© Leonid / stock.adobe.com
Chomicznik zabajkalski występuje w różnych ubarwieniach.
Chomicznik zabajkalski zachwyca nie tylko swoim uroczym wyglądem, ale również charakterem. Dowiedz się wszystkiego o utrzymaniu, pielęgnacji i żywieniu tego popularnego gatunku chomika z lektury naszego artykułu.
Chomicznik zabajkalski (Phodopus campbelli), zwany również chomikiem Campbella, ma wąską talię i szpiczastą głowę. Jego duże, odstające uszka i paciorkowate oczy nadają mu uroczy wygląd, co sprawia, że ten gatunek chomika jest niezwykle popularny.
Naturalnym kolorem krótkiej sierści chomika Campbella jest szaro-brązowy, jednak w wyniku starań hodowlanych udało się uzyskać inne odmiany kolorystyczne, obejmujące grupę agouti (np. agouti, albinos, opal) oraz nanagouti (np. czarny, czekoladowy, niebieski).
Wszystkie typy kolorystyczne mają jedną wspólną cechę – ciemnobrązową pręgę biegnącą wzdłuż grzbietu.
Uwaga: Niektóre rodzaje ubarwienia mogą być związane z mutacjami genetycznymi, które mają wpływ na zdrowie zwierząt. Na przykład pojawia się coraz więcej informacji na temat niepłodności w przypadku ciemnoszarych osobników.
Nie należy mylić chomicznika zabajkalskiego z podobnie wyglądającym chomicznikiem dżungarskim. Ze względu na ryzyko pomyłki, chomik Campbella został uznany za odrębny gatunek dopiero na początku lat 90-tych XX wieku.
Jako przedstawiciel chomików karłowatych, chomicznik zabajkalski jest niewielkich rozmiarów. Samiczki dorastają do 7–9 centymetrów i ważą nie więcej niż 20–40 gramów. Samce natomiast mierzą od 8 do 10 centymetrów, a ich waga waha się od 25 do 50 gramów.
Podobnie jak inne gatunki chomików, chomicznik zabajkalski aktywny jest po zmierzchu i w nocy. Mówi się jednak, że niektóre osobniki są bardziej aktywne w ciągu dnia niż na przykład chomiczki syryjskie.
Wielu przedstawicieli tego gatunku można oswoić, zakładając dużą dozę cierpliwości i spokoju, oraz pamiętając, że branie ich na ręce może być dla nich stresujące. Zdarza się więc, że w takiej sytuacji zwierzę ugryzie sięgającą po nie do klatki dłoń.
Dlatego chomiki nie są polecane dla dzieci. Lepiej sprawdzą się w rękach osób, które wolą obserwować je z daleka.
Podobnie jak większość innych gatunków chomików, również chomik Campbella jest absolutnym samotnikiem. W zgodzie potrafi żyć jedynie ze swoim rodzeństwem zaraz po urodzeniu i to też nie na długo.
Dorosłe chomiki karłowate mieszkające razem w jednej klatce będą toczyły ze sobą zaciekłe walki, co mogą nawet przypłacić życiem.
Uwaga: Ze względu na dobrostan zwierząt, nigdy nie powinno się trzymać kilku chomików karłowatych.
Powierzchnia podstawy klatki powinna wynosić co najmniej 100 x 50 centymetrów, pamiętając o tym, że im więcej miejsca ma zwierzę do dyspozycji, tym lepiej. Warstwa ściółki powinna mieć co najmniej 20 centymetrów. Klatkę należy zbudować tak, aby chomik nie mógł spaść z dużej wysokości (maksymalnie 30 centymetrów).
Obowiązkowe wyposażenie stanowią kryjówki i elementy umożliwiające zwierzakom wspinanie się, takie jak małe rampy czy domek dla chomików ze zdejmowanym dachem. Bardzo ważna jest również wanienka z piaskiem, w której chomik będzie mógł zażywać piaskowych kąpieli.
Dieta chomika Campbella opiera się w dużej mierze na ziołach i nasionach. Należy jednak pamiętać, że bogate w tłuszcz nasiona takie jak nasiona słonecznika szybko prowadzą do otyłości, dlatego lepiej wykluczyć je z diety lub podawać sporadycznie.
Aby jadłospis był odpowiednio zbilansowany, zwierzęciu można podawać dodatkowo warzywa i twaróg.
Średnia długość jego życia wynosi rok do trzech lat, w zależności od stanu zdrowia i ogólnej kondycji, warunków utrzymania i żywienia.
Właśnie dlatego tak ważne jest zwracanie uwagi na potrzeby swojego podopiecznego i konsultowanie wszelkich zauważonych nieprawidłowości z lekarzem weterynarii.
Niewłaściwe warunki utrzymania i dieta są częstym powodem urazów i chorób u tych małych gryzoni, do których zaliczamy głównie choroby związane z odżywianiem, takie jak cukrzyca, zaburzenia trawienia lub wady zgryzu.
Jego naturalne środowisko rozciąga się przez Kazachstan, Rosję, północne Chiny i Mongolię, gdzie zamieszkuje suche stepy i obszary półpustynne.
W 2016 roku Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) sklasyfikowała ten gatunek chomika jako „najmniejszej troski”, co oznacza, że jest obecnie niezagrożony.
© Clara / stock.adobe.com
Chomicznika zabajkalskiego można znaleźć we wszystkich dobrze zaopatrzonych sklepach zoologicznych oraz u hodowców. Alternatywnie, możesz odwiedzić lokalne schroniska, do których czasami trafiają również chomiki.
Przedstawicieli tego gatunku można kupić już za kilkadziesiąt złotych. Jeśli jednak szukasz osobnika na przykład o nietypowym ubarwieniu, musisz liczyć się z nieco wyższym kosztem.
Wszystkie zwierzęta mają swoje konkretne potrzeby i wymagania dotyczące utrzymania i żywienia. W przypadku chomików karłowatych takich jak chomik Campbella, bardzo ważna jest dieta oraz rytm dobowy.
Jest więc prowadzisz spokojny tryb życia i nie przeszkadza Tobie i Twoim sąsiadom nocny hałas, który bez wątpienia powodują te małe gryzonie, mogą być one odpowiednimi towarzyszami dla Ciebie.
| Nazwa | Chomik Campbella, chomicznik zabajkalski (Phodopus campbelli) |
| Wielkość: | 7–9 cm (samice), 8–10 cm (samce) |
| Waga: | 20–40 g (samice), 25–50 g (samce) |
| Długość życia: | 1 do 3 lat |
| Rytm dobowy: | aktywny po zmierzchu i w nocy, niewielka aktywność w ciągu dnia |
| Pokarm: | nasiona, świeże warzywa, białko zwierzęce |
| Pochodzenie: | Kazachstan, północne Chiny i Mongolia, Rosja |
| Utrzymanie: | pojedynczo |
| Poziom trudności: | łatwy do średniego |
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
