© slowmotiongli / stock.adobe.com
Kot japoński bobtail należy do kontrowersyjnych ras kotów krótkoogonowych.
Krótki, puszysty ogon jest cechą charakterystyczną japońskiego bobtaila. Przedstawiciele tej rasy uchodzą za wesołych, żywiołowych i przyjaznych dzieciom. Jednak ze względu na swój krótki ogon, japoński bobtail wzbudza wiele kontrowersji. Nie można bowiem całkiem wykluczyć wynikających z tej cechy problemów zdrowotnych.
Najbardziej rzucającą się w oczy cechą tego kota jest krótki ogon, mierzący z reguły pięć do ośmiu centymetrów, składający się z jednego lub kilku kręgów ogonowych. Kręgi mogą być ze sobą zrośnięte w różnym stopniu, sprawiając, że ogon będzie zakrzywiony lub wygięty.
Japoński bobtail może być krótko- lub długowłosy, a jego ogon jest zawsze pokryty grubą, długą sierścią.
Warto wiedzieć Włos na ogonie bobtaila rośnie we wszystkie strony, przypominając płatki kwiatów. Z tego względu bywa też nazywany „kotem-chryzantemą”.
Aksamitne, grube futro bobtaila może przybierać różne barwy. Zgodnie z wzorcem rasy, dopuszczalne są wszystkie kolory sierści oprócz liliowej, czekoladowej i colorpoint.
Najbardziej pożądane są koty o umaszczeniu tricolor, które w Japonii noszą nazwę „Mike-neko” i uznawane są za przynoszące szczęście.
Oczy bobtaila mają kształt migdałów i mogą być niebieskie, zielone, złote lub różnokolorowe.
© Callalloo Twisty / stock.adobe.com
Podobnie jak orientalne rasy kotów, japoński bobtail jest smukły i delikatny, ale jego sylwetka jest nieco bardziej muskularna.
Ponieważ jego tylne nogi są dłuższe niż przednie, sprawia wrażenie przygarbionego, a jego chód przypomina kicanie królika. Tak, jak w przypadku innych kotów krótkoogonowych, japoński bobtail pozbawiony jest długiego ogona, który pomaga mu zachować równowagę.
wyniku celowego zmniejszenia liczby kręgów ogona, hodowcy uzyskują krótki ogon, który nie spełnia wszystkich funkcji, które spełnia koci ogon o normalnej długości.
Posiadające go koty często nie są w stanie prawidłowo chodzić, skakać i wspinać się, ponieważ brakuje im przeciwwagi. Poza tym, brakuje im również najważniejszego narzędzia komunikacji, bowiem koty wykorzystują ogon również do wyrażania swojego nastroju.
W Polsce ta rasa kotów nie jest popularna i nie poświęca się jej wiele uwagi, ale na przykład u naszych zachodnich sąsiadów krótki ogon lub brak ogona u kotów został wpisany na listę cech właściwych hodowlom ukierunkowanym na tworzenie osobników z wadami, przysparzającymi zwierzętom cierpienia.
Lista ta ma za zadanie uświadomić hodowcom jakie zagrożenia dla zwierząt niesie hodowla sztucznie modyfikująca pewne wrodzone cechy zwierząt i nakazywać hodowlę jedynie zdrowych osobników.
W odniesieniu do japońskiego bobtaila, oznacza to, że: Z punktu widzenia ochrony zwierząt, hodowla tej rasy kotów jest co najmniej wątpliwa, ale generalnie nie jest zabroniona. W świetle prawa można go hodować i kupować.
Jednak jest jeden warunek: Hodowla może się odbywać wyłącznie z udziałem zdrowych zwierząt.
W każdym przypadku, hodowcy kotów tej rasy powinni je regularnie badać, eliminując z hodowli jednostki chore. Do tego wzywa na przykład w Niemczech Fundacja na Rzecz Ochrony Praw Zwierząt Erny-Graff.
Również niemiecka lekarz weterynarii Karina Schöll podkreśla ten aspekt w swojej pracy doktorskiej:
„W przypadku kotów ras japoński i kurylski bobtail, przed dopuszczeniem danego osobnika do hodowli zaleca się badanie pod kątem zwiększonego odczuwania bólu w okolicy ogona oraz zrostów kręgów. Jednak dodatkowo zwierzęta powinny zostać trwale oznaczone za pomocą mikroczipu lub tatuażu i zarejestrowane”.
W Japonii koty tej rasy określa się mianem „Kazoku-neko“, co w tłumaczeniu oznacza kota rodzinnego. W tym określeniu zawiera się już poniekąd charakter tego futrzaka – japońskie bobtaile przywiązują się do swojego opiekuna i chętnie wchodzą z nim w interakcje.
Jeśli w naszym gospodarstwie domowym mieszkają dzieci, kot będzie potrzebował trochę czasu, żeby się do nich przyzwyczaić, ale gdy już się oswoi z nową sytuacją, będzie bardzo chętnie uczestniczył w życiu rodzinnym.
