© spiritofamerica / stock.adobe.com
Słodki kot singapurski jest rzadkością, ponieważ liczba hodowców w krajach europejskich jest wciąż niewielka. Z tego też powodu nie jest łatwo zdobyć kota tej egzotycznej rasy. Jeśli jednak Ci się uda i kot singapurski zamieszka w Twoim domu, szybko zorientujesz się, że ten kot ma wyjątkowy charakter; jest zarówno milusiński, jak i trochę zakręcony. Takie też będzie życie u boku kota singapurskiego.
W innych językach rasę tę nazywa się „Singapura”, co jest malajskim terminem oznaczającym „Singapur”. Według większości źródeł to właśnie z tego miasta-państwa wywodzi się ta rzadka rasa kotów. Istnieją jednak sprzeczności w źródłach dotyczących pochodzenia kota singapurskiego. Według niektórych informacji kot singapurski pochodzi z USA, a według innych z Singapuru. Możliwe, że obie strony mają rację. Kot singapurski został odkryty prawdopodobnie w 1970 roku w Singapurze, tak zwanym „Mieście Lwa”, przez dwóch miłośników kotów, Hala i Tommy’ego Meadow, emigrantów z USA. Z własnych kotów o imionach Ticle, Pusse, Tes, George, Gladys i Chiko, ci miłośnicy kotów wyhodowali kota singapurskiego, którego zabrali ze sobą, gdy wrócili do swojego domu w USA w 1975 roku. W ten sposób kot singapurski dostał się z Singapuru do USA. Zgodnie z tradycją małe koty w Singapurze żyły w wąskich rurach kanalizacyjnych i dlatego otrzymały nazwę „drain cats” („koty kanalizacyjne”).
Hodowcy bardzo dbali o to, aby koty singapurskie miały jednolity wygląd i cieszyły się dobrym zdrowiem. Zaowocowało to ograniczoną liczbą przedstawicieli tej rasy, która za to cieszy się dużą akceptacją. Dziś rasa jest obecna na całym świecie i uznawana przez większość stowarzyszeń rejestracyjnych. Kot singapurski jest uznawany za kota rasowego w USA od 1982 roku, a od 1988 roku jest dopuszczony do współzawodnictwa w konkursach. Pod koniec lat 80. pierwszy kot tej egzotycznej rasy trafił do Europy – do Wielkiej Brytanii. Od 2014 roku kot singapurski jest oficjalnie uznawany przez „FIFé” („Féderation Internationale Féline”), międzynarodową organizację parasolową zrzeszającą stowarzyszenia hodowców kotów. Prawdopodobnie istnieje pokrewieństwo z kotami abisyńskimi, kotami syjamskimi i kotami burmańskimi.
© Evdoha / stock.adobe.com
Do charakterystycznych cech zewnętrznych tej rzadkiej piękności w kolorze sepii należą przede wszystkim niewielkie rozmiary ciała. Kot singapurski uważany jest za jedną z najmniejszych ras kotów, osiąga bowiem wagę zaledwie dwóch do trzech kilogramów. U kota singapurskiego różnica między samcami i samicami pod względem wagi nie jest zbyt znacząca. Jednak mimo całej swojej drobnej, delikatnej sylwetki ta egzotyczna piękność charakteryzuje się atletyczną i silną aparycją. Jego mięśnie są dobrze rozwinięte i dlatego też ten mały kot ma wyraźną tendencję do skakania. Kot singapurski osiąga swój pełny wzrost dopiero w wieku od 15 do 24 miesięcy.
Jego sepiowe umaszczenie sprawia, że kot singapurski wygląda jakby „wyszedł” prosto z XIX-wiecznej fotografii. Dokładna nazwa koloru sierści – i jedyna oficjalnie uznana – to „sepia agouti”. Hodowcy określają prążkowanie sierści jako „ticking”. Powstały w ten sposób wzór sierści nazywany jest „agouti”: Umaszczenie kota singapurskiego jest niemal wyłącznie jednobarwne, a sierść poszczególnych kotów jest naprzemiennie jasna i ciemna. Charakterystyczny kolor umaszczenia singapurskiego jest spowodowany mutacją, tak zwanym „częściowym albinizmem”. Powoduje to tzw. „akromelanizm”. Tym terminem określa się ciemniejsze zabarwienie chłodniejszych obszarów ciała.
