© Phannasit / stock.adobe.com
Krótkie nogi Munchkina są wynikiem mutacji genetycznej.
Ta pochodząca ze Stanów Zjednoczonych oryginalnie wyglądająca rasa kotów, poza ich granicami występuje naprawdę rzadko. Charakterystyczne krótkie łapki Munchkina odwołać można do kaprysu natury, jakim jest mutacja genetyczna czy też choroba dziedziczna. To właśnie jednak ten domniemany defekt czyni tę rasę w oczach hodowców i miłośników tak wyjątkową, a wśród niektórych hodowla Munchkina postrzegana jest jako znęcanie się nad zwierzętami.
Gdy patrzymy na Munchkina, pierwsze co rzuca nam się w oczy są jego kończyny, które w stosunku do całego ciała są wyraźnie krótkie, co jest dla rasy znakiem rozpoznawczym. Poza tym cechuje je krępa i muskularna budowa.
Uszy Munchkinów są z kolei często nieproporcjonalnie duże, lekko zaokrąglone na końcach, głowa klinowata, czoło płaskie, a oczy mają kształt migdałów, są osadzone daleko od siebie, nieco pod kątem, tęczówki mogą być dowolnie ubarwione.
Kończyny Munchkina powinny być równej długości, chociaż kończyny miednicze są nieco dłuższe niż piersiowe, a łapy delikatnie wystają na zewnątrz, są zaokrąglone i zwarte. Ogon jest średniej długości i zwęża się ku końcowi.
Munchkiny ze swoimi krótkimi nóżkami są rasą średniej wielkości, ich budowa ciała jest dość muskularna. Samice Munchkinów ważą zaledwie od 2 do 3 kg, samce natomiast 3 do 4 kg.
© yuuki / stock.adobe.com
Krótkie lub półdługie pluszowe futerko leży u Munchkina na muskularnym ciele gładko, występuje we wszystkich możliwych odcieniach czerni, bieli, szarości i czerwieni, z różnorodnymi oznaczeniami. Kolor oczu również może być różny.
Istnieją także podtypy Munchkina – jednym z nich jest miniaturowy Mei Toi. Znane są również linie hodowlane o jeszcze bardziej skróconych kończynach („super short”).
Munchkin to kontrowersyjna rasa. Ich krótkie nóżki są skutkiem mutacji genetycznej, a zatem powstały w sposób naturalny. Krytycy ich hodowli są natomiast zdania, że jest to źródłem ich cierpienia, a karłowatość bardzo mocno ogranicza swobodę ruchów zwierząt i skraca ich średnią długość życia. Dlatego nieetyczne jest celowe hodowane kotów posiadających taką deformację fizyczną.
Charakterystyczna dla Munchkina karłowatość może prowadzić do problemów zdrowotnych, takich jak nadwaga, zapalenie stawów czy choroba zwyrodnieniowa. U kotów tej rasy nierzadko diagnozuje się także lordozę. Nazywa się tak skrzywienie kręgosłupa, polegające na wysunięciu dołu pleców ku przodowi. Dotknięte lordozą osobniki często umierają w młodym wieku. U tej rasy kotów coraz częściej obserwuje się również problemy z układem oddechowych, uzębieniem i gospodarką hormonalną.
Ponieważ jednak Munchkin jest stosunkowo młodą rasą kotów, nie można jeszcze jednoznacznie stwierdzić, czy istnieją charakterystyczne dla niej choroby.
Co więcej, Munchkin ma również wielu zwolenników. Według oceny „The International Cat Association“ (TICA) krótkie nóżki Munchkina, wbrew głosom krytyków, nie stanowią ograniczenia dla jego ruchów.
Przy zapewnieniu mu właściwych dla gatunku warunków utrzymania i właściwego żywienia, Munchkin może żyć nawet 15 lat.
Usposobienie Munchkinów opisuje się często zarówno jako spokojnie, towarzyskie i milusińskie, jak i psotne i zabawowe. Ich potrzeba ruchu i zabawy jest tak samo duża, jak u kotów innych ras. Klasyfikuje się ją między średnią a wysoką.
Ze względu na krótkie łapki jednak są one w ruchach nieco bardziej ograniczone niż koty innych ras. Mimo to Munchkiny kochają ruch i zabawę, choć skakać i wspinać się nie mogą tak sprawnie jak inne koty, ze względu naturalnie na długość nóg.
Z reguły Munchkiny dobrze dogadują się z dziećmi, innymi kotami i zwierzętami domowymi w ogóle. Cieszą się niezmiernie z uwagi, jaką poświęca im człowiek, zależy im na pozytywnym zainteresowaniu i pieszczotach ze strony opiekuna, chętnie uczestniczą we wszystkich wydarzeniach i aspektach jego dnia codziennego.
Munchkiny są również znane ze swojej ciekawskiej natury: Aby mieć lepszy przegląd sytuacji, te krótkonogie futrzaki często stają na tylnych nogach.
© otsphoto / stock.adobe.com
Z tego też powodu Munchkin nie powinien pozostawać sam w domu przez zbyt długi czas. Idealny właściciel dla kota tej rasy to osoba starsza, która ma naprawdę dużo czasu, by zajmować się pupilem.
