mają grubą sierść typu rollback (flyback), co oznacza, że przy przeczesywaniu palcami powoli wraca do swojego pierwotnego położenia.
Oprócz czarnego królika podpalanego, w trakcie hodowli stworzono jeszcze trzy, dużo mniej powszechne, warianty kolorystyczne:
Waga królików podpalanych waha się od dwóch do trzech kilogramów, co sprawia, że zaliczane są do małych przedstawicieli gatunku. Aby Twój królik był w dobrej formie, jego waga nie powinna przekraczać 2,7 do 2,9 kg.
Hodowcy zwracają uwagę na to, aby ich podopieczni mieli krępą budowę i walcowaty tułów, szpiczasty nos i długą głowę.
Podobnie jak inni reprezentanci gatunku, króliki podpalane są bardzo przyjazne i towarzyskie. Najlepiej czują się wśród swoich krewnych, w otoczeniu siana i łąki – niewykluczone, że w takich warunkach będą nawet skakać z radości!
Tylko uważaj, żeby z tej uciechy nie odskoczyły za daleko od Ciebie – bo będzie trzeba się nagimnastykować, żeby je złapać – są bardzo szybkie i zwinne!
© Volodymyr / stock.adobe.com
Dieta królików podpalanych nie różni się zbytnio od diety królików innych ras. Podstawę stanowi siano, jako najważniejsze źródło błonnika, a tuż za nim plasują się bogate w witaminy pasza zielona i warzywa.
Owoce i paszę treściwą należy ograniczyć ze względu na dużą zawartość cukru, a świeżą wodę pitną podawać bez ograniczeń.
Zasada nr 1: Podobnie jak inne króliki, króliki podpalane to zwierzęta stadne. Dlatego trzymanie ich w pojedynkę jest sprzeczne z dobrostanem gatunku!
Odpowiednie nie będzie również trzymanie ich w towarzystwie świnek morskich czy innych gryzoni ze względu na zupełnie inne sposoby komunikacji. Dlatego, decydując się na posiadanie królika, aby nie przysparzać mu stresu wynikającego z samotności, zapewnij mu towarzystwo innego przedstawiciela tego samego gatunku – w ten sposób sprawisz, że będzie się u Ciebie czuł jak w domu.
Aby zagwarantować królikom odpowiednią ilość ruchu, powierzchnia jedno- lub kilkupoziomowego wybiegu (zewnętrznego lub wewnętrznego) powinna wynosić co najmniej 150 x 60 x 50 centymetrów.
Jeśli zdecydujesz się na wybieg wewnętrzny, Twoi podopieczni będą Ci wdzięczni na zapewnienie im codziennej możliwości swobodnego ruchu poza nim, na świeżym powietrzu lub w mieszkaniu. Pamiętaj jednak, aby zabezpieczyć przedmioty, mogące stwarzać niebezpieczeństwo dla zwierząt, takie jak przewody z prądem czy trujące dla nich rośliny.
Klatkę dla królika należy ustawić z dala od bezpośredniego działania promieni słonecznych, przeciągu, chłodu oraz źródeł ogrzewania.
© Photogrevy / stock.adobe.com
Pomimo tego, że sierść królika podpalanego jest tak wyjątkowa, nie wymaga zazwyczaj specjalnej pielęgnacji. Jeżeli Twój królik ubrudził się w wyniku przebywania na zewnątrz na przykład podczas deszczu albo ze względu na jakąś ułomność nie może sam przeprowadzić zabiegów pielęgnacyjnych, możesz ostrożnie wyczesać jego sierść miękką szczotką.
Oprócz skłonności do powszechnych chorób królików, takich jak inwazja pasożytów (np. roztoczy), wady zgryzu czy rozszerzenie żołądka, króliki podpalane to generalnie odporne i wytrzymałe zwierzęta.
W przypadku zdrowych przedstawicieli tej rasy, średnia długość życia wynosi od 10 do 15 lat, przy czym u królików z wadami dziedzicznym może być krótsza.
Oprócz genetyki, na długość życia królika mają wpływ takie czynniki jak sposób utrzymania oraz żywienie. Zatem im bardziej zaspokoimy ich podstawowe potrzeby, tym większa szansa, że będą żyły długo i w zdrowiu.
Pochodzenie królika rasy tan jest dokładnie udokumentowane. Wywodzi się z Anglii, gdzie w 1883 roku niejaki pan Cox wyhodował nieznaną dotąd rasę, krzyżując królika srebrnego z królikami holenderskimi, a następnie z królikiem zajęczym.
To wszystko miało miejsce na bezludnej wyspie, co było wówczas powszechną praktyką w hodowli, bowiem króliki mogły się tam rozmnażać bez przeszkód, dzięki czemu potomstwo rozwijało stopniowo nowe, pożądane cechy, takie jak podpalanie.
Spośród nich hodowcy wybierali osobniki o najbardziej charakterystycznych cechach i krzyżowali je, pomimo wielu niepowodzeń (np. utrata podpalania), aż do uzyskania dzisiejszej rasy tan.
Te urocze króliki można z reguły znaleźć w dobrze zaopatrzonych sklepach zoologicznych, u hodowców lub osób prywatnych.
Cena przedstawicieli tej rasy oscyluje w okolicach 100 zł, w zależności od pochodzenia i wieku zwierzęcia.
Kupując królika, oprócz kosztów samego zwierzęcia, należy uwzględnić wydatki związane z zakupem klatki i niezbędnych akcesoriów oraz koszty weterynaryjne, takie jak badanie kupna-sprzedaży i szczepienia, a także bieżące koszty karmy.
Jeśli chcemy sprawić sobie łatwe w pielęgnacji, niewymagające zwierzę domowe, a nawet jeśli nigdy wcześniej nie mieliśmy w domu zwierzęcia, królik podpalany będzie dobrym wyborem. Ze względu na swoje przyjazne i łagodne usposobienie, sprawdzi się także w przypadku rodzin z dziećmi. Najpierw jednak upewnijmy się, że jesteśmy w stanie zapewnić mu wystarczająco dużo miejsca na swobodny wybieg, czas i atencję, na którą zasługuje.
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