W ten sposób pojawiają się ciemniejsze punkty na pysku, uszach, nogach i ogonie kota singapurskiego. Kocięta tej rasy rodzą się jasne i ciemnieją dopiero później. Według wzorca, kolor sierści tej rzadkiej i interesującej piękności jest uznawany za w pełni dojrzały dopiero po dwóch, trzech latach. Faktura futra jest lekko jedwabista, więc z pewnością spodoba Ci się głaskanie delikatnej sierści kota tej rasy.
Ogon tego estetycznego i egzotycznego kota jest średniej długości. Jego oczy i uszy są duże. Uszy mają szeroką podstawę. Oczy mają kształt owalny i mogą być zielone, brązowe, zielono-brązowe lub żółte.
© Krissi Lundgren / stock.adobe.com
Jeśli będziesz mieć szczęście posiadać jednego z rzadkich singapurczyków jako swojego kociego współlokatora, prawdopodobnie pupil będzie na początku trochę nieśmiały. Kiedy kot tej rzadkiej rasy wprowadza się do domu, należy dać mu dużo czasu na zadomowienie się i przyzwyczajenie do ludzkich współlokatorów. Jest przyjazny wobec obcych, choć na początku wydaje się dość powściągliwy i potrzebuje trochę czasu na rozgrzewkę. Ważne jest, aby przy odrobinie cierpliwości i wyczucia przekonać początkowo nieśmiałe zwierzę, że masz w stosunku do niego tylko najlepsze intencje. Słodki kot singapurski odwdzięczy Ci się swoją miłą naturą i przyjemną obecnością.
Jak już obdarzy kogoś zaufaniem, czasem nie chce opuścić opiekuna. Koty tej rasy są bowiem bardzo zorientowane na ludzi. Dzięki swojej towarzyskiej naturze dobrze odnajdują się również w rodzinach. Bardzo dobrze dogadują się również z innymi kotami. Co więcej, przedstawiciele rasy singapurskiej wręcz potrzebują towarzystwa innych kotów. Dlatego konieczne jest trzymanie kota singapurskiego z innymi kotami. Czują się one o wiele bardziej komfortowo, gdy są otoczeni przez inne koty, z którymi mogą się przytulać i bawić. Tę potrzebę z pewnością powinna wziąć pod uwagę osoba, która kocha swojego kociego współlokatora. Ten domowy tygrys w kolorze sepii najlepiej będzie się czuł w rodzinie z dziećmi i innymi kotami.
Należy jednak pamiętać, że dzieci powinny obchodzić się z kotem ostrożnie. Dlatego nie warto raczej kupować przedstawiciela tej rasy, dopóki dzieci nie skończą 6 lat. Dla singli pracujących na pełen etat, którzy nie są w domu przez cały dzień, kot singapurski nie jest odpowiedni.
Ten szlachetny i egzotyczny kot jest komunikatywny, zabawny, bardzo inteligentny i ciekawski. Lubi być w samym środku akcji i zawsze jest w nastroju do zabaw. Dlatego też zawsze należy zapewnić mu wystarczającą różnorodność. Zaopatrz się w różne zabawki dla kotów i zabawki na inteligencję, które zapewnią Twojemu kotu zajęcie. Przedstawiciele tej rzadkiej rasy zachowują swoją figlarność i wysoką inteligencję do późnej starości. Średnio kot singapurski osiąga wiek około 15 lat.
Naturalna dieta tego mięsożernego kota składa się z upolowanych ofiar, takich jak myszy i inne małe ssaki, owady i ptaki. Karmienie surowym lub gotowanym mięsem będzie więc najbardziej zbliżone do naturalnej diety kota. Jednak nie wszystkie niezbędne składniki odżywcze znajdują się w czystym mięsie. Aby zapewnić specyficzne potrzeby żywieniowe kota singapurskiego, może być wskazane uzupełnienie regularnej karmy Twojego kociego współlokatora suplementami. Zawierają one m.in. witaminy, minerały, pierwiastki śladowe i taurynę. O tym, jakie dokładnie potrzeby żywieniowe ma Twój futrzak, możesz dowiedzieć się od swojego weterynarza. W każdym razie, należy poinformować się wystarczająco o metodach przyrządzania pokarmu we własnym zakresie i BARF (biologicznie odpowiednie dla danego gatunku surowe karmienie), w przeciwnym razie może to prowadzić do niebezpiecznych objawów niedoboru.