Japoński bobtail miauczy całkiem sporo – lubi zagadywać swojego opiekuna charakterystycznym głosem, przypominającym śpiew. Ma silną osobowość i wymaga od swojego opiekuna dużo uwagi.
Ze względu na wrodzoną inteligencję, japoński bobtail chętnie uczy się rozmaitych sztuczek – podaje łapy, aportuje. Dobrym pomysłem na zajęcie tego żywiołowego, rezolutnego futrzaka są maty na przysmaki i zabawki na inteligencję.
Japoński bobtail nie ma wygórowanych potrzeb jeśli chodzi o ruch, dlatego można go z powodzeniem trzymać w mieszkaniu. Należy mu jedynie zapewnić odpowiednie drapaki i miejsce wypoczynku.
Doceni również odpowiednio zabezpieczony balkon lub ogród. A jako że jest bardzo towarzyskim zwierzęciem, nie powinien zostawać za długo sam w domu.
Warto wiedzieć: Japoński bobtail należy do nielicznych ras kotów, które nie boją się wody. Wielu przedstawicieli tej rasy jest wręcz zafascynowanych wodą i chętnie bawi się swoim poidełkiem.
Ze względu na skrócony ogon, japońskie bobtaile miewają problemy w komunikacji z innymi przedstawicielami gatunku, co może utrudniać życie w towarzystwie innych kotów.
Pomimo tego, nie zaleca się trzymania ich w pojedynkę. Najlepiej będą się czuły z drugim kociakiem przy boku. Z psami na ogół dobrze się rozumie, ale nie przejawia nimi zainteresowania.
Jako że japoński bobtail jest spokojniejszy niż inne koty i nie należy do najaktywniejszych, ma stosunkowo niskie zapotrzebowanie energetyczne.
Najwięcej przyjemności dostarczysz mu podając wysokiej jakości karmę z dużą zawartością mięsa. Właściciele japońskiego bobtaila powinni uważać, aby go nie przekarmić, a w konsekwencji doprowadzić do nadwagi.
Okrywa włosowa kotów tej rasy pozbawiona jest podszerstka, co sprawia, że jest wyjątkowo prosta w obsłudze. Cotygodniowe szczotkowanie na ogół w zupełności wystarcza.
Jedynie w przypadku długowłosych przedstawicieli tej rasy w okresie zmiany sierści należy częściej sięgać po szczotkę. Wiele kotów bardzo lubi te „kocie spa” i bardzo chętnie poddaje się wszelkim zabiegom pielęgnacyjnym.
Pomimo, że rasa ta zaliczana jest do kontrowersyjnych kotów krótkoogonowych, wydaje się, że jej przedstawiciele są dużo bardziej odporni na wszelkie dolegliwości niż inne koty o tej samej cesze. Nie stwierdzono w ich przypadku występowania żadnych chorób genetycznych.
Przy zapewnieniu właściwej opieki, japoński bobtail żyje średnio od 10 do 13 lat.
W przeciwieństwie do krótkoogonowych kotów Manx (Manks) japońskie bobtaile cierpią na dużo mniej dolegliwości zdrowotnych wynikających z ich krótkiego ogona.
Manksy często odczuwają ból w okolicy miednicy, powszechne jest też nietrzymanie moczu i wady rozwojowe mózgu, czego do tej pory nie zaobserwowano u ich japońskich kuzynów. Wynika to zapewne z tego, że ich skrócony ogon jest skutkiem innej mutacji genetycznej niż w przypadków Manksów, nie mającej wpływu na budowę szkieletu.
Ze względu na to, że rasa ta nie jest szeroko rozpowszechniona, ostateczna ocena ich stanu zdrowia nie została jeszcze przeprowadzona. Do tej pory nie wydano też ogólnych zaleceń zakazujących ich hodowli.
Hodowcy mają jednak obowiązek zwracania szczególnej uwagi na zdrowie swoich podopiecznych, aby uniknąć hodowania kotów, które mogłyby mieć defekty stające się przyczyną ich cierpienia.
W przeciwieństwie do innych ras kotów krótkoogonowych, hodowla japońskiego bobtaila ma długą historię.
Naturalna mutacja genu odpowiedzialnego za długość ogona miała wystąpić już 1000 lat temu w Azji. Później koty tej rasy celowo hodowano na dworze cesarskim w Japonii.
W tamtych czasach koty ze skróconymi ogonami były bardzo pożądane wśród arystokratów. Były popularne nie tylko jako prezenty dla koronowanych głów, ale pełniły również ważną funkcję – łapały myszy na plantacjach jedwabnika morwowego, gdzie pozyskiwano surowiec na cenny jedwab. Koty o ogonach normalnej długości nie sprawdzały się w tej roli, ponieważ na ogół niszczyły ogonami cenne kokony.
