© Eric Isselée / stock.adobe.com
Poszukujesz kota potrafiącego przystosować się do życia w domu, z możliwie długą sierścią? Kot brytyjski długowłosy, którego inna nazwa to „highlander”, jest odmianą kotów brytyjskich krótkowłosych, która odróżnia się od nich dłuższym futrem, ale współdzieli z nimi przyjazną i stateczną osobowość oraz relatywnie małą ruchliwość.
Historia tej rasy jest blisko związana z rozwojem rasy krótkowłosej. W praktyce obydwie odmiany podlegają tym samym standardom, różniąc się jedynie dłuższym i bardziej miękkim futrem w przypadku rasy długowłosej, które jest wynikiem skrzyżowania kotów brytyjskich z perskimi.
Koty brytyjskie długowłose łączą w sobie cechy kotów brytyjskich krótkowłosych oraz kotów perskich. Są spokojnymi i statecznymi zwierzętami, które w większości przypadków idealnie dostosowują się do warunków życia w mieszkaniu. Jak prawie wszystkie koty, brytyjczyki uwielbiają być w centrum zainteresowania – kochają kontakt ze swoimi właścicielami oraz regularne zabawy i długie sesje pieszczot.
Intensywne zabawy z opiekunami są bardzo istotne dla zwierząt żyjących w domu, ale tyczy się to także kotów wychodzących na dwór. Koty rasy brytyjskiej długowłosej uważane są za bardzo pojętne i bystre, dlatego też potrzebują także pobudzenia intelektualnego. Zapewnijcie swoim zwierzakom różnorodne zabawki i gry, począwszy od tradycyjnych myszek i piłeczek, aż po bardziej skomplikowane zabawki interaktywne, które dostępne są już nie tylko dla psów, ale także dla kotów.
Stereotyp mówiący o tym, że kotów nie da się wychować, jest tylko niewielką częścią prawdy. Wprawdzie niemożliwe jest wytresowanie kotów tak jak psów, jednak są one bardzo pojętne i szybko się uczą. Z tego względu w przypadku kotów bardzo ważna jest konsekwencja. Dla przykładu: nie pozwalajcie „żebrać” swojemu zwierzakowi przy stole – szczególnie dotyczy to kotów rasowych, które większość czasu spędzają w domu, mają mniej ruchu i z tego względu są bardziej podatne na problemy z nadwagą…
Podobnie jak jego krótkowłosi krewni, highlandery odznaczają się krępą budową, która w idealnym przypadku jest muskularna, oraz krótkimi łapami. Te cechy wyglądu świetnie współgrają z zaokrągloną głową z krótkim nosem, takie połączenie jest rzadko spotykane wśród innych ras długowłosych.
Tak samo jak u odmiany krótkowłosej koty te mają małe okrągłe uszy, co w połączeniu z dużymi ciemnymi oczami oraz miękką sierścią nadaje im wygląd „pluszowych misiów”. Waga samic waha się od 4 do 6 kilogramów, natomiast samców dochodzi do 8 kilogramów. W porównaniu z innymi dużymi kotami, np. rasy maine coon, przez swoją sierść kot brytyjski długowłosy wydaje się dużo większy niż w rzeczywistości.
Najbardziej charakterystyczną cechą kotów tej rasy jest ich półdługie, gęste futro, odziedziczone po protoplastach rasy perskiej. Co ciekawe, długie włosie było zupełnie niezamierzonym efektem. Długowłosa odmiana powstała jako „produkt uboczny” i miała być wyłączona z hodowli. W zasadzie do dziś prawie wszystkie duże związki hodowców odmawiają uznania kotów brytyjskich długowłosych jako samodzielnej rasy. Duża liczba kotów krótkowłosych posiada recesywny gen odpowiadający za długą sierść, co sprawia że również w hodowli kotów brytyjskich krótkowłosych, może pojawić się długowłose kociątko, pomimo faktu, iż każde z rodziców ma krótką sierść.
Futro highlanderów nie jest tak długie, jak u kotów rasy perskiej i z tego względu określane jest jako „średnio długie”. Szczególnie gęsty podszerstek sprawia, że ich futro jest tak odstające i „pluszowe”.