W zasadzie każdy kot jest istotą niezależną i ma swoje własne preferencje – także w kwestii karmy. Nieważne, czy zdecydujesz się na karmę mokrą czy suchą, zasada jest jedna – liczy się jej jakość. Pełnowartościowa karma dla kotów z dużą zawartością mięsa zawiera najważniejsze składniki odżywcze, których potrzebuje Twój kot. Różne czynniki, takie jak wiek kota czy stan jego zdrowia, odgrywają tutaj istotną rolę. Na przykład, jeśli kot jest zbyt gruby, należy zastosować karmę dietetyczną. Przy żywieniu ważna jest między innymi odpowiednia ilość karmy. Koty tej rasy mają tendencję do spożywania większej ilości kalorii przy ich stosunkowo aktywnym trybie życia. Odpowiednia ilość pożywienia korzystnie wpływa na ich ogólną kondycję fizyczną. Kot singapurski gubi między innymi mniej włosów, a ogólny stan jego sierści jest dobry, jeśli ma dostęp do odpowiedniej, dostosowanej do gatunku i zdrowej diety.
© coulanges / stock.adobe.com
Ilość czasu, jaki należy poświęcić kotu tej rasy na pielęgnację, jest niezbyt duża. Jedwabista, krótka sierść singapurczyka nie ma podszerstka, a ponieważ jest on kotem krótkowłosym, zrzuca bardzo mało włosów. Mniej więcej raz w tygodniu lub co kilka tygodni należy z miłością szczotkować swojego kociego futrzaka. W ten sposób usuwa się luźne włoski i pobudza krążenie krwi. Zapobiega to też powstawaniu kłaczków. Przede wszystkim wzmocniona zostaje więź między Tobą a Twoim domowym tygryskiem.
Jak wszystkie koty, kot singapurski powinien być szczepiony dopiero wtedy, gdy jego system odpornościowy jest już ugruntowany. W pozostałych przypadkach obowiązują te same zalecenia dotyczące szczepień dla kota singapurskiego, co dla wszystkich innych kotów. Należy więc zaszczepić kota zwłaszcza przeciwko kociej grypie, panleukopenii, białaczce, a jeśli kot jest wychodzący, także przeciwko wściekliźnie.
Jeśli wiesz już, że chcesz sobie sprawić singapurczyka, udaj się najpierw do schroniska. Kot singapurski to wprawdzie rzadka rasa kotów, ale zdarza się też, że także koty rasowe trafiają czasem do schroniska.
Gdy szukasz hodowcy, upewnij się, że prowadzi on hodowlę w sposób profesjonalny i odpowiedzialny. Szczególnie w odniesieniu do dziedzicznych wad genetycznych i chorób ważne jest, aby poznać drzewo genealogiczne Twojego nowego, potencjalnego kociego współlokatora. Poważny hodowca charakteryzuje się między innymi tym, że może udzielić informacji o rodowodzie kota. W większości przypadków, singapurczyki mają od 12 do 16 tygodni, kiedy odpowiedzialni hodowcy pozwalają im przenieść się do nowego domu. Koty otrzymały już w tym czasie podstawowe szczepienia oraz zostały odrobaczenie. Wtedy też przyzwyczajają się również do korzystania z kuwety i drapaka. W przeciwnym razie należy cierpliwie i z miłością nauczyć swoich uroczych nowicjuszy obu tych rzeczy. Ten inteligentny kot szybko się uczy i dobrze przystosowuje do warunków otoczenia.
Przy okazji można wspomnieć, że słowo „kucinta”, czyli malajski przydomek tej rasy kotów, oznacza po polsku „kochanego kota”. Jedno jest pewne – jeśli będziesz mieć singapurczyka, na pewno pokochasz tego małego kociaka z wielką osobowością.