Dlatego zaczęto wykorzystywać w tym celu koty z krótkimi ogonami, aby chronić jedwabniki przed gryzoniami i ptakami. A kiedy odkryto, że koty te można z powodzeniem hodować, zadanie to przypadło japońskiemu bobtailowi.
W XVII wieku w Japonii wydano oficjalny nakaz wypuszczenia tych krótkoogonowych kotów na wolność, aby jak najwięcej z nich mogło czuwać nad bezpieczeństwem jedwabników na plantacjach.
Wówczas japoński bobtail stał się zwykłym dachowcem i rozmnażał się w niekontrolowany sposób. Może właśnie temu koty tej rasy zawdzięczają swoją odporność i wytrzymałość.
W latach sześćdziesiątych, amerykańscy żołnierze stacjonujący w Japonii odkryli te niezwykłe zwierzęta i pod koniec lat sześćdziesiątych sprowadzili pierwsze egzemplarze do USA, skąd trafiły już do wszystkich zakątków świata.
W 1965 roku amerykańska organizacja Organisation Cat Fanciers’ Association (CFA) oficjalnie uznała japońskiego bobtaila za odrębną rasę, a w 1990 roku została ona uznana przez Międzynarodową Federację Felinologiczną (FIFe).
Na temat początków rasy istnieje szereg legend. Jedna z nich mówi, że pewnego dnia kot zasnął za blisko ogniska, które spaliło jego ogon. Zwierzę biegało z płonącym ogonem ulicami i rozniecało ogień w domach, które spotkało na swojej drodze. Po tym jak uciekający w panice kot spalił całą osadę, japoński cesarz nakazał ściąć ogon wszystkim kotom.
Dzisiaj wiemy oczywiście, że ten krótki, puszysty ogon w kształcie chryzantemy jest wynikiem mutacji genetycznej. W Japonii rasa ta do dziś cieszy się dużą popularnością, a zwłaszcza jej przedstawiciele o trójkolorowym umaszczeniu, którzy postrzegani są jako przynoszący szczęście.
Popularny kot Maneki-neko, który w Japonii ustawiany jest przy wejściach do sklepów i restauracji i pozdrawia odwiedzających uniesioną łapką to właśnie japoński bobtail. Również Hello Kitty, znany kot z kreskówek japońskiego przedsiębiorstwa Sanrio został stworzony na wzór japońskiego bobtaila.
Dostępne informacje na temat japońskiego bobtaila wskazują, że jest bardziej odporny i wytrzymały niż pozostałe koty krótkoogonowe takie jak Manks czy Cymric (długowłosa odmiana Manksa). Wydaje się, że ich krótki ogon nie przysparza im bólu, ponieważ mutacja genu odpowiedzialnego za jego długość nie powoduje zmian w szkielecie kota.
Niemniej jednak koty krótkoogonowe takie jak japoński bobtail mogą mieć problemy z poruszaniem się lub, ze względu na brak podstawowego narzędzia komunikacji, problemy w kontaktach z innymi przedstawicielami gatunku. Z tego względu odpowiedzialni miłośnicy zwierząt powinni się bardzo dobrze zastanowić czy naprawdę chcą kupić japońskiego bobtaila.
Poszukiwaczom zakochanym w uroczych kotach tej rasy polecamy odwiedzenie schronisk i towarzystw opieki nad zwierzętami, ponieważ koty tej rasy są często oddawane ze względu chociażby na przeprowadzkę czy chorobę ich opiekuna.
W Polsce japoński bobtail nie jest zbyt popularny, dlatego jeśli chcemy zostać jego opiekunami musimy uzbroić się w cierpliwość podczas poszukiwań, które przeważnie kończą się zagranicą.
Jeżeli chcemy nabyć kota od hodowcy, musimy być szczególnie czujni. Aby wykluczyć problemy zdrowotne zwierzęcia i co się z tym wiąże – przyszłe wydatki na leczenie, należy hodowcę wybierać bardzo starannie.
Musimy mieć pewność, że w jego hodowli znajdują się tylko zdrowe koty, posiadające wszystkie niezbędne dokumenty takie jak paszport oraz szczegółowy rodowód.
To wszystko ma oczywiście swoją ceną: Rasowy japoński bobtail z renomowanej hodowli może kosztować nawet 11000 zł.
„Życie bez mopsa jest możliwe, ale bezcelowe” – powiedział kiedyś komik i pisarz Loriot. Autorka zgadza się z tym bez zastrzeżeń i dodaje: „Życie bez konia, kota i królika również!”. Jej serce bije dla wszystkich zwierząt dużych i małych, i cieszy się niezmiernie, że może pisać o swojej pasji jako niezależny autor. Poprzez swoje artykuły chciałaby podnieść świadomość na temat dobrostanu zwierząt i udzielić przydatnych wskazówek ich miłośnikom.
