© woff / stock.adobe.com
Dla miłośników kotów, kot burmski to prawdziwa gratka.
W Birmie, swojej ojczyźnie, kot burmski uważany jest za przynoszącego szczęście. Każdy, kto dzieli życie z tym orientalnym mruczkiem z pewnością potwierdzi, że jest on niezwykle przyjazny i oddany człowiekowi, lubi z nim „dyskutować” i uwielbia się bawić. Co jeszcze wyróżnia tę wspaniałą rasę kotów, dowiesz się z lektury poniższego artykułu.
Kot burmski należy do orientalnych ras kotów i pochodzi z Birmy, dzisiejszej Republiki Związku Mjanmy. Pomimo podobnej nazwy, nie należy mylić go z kotem birmańskim.
Kot burmski jest jedną z niewielu ras, dla których opracowano dwa różne wzorce. Jest to spowodowane tym, że między europejskimi egzemplarzami i ich krewnymi ze Stanów Zjednoczonych, Australii i Nowej Zelandii istnieją wyraźne różnice.
Typ amerykański wyróżnia się silną budową – ma szeroką klatkę piersiową, szeroką głowę i krótki pyszczek. W przeciwieństwie do niego, typ rozpowszechniony pierwotnie w Europie, a pochodzący z Wielkiej Brytanii charakteryzuje się smukłą i atletyczną budową.
Występujące w Europie koty burmskie są małe do średnich. Kotki ważą około czterech, a kocury około sześciu kilogramów. Z wyglądy przypominają koty syjamskie starego typu, nie są jednak tak smukłe jak dzisiejsze koty syjamskie.
Kompaktowy kot burmski ma prosty grzbiet, delikatne kończyny i okrągłe łapki.
Jego klinowatą głowę zdobią duże, szeroko rozstawione uszy oraz równie duże migdałowate oczy w kolorze od złoto-żółtego do bursztynowego.
Przedstawiciele tej rasy mają krótką, aksamitną sierść, doskonale przystosowaną do klimatu Azji Południowo-Wschodniej. Ze względu na niewielką ilość podszerstka jest wyjątkowo lekka i przylegająca do ciała.
Kolor sierści kota burmskiego powinien być jednolity bez żadnych odmian, chociaż młodsze koty często występują w wersji tabby (pręgowanej). W wielu przypadkach koty te mają nieco ciemniejszą maskę, która zgodnie z wzorcem rasy jest jak najbardziej pożądana.
Dopuszczalne są następujące kolory sierści:
Oprócz sześciu wyżej wspomnianych odmian kolorystycznych, wyróżniamy cztery odmiany szylkretowe (tortie):
W zależności od obszaru, na którym są hodowane, różne umaszczenia są powszechne. W Nowej Zelandii na przykład koty burmskie występują w kolorze cynamonowym, płowym, karmelowym, morelowym oraz w odmianach srebrnych. Częściowo uznawane są również umaszczenia tabby.
Warto wiedzieć: Odmiana tortie odnosi się do trójkolorowych kotów i potocznie nazywana jest umaszczeniem szylkretowym. Ze względów genetycznych, wszystkie trójkolorowe osobniki to kotki.
© serkucher / stock.adobe.com
Te orientalne koty uważane są za bardzo sprytne i inteligentne, ciekawskie i żywiołowe.
Ponadto są bardzo ufne i oddane swoim opiekunom, chętne do zabawy, nawet z najmłodszymi członkami rodziny.
Burmy zachowują dobrą formę i kondycję do późnego wieku i uwielbiają, gdy poświęca się im uwagę, za którą odwdzięczają się uroczym miauczeniem.
Pomimo tego, że są aktywnymi kotami, bardzo lubią przebywać z ludźmi i oddawać się ich pieszczotom, których śmiało się domagają. W ten sposób rekompensują swoją dużą potrzebę aktywności i jednocześnie nabierają sił na kolejne harce.
Przedstawiciele tej rasy nie mają szczególnych wymagań, jeśli chodzi o warunki utrzymania, ale należy pamiętać, że nie lubią monotonii. Potrzebują zajęć, które zaspokoją nie tylko ich potrzeby fizyczne, ale również umysłowe. Trzymanie ich więc jako koty niewychodzące nie będzie najlepszym pomysłem.
