© kammachi / stock.adobe.com
Kosmyki sierści ozdabiające uszy kota norweskiego leśnego są jego znakiem szczególnym.
Kot norweski leśny powstał w Norwegii bez ingerencji człowieka i zachwyca swoim pierwotnym wyglądem i charakterem. W poniższym artykule dowiesz się wszystkiego, co warto wiedzieć na temat tej pierwotnej rasy.
Podobnie jak Maine Coon i Ragdoll, kot norweski leśny należy do grona ras półdługowłosych. Jego dwuwarstwowe futro składa się z wodoodpornej warstwy spodniej, dłuższej sierści wierzchniej oraz gęstego mrozoodpornego podszerstka.
Podobnie jak kot syberyjski, kot norweski leśny zmienia sierść wraz ze zmianą pór roku: Jego zimowe futro z bardzo grubym podszerstkiem jest wyjątkowo pluszowe i ciepłe, by móc ogrzewać ciało kota w czasie wyjątkowo mroźnych zim, jakie panują w jego ojczyźnie.
Jak w przypadku wielu długowłosych kocich ras nawet między palcami znajdą się puchate kosmyki dla zapewnienia ochrony przed śniegiem i wilgocią. Kryza wokół szyi jest dobrze rozwinięta i wyjątkowo pluszowa.
W lecie kot norweski leśny traci dużą część sierści, zachowuje jednak bujny ogon i swoje „śniegowce” na łapkach – kosmyki między poduszkami.
U kota norweskiego leśnego dopuszcza się wszelkie maści sierści kota domowego, chętnie w kombinacji z bielą. Moręgowaty, cętkowany czy pręgowany, czarny, niebieski, szylkretowy, czy w jakichkolwiek kombinacji kolorystycznej – kot norweski leśny zawsze cieszy oczy. Jedynie kolor czekoladowy, liliowy, cynamonowy i płowy oraz umaszczenie typu point są wyłączone ze standardu rasy.
Koty norweskie należą do przedstawicieli dużych ras kotów i przyjmuje się, że dorastają do swoich rozmiarów w wieku trzech do czterech lat, osiągając wysokość od 40 do 45 centymetrów oraz wagę do ośmiu kilogramów w przypadku kotów i około pięciu kilogramów w przypadku kotek.
Pyszczek kota norweskiego według standardu rasy jest trójkątny, osadzone wysoko uszy cechują kosmyki sierści po stronie wewnętrznej oraz często na czubkach. Profil jest prosty i pozbawiony stopu.
Koty norweskie uchodzą nie bez przyczyny za „łagodne olbrzymy”: Miłośnicy rasy zachwycają się ich przyjaznym usposobieniem. Pomimo znacznych rozmiarów mają ekstremalnie pokojowe nastawienie i są łagodne. Być może wyglądają jak dzikie koty, jednak bezwarunkowo przywiązują się do swojego człowieka i najchętniej nie odstępowałyby go na krok.
Obok ich zamiłowania do pieszczot, bardzo chętnie oddają się zabawom i harcom, dlatego bardzo istotne dla nich jest, by były odpowiednio zaangażowane fizycznie i umysłowo. W przeciwnym razie szybko się nudzą.
Jako wytrzymały, pierwotny kot, rasa norweski leśny nie stawia wysokich wymagań w kwestii pielęgnacji i prawidłowego utrzymania. Jednak ze względu na swoje pokaźne jak na kota rozmiary, nie będzie czuł się najlepiej w małym mieszkaniu.
Koty norweskie leśne są nieprzeciętnie zręcznymi wspinaczami i skoczkami, są ciekawskie i uwielbiają się bawić. Do zabaw odpowiedni będzie zabezpieczony ogród lub balkon z drapakami. Będą nam również wdzięczne za możliwość wychodzenia z domu przez cały rok, nawet w zimie – ich grube futerko stanowi świetną ochronę przed zimową aurą.
Chęć do zabawy oraz wytrzymałość kotów norweskich sprawiają, że są to zwierzęta odpowiednie do zabawy z dziećmi. Uchodzą za cierpliwe, tolerancyjne, przyjazne i rzadko bywają strachliwe.
Te towarzyskie zwierzęta rozumieją się dobrze z innymi zwierzętami domowymi i mogą być trzymane razem z psami, jednak przygarnięcie właśnie drugiego kota ma najwięcej zalet. W końcu kot może bawić się, droczyć, hasać i przytulać w typowy dla siebie sposób jedynie z drugim kotem.
© Sokarys / stock.adobe.com
Długa sierść norwega jest najczęściej mocna i zdrowa, a kot jej pielęgnacją zajmuje się samodzielnie. Jeśli jednak chcesz zapobiegać powstawaniu ewentualnych kołtunów miękkiego podszerstka, sięgaj raz w tygodniu po grzebień lub szczotkę do sierści.
Przyzwyczajony do szczotkowania od małego kot nie powinien sprawiać problemów. W czasie wymiany sierści możesz podawać kotu pastę słodową i kocią trawę by wesprzeć naturalne procesy wydalania kłaczków z organizmu. W ten sposób zapobiegniesz również powstawaniu kul włosowych.
Coroczne wizyty kontrolne u weterynarza są również bardzo ważne – dzięki nim możliwe jest wykrycie ewentualnych dolegliwości zdrowotnych na wczesnym etapie i ich odpowiednie leczenie. Przy okazji takiej wizyty weterynarz skontroluje również stan uzębienia Twojego pupila.