Także rodzina z dziećmi lub innymi zwierzętami domowymi będzie odpowiednia, o ile oczywiście dzieci nauczone są odpowiedzialnego i troskliwego podchodzenia do zwierząt.
Munchkin raczej nie nadaje się do hodowania jako kot wychodzący, na zewnątrz nie odnajduje się tak dobrze jak inne koty.
Zabezpieczony ogród lub balkon, nadaje się za to doskonale do zabaw na świeżym powietrzu.
Sierść Munchkina, niezależnie od jej długości, powinna być regularnie wyczesywana szczotką, by zapobiec powstawaniu kołtunów.
Poza tym pielęgnacja sierści wzmocni Waszą więź, a na ulubionej sofie znajdziesz znacznie mniej luźnej sierści.
W każdym domu, w którym mieszka kot, powinien znaleźć się drapak. Także Munchkin chętnie naostrzy na nim swoje pazury, co przysłuży się ich ogólnej kondycji.
Pielęgnacja zębów odbywa się u kotów tej rasy równocześnie z przyjmowaniem pożywienia, dlatego zaleca się podawanie im suchej karmy.
Wizyty kontrolne u lekarza weterynarii zaleca się odbywać z Munchkinem dwa razy w roku. Weterynarz zaleci, m.in., odpowiednie kuracje odrobaczające oraz szczepienia.
Poprzez działania profilaktyczne, zdrowe odżywianie i odpowiednią pielęgnację możesz uniknąć potencjalnych kosztownych i skomplikowanych zabiegów i oszczędzić kotu cierpienia i stresu.
Podawanie Munchkinowi suchej karmy ma wiele pozytywnych stron, także dla właściciela: Nie pachnie zbyt intensywnie, jest wygodna w porcjowaniu, może długo leżeć w misce, tak więc kot ma do niej dostęp zawsze, nawet kiedy właściciela nie ma w pobliżu.
Sucha karma powinna jednak stanowić uzupełnienie czy urozmaicenie dla karmy mokrej. Tylko wówczas dieta Munchkina będzie kompletna. Karma sucha z reguły cechuje się wysoką zawartością energetyczną, przez co może prowadzić do wystąpienia nadwagi.
Zadbajmy także o to, aby nasz Munchkin miał stały dostęp do świeżej wody pitnej.
Pierwsze wzmianki o krótkonogich kotach sięgają początków XX wieku, przy czym podczas II wojny światowej popadły w zapomnienie. Później pojawiły się w Nowej Anglii, a w latach 80. w Luizjanie.
Tam Sandra Hochenedel znalazła małego czarnego kotka o krótkich nóżkach, któremu nadała imię „Blackberry”. Blackberry okazała się być kotką i urodziła kilka kociąt, z których w każdym miocie połowa charakteryzowała się tą nietypową cechą.
Toulouse, jeden z samców z miotu Blackberry, został oddany przyjaciółce Sandry, i to właśnie te dwa koty zapoczątkowały hodowlę Munchkina.
Warto wiedzieć Określenie „Munchkin” pochodzi z napisanej w 1900 roku książki Bauma „Czarnoksiężnik z Krainy Oz” i odnosi się do karzełków z fantastycznej krainy Oz.
W 1991 roku Munchkin został po raz pierwszy wystawiony w Nowym Jorku w Madison Square Garden, a w 1994 roku został włączony do programu hodowlanego Tica (The International Cat Association). W 2003 roku rasa ta uzyskała tytuł czempiona, jednak wiele renomowanych związków hodowlanych, takich jak na przykład Fife (Fédération Internationale Féline) nie uznała do tej pory Munchkina. Ich zdaniem podstawą hodowli kotów tej rasy jest choroba genetyczna, która prowadzi do deformacji kończyn.
Z kolei zwolennicy rasy są zdania, że krótkie nóżki Munchkina nie stanowią ograniczenia dla jego ruchów i nie są skłonne do zapadania na różnego rodzaju schorzenia i dolegliwości bardziej niż ich długonodzy krewni.
Jako że Munchkin hodowany jest głównie w Stanach Zjednoczonych, poza ich granicami nie jest łatwo znaleźć zrzeszonego hodowcę tej rasy.
Podczas poszukiwań kota tej rasy, szukajmy profesjonalnego hodowcy, który podchodzi do swoich zwierząt odpowiedzialnie. Kocięta powinny zostać przy swojej kociej mamie co najmniej do ukończenia dwunastego tygodnia życia, aby nauczyć się wszystkiego, co ważne dla kotów.
Unikajmy hodowców, którzy sprzedają swoich podopiecznych za niską cenę.
W Stanach Zjednoczonych cena za kota tej rasy wynosi od 1000 do 2000 dolarów amerykańskich.
Miłośnicy zwierząt powinni się jednak dobrze zastanowić czy rzeczywiście muszą mieć Munchkina, który ze względu na swoje cechy fizyczne uchodzi za rasę kontrowersyjną.
Munchkiny rzadko trafiają do schronisk dla zwierząt, ale kto wie, może jeden z nich czeka tam właśnie na Ciebie? Tak czy inaczej na pewno warto tam się wybrać!