Dlatego dom, w którym mieszka kot burmski musi dysponować ogrodem lub przynajmniej odpowiednio zabezpieczonym balkonem, gdzie bez przeszkód będzie mógł się wspinać, bawić i obserwować otoczenie.
Zarówno w mieszkaniu, jak i w domu nie może zabraknąć drapaków, dzięki którym zwierzę może dać upust swojej energii.
Burmy są bardzo towarzyskie i przywiązane do ludzi, ale nawet najbardziej liczna ludzka rodzina nie zastąpi im towarzystwa innych przedstawicieli gatunku. Koty te nie lubią samotności, dlatego nie są dobrymi kandydatami na jedynaka. Jeśli więc pracujesz zawodowo lub w inny sposób spędzasz dużo czasu poza domem, koniecznie musisz zapewnić swojemu podopiecznemu towarzystwo drugiego kota.
Ze względu na swoje orientalne korzenie, kot burmski ma również skłonności do dominacji, dlatego najlepiej będzie zsocjalizować go ze spokojniejszym, stabilnym emocjonalnie kotem lub jego bratem lub siostrą. Adopcja dwóch kotów z jednego miotu na pewno ułatwi im przejście przez proces zmiany otoczenia.
© zuzule / stock.adobe.com
Wśród współczesnych ras kotów, koty burmskie z amerykańskich hodowli wyróżniają się najmniejszą różnorodnością genetyczną. Oznacza to, że burmy w typie amerykańskim są ze sobą blisko spokrewnione. Mimowolny chów wsobny i choroby dziedziczne mogą zatem występować u nich częściej niż w przypadku innych ras.
Warto wiedzieć Aby wzbogacić pulę genów, w Stanach Zjednoczonych dozwolone jest krzyżowanie kotów burmskich z kotami bombajskimi i tonkijskimi.
U kotów burmskich mogą występować następujące choroby:
Jest też dobra wiadomość dla wszystkich miłośników kotów burmskich: Statystycznie są najdłużej żyjącą rasą kotów domowych. Ich średnia długość życia wynosi 17 lat.
Aby jednak Twój podopieczny zachował zdrowie i kondycję do późnych lat, nie możesz zapominać o corocznych wizytach u lekarza weterynarii, który podczas dokładnych badań zwierzęcia odpowie na wszystkie Twoje pytania i rozwieje ewentualne wątpliwości.
Pochodzenie kotów burmskich nie zostało jednoznacznie ustalone. Pewne jest natomiast, że pochodzą z Birmy, gdzie są jedną z 16 ras kotów świątynnych trzymanych przez mnichów.
W Tajlandii znane są pod nazwą Maeo Thong Daeng (miedziany kot). Inna nazwa, którą się je określa brzmi Suphalak (okaz doskonały).
Prawdopodobnie na początku lat 30. XX wieku jeden z kotów przybył do San Francisco wraz z lekarzem marynarki wojennej USA. Z wyglądu przypominał jasnobrązowego kota syjamskiego. Jednak naukowcy i hodowcy odkryli, że „Wong Mau” był odrębną rasą.
Skrzyżowano go z Tai Mau – kotem syjamskim o umaszczeniu sealpoint. W wyniku kolejnej krzyżówki z synem Wong Mau urodziły się ciemnobrązowe kocięta – przodkowie współczesnej rasy burmskiej.
Kot burmski został oficjalnie uznany za odrębną rasę w 1954 roku. W 1958 roku Amerykańska organizacja United Burmese Cat Fanciers (UBCF) ustanowiła własny wzorzec rasy, który od tamtej pory pozostaje niezmieniony.
W 1952 roku rasa została uznana także w Wielkiej Brytanii przez organizację United Kingdom’s Governing Council of the Cat Fancy (GCCF). Jednak tamtejszy standard rasy różni się od wzorca amerykańskiego. Z Anglii przedstawiciele tej rasy trafili do Niemiec, gdzie w 1970 roku na świat przyszły pierwsze kocięta.
Na marginesie: Koty burmskie przyczyniły się także do powstania kolejnych ras kotów, zwłaszcza kota tonkijskiego i Burmilli.
Birmany uchodzą za zdrowe i odporne, niemające tendencji do problemów zdrowotnych.
