© Sergey Skleznev / stock.adobe.com
Ragamuffin jest dostojnym kotem, mogącym ważyć nawet dziesięć kilogramów.
Ragamuffin to „łagodny olbrzym”. Wywodzi się od ragdolla i wraz z kotem norweskim leśnym zaliczany jest do największych ras kotów na świecie. Ma przyjazne usposobienie, lubi pieszczoty i bardzo przywiązuje się do człowieka, dzięki czemu jest idealnym kotem rodzinnym.
| Metryczka: | Ragamuffin jest dużym, ciężkim kotem o muskularnej budowie. Przywiązuje się do swojego opiekuna i dobrze rozumie się z innymi kotami. |
| Wysokość w kłębie: | do 40 cm |
| Waga: | do 10 kg (koty) do 7 kg (kotki) |
| Średnia długość życia: | 12 lat |
| Cena: | od ok. 3000 zł |
| Usposobienie: | przywiązujący się do opiekuna, chętny do zabawy, inteligentny, przyjazny, zrównoważony, ufny |
| Sierść: | gruba i aksamitna, niewielki podszerstek |
| Kolor sierści: | wszystkie |
| Oznaczenia: | wszystkie |
| Pielęgnacja: | średnio wymagająca |
| Potrzeba ruchu: | średnia |
| Pochodzenie: | Stany Zjednoczone |
Ragamuffin jest zjawiskowym przedstawicielem dużych ras kotów. Samce dorastają do 40 centymetrów wysokości i mogą ważyć nawet 10 kilogramów, a kotki są wyraźnie mniejsze i ich waga nie przekracza siedmiu kilogramów. Dorosłość osiągają dopiero w wieku czterech lat.
Są umięśnione, a ich sylwetka wpisuje się w kształt prostokąta. Klatka piersiowa ragamuffina jest szeroka i rozbudowana, a w tylnej części brzucha znajduje się poduszka tłuszczowa. Spodnią część i przestrzenie międzypalcowe jego dużych, okrągłych łapek porastają kępki włosów. Sprawia wrażenie dużego, puszystego pluszowego misia na czterech łapach.
Sierść ragamuffina jest średniej długości, gruba i aksamitna w dotyku. Ma niewiele podszerstka i nieco przypomina futro królika. Wzorzec rasy dopuszcza wszystkie kolory sierści i oznaczenia.
Sierść w okolicy pyska jest nieco dłuższa, co sprawia, że ragamuffin wygląda jakby miał na sobie kołnierz. Dłuższa sierść porasta również jego tylne nogi, tworząc tak zwane „portki”. Jego bujny ogon zwęża się ku końcowi.
Klinowata głowa jest szeroka i zaokrąglona, podobnie jak czoło, pyszczek i broda, co nadaje ragamuffinowi sympatyczny wyraz „twarzy”.
Duże, orzechowe oczy mogą występować w różnych kolorach – niebieskim, zielonym, złotym lub bursztynowym i powinny pasować do koloru sierści. Inne kolory również nie są wykluczone.
© Sabrina / stock.adobe.com
Ragamuffin jest przyjaznym, uroczym kotem. Ze względu na swoją towarzyską naturę dobrze rozumie się z innymi zwierzętami domowymi oraz z dziećmi, co sprawia, że jest doskonałym towarzyszem rodziny. Agresywne zachowanie jest ragamuffinowi zupełnie obce – to pozytywnie nastawiony do człowieka, milusiński i zrównoważony zwierzak.
Ze względu na swoje usposobienie, ragamuffin nie lubi być pozostawiony sam sobie. Najchętniej spędza czas w towarzystwie swoich ludzi, z którymi uwielbia się bawić i których pieszczotom z radością się oddaje.
Niektórzy opiekunowie przedstawicieli tej rasy twierdzą nawet, że ich podopieczni chodzą za nimi jak psy. Ponadto, bywają dość gadatliwi i potrafią naprawdę dużo miauczeć.
Towarzyskie koty, takie jak ragamuffin lubią zabiegać o uwagę domowników. Ten inteligentny i ciekawski kot ucieszy się ze wspólnych zabaw wędką, myszką czy mogąc szukać przysmaków w macie węchowej.
Dobrym pomysłem na zajęcie sprytnej głowy tego małego mądrali jest również trening z klikerem. Niektóre ragamuffiny bywają wyjątkowo utalentowane i można je nauczyć wykonywania całej gamy sztuczek i komend.
Zasadniczo, ragamuffin może być typowym kotem domowym. Jednak jeśli zdecydujemy, że nasz podopieczny ma być kotem niewychodzącym, musi mieć towarzystwo, aby nie czuł się samotny.
Nawet jeśli nie musi koniecznie opuszczać czterech ścian, z pewnością doceni możliwość zaczerpnięcia świeżego powietrza na odpowiednio zabezpieczonym balkonie czy w ogrodzie.
Jeśli natomiast wydostanie się na zewnątrz naraża się na niebezpieczeństwo bycia przywłaszczonym przez obcych – jest bowiem bardzo śmiały i ufny w stosunku do nieznanych sobie osób.
Półdługa, jedwabista sierść ragamuffina wymaga regularnej pielęgnacji. Wiele kotów tej rasy bardzo lubi szczotkowanie, dlatego powinno się ono stać naszym rytuałem.
