© farbkombinat / stock.adobe.com
Kaliciwiroza u kota to infekcja, która objawia się między innymi obfitym surowiczym wyciekiem z oczu.
Kaliciwirus kotów jest szeroko rozpowszechnionym patogenem. Stanowi zagrożenie dla zdrowia mruczków zwłaszcza w gospodarstwach domowych, w których mieszka kilka zwierząt. Dowiedz się, na czym polega zjadliwość tego wirusa i co robić, gdy infekcja już się pojawi.
Kaliciwirus kotów (FCV) jest pozbawionym otoczki lipidowej, jednoniciowym wirusem RNA, zdolnym do adaptacji przez spontaniczne mutacje. Występuje więc w wielu wariantach o różnej zjadliwości (sile zakaźnej).
Kaliciwirusy odgrywają dużą rolę w rozwoju kociego kataru, mogą powodować różne dolegliwości, w tym problemy z oddychaniem, a szczególnie agresywne szczepy mogą być nawet śmiertelne. Dlatego jeśli podejrzewasz kaliciwirozę u swojego podopiecznego, koniecznie udaj się z nim do lekarza weterynarii.
Infekcje FCV występują często w większych skupiskach kotów – zazwyczaj w schroniskach dla zwierząt lub hodowlach.
Ponadto, wyniki badań przeprowadzonych w Niemczech ujawniły, że prawie połowa kotów z gospodarstw domowych, w których mieszka kilka kotów jest zarażonych kaliciwirusem. Nie u wszystkich jednak patogen wywołuje jakiekolwiek objawy.
Warto wiedzieć: Może się również zdarzyć, choć jest to rzadki przypadek, że kot wychodzący zarazi się od innych kotów wychodzących.
Kaliciwirusy są ściśle związane ze swoim gospodarzem, nie musisz więc obawiać się zakażenia. Niemniej, możesz roznosić wirusa, dlatego tak ważne jest dbanie o higienę nawet w środowisku domowym.
Pierwsze objawy pojawiają się zazwyczaj dwa do sześciu dni od infekcji i zależą od różnych czynników, takich jak:
Podczas gdy niektóre koty nie wykazują żadnych objawów, u innych zakażenie kaliciwirusem może mieć ciężki przebieg. Do najczęstszych z nich zaliczamy:
Jeśli wirus rozprzestrzeni się na inne części ciała wraz z krwią, mogą pojawić się dodatkowe dolegliwości, takie jak problemy żołądkowo-jelitowe – wymioty oraz biegunka.
Ponadto, mogą występować problemy ze stawami, prowadzące nawet do kulawizny.
Szczególnie ciężką postacią zakażenia FCV jest tak zwana ogólnoustrojowa kaliciwiroza kotów, wywoływana przez szczególnie zjadliwe szczepy wirusa, w przebiegu której dochodzi do niewydolności wielonarządowej. Jej śmiertelność wynosi nawet 80 procent. Przed tą postacią choroby niezawodnej ochrony nie gwarantuje nawet szczepienie.
Problem z zakażeniem kaliciwirusem kotów polega na tym, że niektóre zwierzęta przechodzą infekcję bezobjawowo, ale pozostają jego nosicielami.
Koty z nierozpoznaną infekcją mogą roznosić wirusa przez miesiące lub lata za pośrednictwem wydzielin, zwłaszcza z oczu, oraz śliny. Niektóre badania mówią nawet o wydalaniu wirusa przez całe życie.
Jeśli Twój kot wydaje się apatyczny lub wykazuje powyższe objawy, skonsultuj się z lekarzem weterynarii. Im wcześniej to zrobisz, tym szybciej będzie można kotu pomóc i uchronić ewentualne inne koty w gospodarstwie domowym.
© Elnur / stock.adobe.com
Ponieważ obraz kliniczny kaliciwirozy nie jest jednoznaczny, lekarze weterynarii mają na ogół trudności ze stwierdzeniem na pierwszy rzut oka, czy w danym przypadku mają do czynienia z kaliciwirusem, czy nie.
Postawienie diagnozy może więc zająć trochę czasu i wymagać przeprowadzenia szczegółowych badań. Polegają one z reguły na pobraniu próbki wydzieliny z oka i nosa i wysłaniu jej do specjalistycznego laboratorium.
Badanie Realtime-PCR (RT-PCR) do wykrywania wirusów wykorzystuje technikę biologii molekularnej. Ponieważ jednak wiele kotów jest bezobjawowymi nosicielami kaliciwirusa, pozytywny wynik testu nie zawsze będzie stanowił wyjaśnienie występujących dolegliwości.
Ponadto, test nie znajdzie zastosowania w przypadku kotów zaszczepionych przeciwko kaliciwirusowi, ponieważ w ich przypadku jego wynik również będzie pozytywny.
U kotów często występują infekcje mieszane, za które odpowiedzialne są różne patogeny, należy więc diagnostykę FCV rozszerzyć o dodatkowe badania krwi.
Obecnie nie istnieją leki przeciwwirusowe, zwalczające kaliciwirusa u kotów, dlatego stosuje się leczenie objawowe. Rodzaj leczenia, którego będzie potrzebował Twój kot zależy od stopnia zaawansowania choroby.
Leczenie farmakologiczne obejmuje z reguły następujące środki:
Ponadto, konieczne może być zastosowanie inhalacji lub wlewów dożylnych.
Najczęstszą przyczyną zakażenia FCV jest bezpośredni kontakt z zainfekowanym kotem, ale może się też zdarzyć, że kot zarazi się poprzez wdychanie aerozoli zawierających wirusa.
Jeśli dostanie się on do nosa zwierzęcia, w ciągu kilku dni gromadzi się w górnych drogach oddechowych i na migdałkach. Jeśli natomiast przez krew rozprzestrzeni się w organizmie, wówczas mówimy o wiremii.
Kaliciwirus kotów jest bardzo odporny i trudno go usunąć z miejsc, w których przebywały chore koty. W temperaturze pokojowej i w suchym środowisku może przetrwać nawet dziesięć dni.
Kaliciwirus nie zawsze powoduje objawy u kota, a jeśli wystąpią, nie musi to oznaczać, że kot nie przeżyje infekcji. Ciężkie przypadki prowadzące do śmierci zwierzęcia zdarzają się rzadko.
Często stan kot poprawia się po kilku miesiącach wydalania wirusa z organizmu. W każdej sytuacji jednak należy skonsultować się z lekarzem weterynarii.
Jeśli kilka kotów mieszka razem, prawdopodobieństwo, że będą się wzajemnie zarażać jest bardzo duże. Dlatego tak ważne jest, aby chorego kota odizolować od reszty mruczków do czasu uzyskania zaleceń od lekarza weterynarii.
Jeśli masz kilka kotów, musisz podjąć środki, które zapobiegną kaliciwirozie, takie jak:
Regularnie myj ręce po pogłaskaniu kota. Jeśli u jednego z kotów potwierdzono obecność kaliciwirusa, należy zapewnić mu oddzielną miskę na karmę i wodę.
Dzięki zastosowaniu środków profilaktycznych i wsparciu lekarza weterynarii, z kaliciwirusem kotów można skutecznie walczyć.
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
Czy istnieje piękniejszy odgłos niż mruczenie kota? Dla jego oddanego opiekuna zapewne nie. Koty mruczą, kiedy czują się dobrze – i to uczucie przenoszą również na swojego człowieka. Jednak koty mruczą także z innych powodów, na przykład, kiedy coś je boli lub odczuwają stres. Dlaczego koty mruczą i w jaki sposób produkują ten ciągły, motoryczny dźwięk?