© puteli / stock.adobe.com
Kot norweski leśny ewoluował wskutek naturalnej selekcji, dzięki czemu jest wytrzymały i odporny. Koty rasy norweskiej leśnej mają jednak predyspozycje do niektórych chorób:
Jest to choroba serca, która polega na asymetrycznym przeroście lewej komory serca. USG serca to badanie najlepsze, by odpowiednio wcześnie stwierdzić odziedziczoną chorobę serca i wykluczyć dotknięte nią zwierzę z dalszej hodowli. HCM jest chorobą nieuleczalną, jednak jej zdiagnozowanie oferuje możliwość terapii, która polepszy jakość życia kota i przedłuży je.
Jest to choroba dziedziczona autosomalnie recesywnie i często rozpoznawana jest dość późno. Jeśli kocię odziedziczy gen odpowiedzialny za tę chorobę od tylko jednego z rodziców, uchodzi za jej nosiciela i może przekazać chorobę swojemu potomkowi. Takie koty nie powinny być więc dopuszczane do dalszej hodowli.
Jeśli kot otrzyma gen od obojga rodziców, zapada na ciężką chorobę: Wskutek niedostatecznego wykorzystywania glikogenu oraz, co za tym idzie, odkładania się jego dużych ilości w wątrobie, mięśniach i komórkach nerwowych dochodzi do niewydolności wielonarządowej. Dotknięte glikogenozą typu IV koty wykazują od około piątego miesiąca życia zaburzenia nerwowo-mięśniowe i dożywają średnio od 10 do 14 miesięcy.
Kinaza pirogronianowa to enzym niezbędny do metabolizmu czerwonych krwinek (erytrocytów). Koty dotknięte tą przypadłością nie mają tego enzymu, co skraca żywotność erytrocytów, w efekcie czego dochodzi do anemii. Również ta choroba jest nieuleczalna i zwierzęta na nią cierpiące są wykluczane z hodowli.
Poza wymienionymi chorobami genetycznymi, koty norweskie leśne są zdrowymi zwierzętami, których średnia długość życia wynosi od 15 do 18 lat.
Choroby dziedziczne, takie jak HCM czy GSD 4 pokazują dokładnie, jak ważne są regularne badania kontrolne, przemyślane parowanie i wykluczenie nosicieli z hodowli. Prowadzenie profesjonalnej i odpowiedzialnej hodowli to drogie hobby!
Koszty ponoszone przez hodowcę obejmują wydatki związane z kryciem, odchowaniem kociąt, zdrowym odżywianiem zwierząt, regularnymi wizytami u weterynarza, szczepieniami i odrobaczeniem. Do tego dochodzą jeszcze koszty badań pod kątem chorób dziedzicznych.
Odpowiedzialny hodowca swoimi kociętami opiekuje się z miłością przez 12 tygodni, socjalizuje je i pozwala uczyć się kociętom od rodzeństwa i rodziców wszystkich niezbędnych do życia zachowań.
Dodatkowym wydatkiem jest także członkostwo w związkach hodowlanych i otrzymanie dokumentów zwierząt.
To wszystko ma naturalnie swoją cenę – norweskiego kota leśnego nie kupimy za mniej niż 2000 zł. W ten sposób hodowca pokrywa poniesione przez siebie koszty.
Oczywiście nie każdy może sobie pozwolić na taki wydatek. Alternatywą dla osób, które nie chcą ponosić dużych kosztów zakupu jest wizyta w schronisku dla zwierząt. Także rasowe koty często tam trafiają – być może właśnie tam znajdziesz swojego wymarzonego kota norweskiego leśnego?
Nie zapominaj jednak: Koty norweskie leśne to towarzyskie zwierzęta i nigdy nie powinny być trzymane samotnie!
Kot norweski leśny uchodzi za jedną z nielicznych tak zwanych „naturalnych” kocich ras. Rozwinął się wskutek naturalnej selekcji w swoim środowisku, bez jakiejkolwiek zamierzonej ingerencji człowieka. Dlatego też koty norweskie leśne tak doskonale dostosowane są do surowych warunków klimatycznych, jakie panują w ich ojczyźnie.
Historia kota norweskiego leśnego, na którego w jego ojczyźnie mówi się „Norsk Skogatt“, rozpoczęła się podobnie jak europejskiego krótkowłosego: był łowcą myszy na rodzimym podwórkach.
Jak dokładnie doszło do pojawienia się zdziczałych kotów domowych z długim włosiem nie wiadomo. Zakłada się, że marynarze, którzy wozili ze sobą koty perskie jako maskotki pokładowe, krzyżowali je z nieznanymi sobie miejscowymi kotami.
Wyjaśnieniem dla ich powstania może być również niezależna mutacja w puli genów. Gen odpowiedzialny za długą sierść był dalej dziedziczony, choć nie zawsze się ujawniał, dlatego też w miotach krótkowłosych kocich rodziców co jakiś czas pojawiały się kocięta długowłose. To właśnie one były bazą późniejszej hodowli kotów norweskich leśnych, którą rozpoczęto w latach 30. W 1938 roku kot norweski leśny zaprezentowany po raz pierwszy został na wystawie w Oslo.
Z powodu wybuchu II Wojny Światowej zaniechano systematycznej hodowli, wznowiono ją dopiero w latach 70.
Od 1972 norweskie związki hodowców kotów oficjalnie uznały rasę kot norweski leśny i sformułowały dla niej standard. W 1975 pierwsze osobniki zostały zarejestrowane w Fédération Internationale Féline, czyli Międzynarodowej Federacji Felinologicznej.
