Chomik Roborowskiego to najmniejsza rasa chomików na świecie.
Chomik Roborowskiego, znany również jako chomicznik malutki lub „Robo”, zachwyca miłośników chomików na całym świecie swoimi filigranowymi rozmiarami i żywiołową naturą. Dowiedz się, o czym należy pamiętać, trzymając tego wymagającego malucha w domu.
Chomik Roborowskiego (Phodopus roborovskii) należy do grupy chomików karłowatych – jest najmniejszym przedstawicielem wszystkich znanych gatunków chomików. Jego głowa jest okrągła, a tułów cylindryczny, oczy czarne i paciorkowate, uszy duże, a ogon krótki.
Sierść chomika Roborowskiego jest krótka i gruba. Dzikich przedstawicieli tego gatunku rozpoznamy po piaskowym lub jasnobrązowym kolorze i szarym podszerstku. Ich brzuch jest biały – podobnie jak charakterystyczne plamki nad oczami. Nie mają jednak typowej dla swoich kuzynów pręgi grzbietowej.
Obecnie istnieje kilka odmian kolorystycznych chomicznika malutkiego, które różnią się od dzikich przedstawicieli gatunku nie tylko wyglądem, ale również stanem zdrowia. Na przykład hodowla egzemplarzy o białej głowie uważana jest za noszącą znamiona znęcania się nad zwierzętami. Chomiki te mają bowiem wadę genetyczną, która wywołuje tak zwaną chorobę Drehera, polegającą na nieustannym kręceniu się w kółko.
Wielkość i waga tych małych gryzoni zależą od płci – samice są zwykle mniejsze niż samce.
Chomik Roborowskiego nie przepada za dotykiem człowieka. Chomiki te są raczej zamknięte i lubią spokój, dlatego nie są polecane w przypadku dzieci. Odpowiednie będą raczej dla osób, które wolą obserwować je z odległości i nie przeszkadza im hałas, który powodują nocną porą.
Robo to bardzo aktywny gryzoń, który na wolności przemierza nocą wiele kilometrów. Jest więc aktywny po zmierzchu i w nocy, a w dzień śpi.
Pod opieką człowieka większość gatunków chomików nie zimuje. Należy więc liczyć się z tym, że wydawane przez niego głośne dźwięki kopania i grzebania będą nam towarzyszyć przez cały rok i to głównie w nocy.
Chomik Roborowskiego to samotnik z krwi i kości – podobnie zresztą jak pozostałe chomiki karłowate. Jeśli trzymasz dwa lub więcej chomików razem, musisz przygotować się na rywalizację i walki między nimi. Ze względu na dobrostan zwierząt należy zatem trzymać je osobno.
Gryzonie te można trzymać w różnych klatkach. Może to być klasyczna klatka dla gryzoni, akwarium z pokrywą z siatki lub szklane terrarium z odpowiednią wentylacją.
Aby zapewnić chomikowi wystarczająco dużo przestrzeni życiowej, wymiary klatki nie mogą być mniejsze niż 100 x 50 centymetrów. Możesz zorganizować w niej różne poziomy. Warstwa ściółki powinna mieć co najmniej 20 centymetrów. Pamiętaj, że im więcej miejsca będzie miał Twój podopieczny, tym bardziej komfortowo będzie się czuł.
Chomiki mogą zaskoczyć aktywnością w nocy. Aby zaspokoić swoją potrzebę ruchu i ciekawość, potrzebują kilku akcesoriów, takich jak:
Dieta tych gryzoni opiera się na nasionach i ziołach, ale ważnym jej elementem są również białka zwierzęce – zwłaszcza w postaci chrząszczy, koników polnych i skorków.
Aby możliwie jak najwierniej odtworzyć ją w niewoli, należy podawać im suchy pokarm z dużą ilością małych nasion i ziół, i uzupełniać ją codziennie świeżymi warzywami. Od czasu do czasu można podawać także ziarna, jogurt i mączniki.
Uwaga: Chomik potrzebuje codziennie świeżej wody do picia.
Chomiki uważane są za wyjątkowo łatwe w pielęgnacji. Nie jest to jednak do końca prawda, ponieważ muszą mieć zapewnione czyste otoczenie.
Oznacza to, że każdego dnia należy usuwać z klatki wszelkie resztki pokarmu i codziennie wymieniać wodę. Od czasu do czasu wymagana jest również całkowita wymiana ściółki.
Podczas gdy inne gatunki chomików nierzadko żyją ponad trzy lata, średnia długość życia chomicznika malutkiego wynosi od roku do dwóch lat.
Ze względu na błędy w utrzymaniu i żywieniu, chomiki coraz częściej cierpią na różne problemy zdrowotne. Wynika to przede wszystkim ze specyficznej budowy układu trawiennego, który wymaga specjalnej diety.
Do najczęstszych problemów zdrowotnych należą więc dolegliwości dietozależne (np. cukrzyca), problemy stomatologiczne i urazy.
Dlatego jeśli zauważysz jakiekolwiek niepokojące Cię sygnały, jak najszybciej skonsultuj się z lekarzem weterynarii.
Chomicznik malutki pochodzi z północnych Chin, Mongolii i wschodniego Kazachstanu, gdzie zamieszkuje pustynię Gobi i okoliczne suche obszary pustynne.
Zgodnie z Czerwoną księgą gatunków zagrożonych prowadzoną przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN), chomicznik malutki został sklasyfikowany jako „najmniejszej troski”, co oznacza, że jest obecnie niezagrożony wyginięciem (stan na 10/2023).
© DBA / stock.adobe.com
Przedstawicieli tego gatunku zazwyczaj nie znajdziemy w popularnych sklepach zoologicznych. Dużo bardziej prawdopodobne jest spotkanie ich w schronisku dla zwierząt lub u wyspecjalizowanego hodowcy.
Chcąc kupić tego gryzonia, należy liczyć się z wydatkiem rzędu kilkudziesięciu złotych. Cena może być wyższa u hodowców hodujących osobniki o nietypowym umaszczeniu.
Podobnie jak wszystkie inne zwierzęta, również chomik Roborowskiego ma ściśle określone wymagania dotyczące utrzymania i żywienia, dlatego przed zakupem należy się dokładnie z nimi zapoznać.
Z pewnością nie będzie odpowiedni dla dzieci. Polecany jest raczej dla spokojnych osób, które czerpią radość z obserwowania harcujących zwierzątek. Poza tym, należy pamiętać, że potrafią one być w nocy źródłem sporego zamieszania, dlatego warto mieć wyrozumiałych sąsiadów.
| Nazwa: | Chomik Roborowskiego (Phodopus roborovskii) |
| Wielkość: | 4,5–5,5 cm (samice), 6–7 cm (samce) |
| Waga: | 17–22 g (samice), 20–25 g (samce) |
| Długość życia: | 1–2 lata |
| Rytm dobowy: | aktywne o zmierzchu lub w nocy |
| Pokarm: | wysokobiałkowy, niskotłuszczowy (siano, nasiona, świeże warzywa, białko zwierzęce) |
| Pochodzenie: | Chiny i Mongolia, Kazachstan |
| Utrzymanie: | pojedynczo |
| Poziom trudności: | średnio wymagający |
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