Zwłaszcza podczas zmiany sierści wymaga ona intensywnego wyczesywania, ale jest to podwójnie opłacalne. Dzięki takim zabiegom pielęgnacyjnym nie tylko usuwa się luźne włosy, ale także wzmacnia więź między kotem i jego opiekunem.
Jeśli chodzi o żywienie ragamuffin nie jest wymagający. Wysokiej jakości karma dla kota z dużą zawartością mięsa jest podstawą długiego i zdrowego życia zwierzęcia.
Ponieważ jednak przedstawiciele tej rasy mają tendencję do alergii i nadwagi, czasami konieczne okazuje się przejście na karmę dietetyczną. W razie jakichkolwiek wątpliwości dotyczących sposobu żywienia warto poradzić się lekarza weterynarii.
Ragdoll i ragamuffin mają wspólne korzenie, są więc do siebie dość podobne, niestety również jeśli chodzi o ryzyko zapadania na choroby dziedziczne.
Ze względu na chów wsobny, u obu ras znane są przypadki występowania określonych chorób, takich jak kardiomiopatia przerostowa. Jest to dziedzicznie uwarunkowane pogrubienie mięśnia sercowego, które w wielu przypadkach prędzej czy później prowadzi do śmierci zwierzęcia.
To, czy dany kot jest nosicielem genu odpowiedzialnego za kardiomiopatię można wykryć za pomocą badania genetycznego. Jeśli jego wynik jest pozytywny, odpowiedzialni hodowcy wykluczą takiego osobnika z hodowli, by uniknąć dalszego dziedziczenia tej dolegliwości.
Ponadto, u ragamuffina coraz częściej obserwuje się choroby oczu, zaburzenia odporności i anemię. Niemniej jednak, jeśli zapewnimy mu odpowiednią opiekę, może dożyć całkiem słusznego wieku. Jego średnia długość życia wynosi bowiem około dwunastu lat, a niektórzy przedstawiciele rasy żyją znacznie dłużej.
Ragamuffin to stosunkowo młoda rasa kotów pochodząca ze Stanów Zjednoczonych. Jej początki sięgają lat 60. ubiegłego wieku, kiedy to hodowczyni Ann Baker z Kalifornii krzyżowała koty długowłose z angorami, aby uzyskać rosłe, puszyste mruczki. W ten właśnie sposób zrodziły się rasy ragdoll i jego odmiana honeybear.
Ann Baker budziła wiele kontrowersji wśród hodowców ze względu na zdarzające się w jej hodowli przypadki chowu wsobnego. Poza tym zastrzegła sobie prawo do nazwy „ragdoll”. W wyniku tego w 1994 roku niektórzy hodowcy zerwali zawarte z hodowczynią umowy.
Ponieważ nie mogli oni już nazywać swoich podopiecznych mianem ragdolli, nazwali je „ragamuffin”, dlatego tak naprawdę ragamuffin to ragdoll występujący pod inną nazwą.
Obie rasy są do dziś bardzo podobne. W 2011 roku ragamuffin został uznany przez stowarzyszenie Cat Fanciers‘ Association (CFA) za samodzielną rasę.
W zamyśle nazwa „RagaMuffin” miała być uwłaczająca dla zwierząt, które określała. Można ją bowiem przetłumaczyć jako „obdartusa”.
Hodowcy, którzy pozostali wierni linii hodowlanej Ann Baker i jej ragdollom, nazwali tak koty hodowane przez konkurencję. Założyciele nowej rasy wykazali się jednak poczuciem humoru i zachowali tę nazwę.
Ze względu na problem z chowem wsobnym w hodowli ragdolli i ragamuffinów, osoby zainteresowane ich zakupem powinny szukać swoich przyszłych podopiecznych wyłącznie u profesjonalnych, godnych zaufania hodowców. Są oni zarejestrowani w oficjalnym związku hodowlanym i przywiązują dużą wagę do zdrowia swoich kociąt oraz ich matek.
Uwaga w przypadku tak zwanych okazji internetowych: Jeśli koty rasowe są oferowane w cenach znacznie niższych niż ich wartość rynkowa i nie posiadają dokumentów, odbywa się to zazwyczaj kosztem ich zdrowia i dobrostanu.
Rasowy ragamuffin z renomowanej hodowli kosztuje od ok. 3000 zł do nawet 4000 zł.
Ze względu na swój nietuzinkowy wygląd, rosły, łagodny ragamuffin fascynuje wielu miłośników kotów. Średniej długości sierść, pełne wyrazu oczy i bujny ogon sprawiają, że przedstawiciele tej rasy wyglądają zjawiskowo.
Wyjątkowy jest również ich charakter: Przyjazne usposobienie, pozytywne nastawienie do człowieka i łagodność czynią je idealnymi członkami rodziny.
„Życie bez mopsa jest możliwe, ale bezcelowe” – powiedział kiedyś komik i pisarz Loriot. Autorka zgadza się z tym bez zastrzeżeń i dodaje: „Życie bez konia, kota i królika również!”. Jej serce bije dla wszystkich zwierząt dużych i małych, i cieszy się niezmiernie, że może pisać o swojej pasji jako niezależny autor. Poprzez swoje artykuły chciałaby podnieść świadomość na temat dobrostanu zwierząt i udzielić przydatnych wskazówek ich miłośnikom.