Wyjątkiem jest tak zwana hipomielinizacja – wada genetyczna często występująca u kotów birmańskich. W wyniku zaburzeń w komunikacji międzykomórkowej, cierpiące na nią zwierzęta mają skłonności do silnych drgawek i napadów skurczów.
Objawy mogą pojawiać się już od trzeciego tygodnia życia. Kocięta dotknięte tym zaburzeniem poruszają się w nieskoordynowany i spastyczny sposób, pojawia się nietypowe, nasilające się z czasem drżenie (tzw. tremor). Często wraz z tymi objawami idą w parze utrata słuchu lub krótsza przewidywana długość życia.
W szczególnych przypadkach powyższe objawy ustępują po upływie fazy wzrostu, dlatego też często nie traktuje się ich poważnie… a to naprawdę ogromny błąd! Hipomielinizacja jest chorobą dziedziczną i może być przekazywana kolejnym pokoleniom, nawet jeśli u danego osobnika nie występują już objawy.
Poza tym, mimo całej swoje wytrzymałości, koty z Birmy nie są odporne na „normalne” kocie przypadłości czy inwazję pasożytów. Dlatego należy pamiętać o niezbędnych szczepieniach i corocznych konsultacjach z lekarzem weterynarii.
Troskliwa opieka, regularne wizyty u lekarza weterynarii i miłość opiekuna to najważniejsze elementy na drodze do długiego kociego życia. Zdrowie koty birmańskie żyją od dwunastu do piętnastu lat, a niektórzy przedstawiciele rasy osiągają nawet wiek dwudziestu lat.
W przeciwieństwie do tego, co sugeruje ich nazwa, koty tej rasy nie pochodzą z Azji, a z Francji, gdzie hodowane są regularnie od 1925 roku. W 1964 roku kot birmański został uznany przez Międzynarodową Federację Felinologiczną (FiFe).
Angielska nazwa kotów tej rasy brzmi „Sacred Birman“, a francuska „Chat Sacré de Birmanie“. Ze względu na podobieństwo nazw, łatwo pomylić je z pochodzącym z Tajlandii kotem burmskim.
Istnieje wiele legend o pochodzeniu kotów birmańskich: Niektóre źródła mówią o przemysłowcu, który w 1919 roku przywiózł ze sobą z Dalekiego Wschodu parę kotów syjamskich. Kocur nie przetrwał podróży, dlatego też potomstwo kotki sparowano z kotami perskimi.
Zgodnie z inną historią, przodkami kotów tej rasy były świątynne koty z Birmy – stąd też ich nazwa. Tak czy inaczej, kot birmański wygląda niezaprzeczalnie jak krzyżówka kota syjamskiego i perskiego.
Ryzyko chorób dziedzicznych można zmniejszyć przez przemyślaną, odpowiedzialną hodowlę. Dlatego szukając kota tej rasy, postaraj się uzyskać jak najwięcej informacji o potencjalnych hodowcach.
W ich hodowli nie chodzi tylko o dokumenty hodowlane czy zachowanie wzorca rasy. Równie ważna jest wiedza i podejście hodowcy.
© Antibydni / stock.adobe.com
Hodowcy inwestują nie tylko dużo czasu w hodowlę swoich podopiecznych, ale również środki na odpowiednią karmę, wyposażenie i lekarza weterynarii, co naturalnie znajduje odzwierciedlenie w cenie zwierząt. Burma kosztuje około 3000–4000 zł, ale niektórzy hodowcy oddają także za symboliczną kwotę dorosłe osobniki, które zostały wykluczone z hodowli.
Wskazówka: Zanim kupisz kota burmskiego od hodowcy, odwiedź pobliskie schroniska dla zwierząt, gdzie na nowy dom czeka wiele kotów różnych ras i w różnym wieku.
Za sprawą swojej niewątpliwej urody, żywotności i bursztynowych oczu, kot burmski zawróci w głowie każdemu miłośnikowi kotów. Jeśli i Twoje serce skradł Burmańczyk, a dysponujesz wystarczającą ilością miejsca i drugim kotem, który dotrzyma mu towarzystwa, nic nie stoi na przeszkodzie, by z Tobą zamieszkał.