Ponieważ odmiana długowłosa jest tak blisko spokrewniona z rasą krótkowłosą, odznacza się taką samą paletą możliwych barw i znaków szczególnych. Pośród ponad 300 wariacji kolorystycznych każdy znajdzie coś w swoim guście. Szczególną popularnością cieszą się koty o srebrnym futrze.
Koty brytyjskie długowłose powstały ze skrzyżowania ras brytyjskiej krótkowłosej i perskiej. Pierwotnie połączenie to przeprowadzono w celu wzmocnienia populacji kotów brytyjskich po II wojnie światowej. Gen odpowiadający za długą sierść jest recesywny, dlatego też nie ujawniał się we wczesnej hodowli. Czasami zajmuje to całe pokolenia, zanim pojawi się osobnik długowłosy. Tak też zdarzyło się w przypadków kotów brytyjskich. Standardy rasowe nie dopuszczały długiej sierści, dlatego też takie osobniki pierwotnie były wyłączane z hodowli, sterylizowane i rozprowadzane jako wyjątkowe okazy. Wiele kotów krótkowłosych jest nosicielami recesywnego genu odpowiedzialnego za długą sierść – dlatego również obecnie może dojść do sytuacji, w której w hodowli rasy krótkowłosej pojawi się osobnik długowłosy, pomimo faktu, iż każde z rodziców posiada krótką sierść.
Z upływem czasu koty brytyjskie o długiej sierści zostały uznane przez związki hodowców jako niezależna rasa. Standardy rasowe są dla nich identyczne, jak w przypadku rasy krótkowłosej, jedyną różnicą jest właśnie długość sierści. W zależności od hodowcy, wielkość kotów oraz długość ich włosa mogą się różnić, zależy to od osobistych preferencji.
Tak jak w przypadku kotów brytyjskich krótkowłosych, u odmiany długowłosej może występować jedno- lub wielobarwne futro. Paleta możliwych barw jest bardzo szeroka: od klasycznej czerni, czekoladowego brązu, odcienia cynamonu i rudego, aż po lżejsze i jaśniejsze barwy, takie jak odcienie niebieskiego, liliowy, kremowy czy płowy. Wśród długowłosych kotów domowych często występują biało-czarne oraz trójkolorowe osobniki. U kotów określanych jako „cieniowane”, określone kolory dają się zauważyć jedynie na końcach włosów, co daje przepiękny efekt na ich długiej gęstej sierści.
Poniżej podsumowaliśmy najpopularniejsze z ponad 300 występujących wariantów kolorystycznych:
Colorpoint: przy takim ubarwieniu pyszczek, uszy, ogon oraz łapy są w znacznie ciemniejszym odcieniu barwy podstawowej, niż inne partie ciała.
Chinchilla: 1/8 futra ma barwę jednego z podstawowych odcieni czerni, natomiast pozostała część jest srebrno-biała.
Tabby: „tabby“ w rzeczywistości oznacza więcej niż tylko „pręgowany”. W zależności od kolorystki koty brytyjskie mogą być określane jako „mackerel” (tygrysie), „classic” (klasyczne), „blotched” (pręgowane), „spotted” (cętkowane) oraz „ticked” (nakrapiane).
Tortie: oznacza umaszczenie trójkolorowe, określane również jako szylkretowe. Ze względu na uwarunkowania genetyczne w takim ubarwieniu występują wyłącznie kotki.
Torbie: koty tak umaszczone łączą w sobie cechy umaszczenia tabby oraz tortie.
Dwukolorowe: każde połączenie z białym – w zależności od stosunku bieli do koloru wyróżnia się dodatkowo trzy główne odmiany: „harlequin” przy stosunku 1/6, „van” z przewagą koloru białego oraz „bicolour”, gdy stosunek bieli do koloru jest taki sam.
Długie futro wymaga dokładniejszej pielęgnacji, niż w przypadku futra kotów krótkowłosych. Jednak, wbrew pozorom nakład pracy nie jest aż tak duży. W celu uniknięcia skołtunienia i plątania się – szczególnie wewnętrznej części sierści – należy raz na tydzień bardzo dokładnie przeczesać kota, a w okresie wymiany futra lub w przypadku kotów z dłuższą sierścią – częściej.
By całkowicie pozbyć się problemu splątanej sierści, koty już od najmłodszych lat powinny być przyzwyczajane do szczotek i grzebieni. Na rynku dostępna jest bardzo szeroka oferta przyrządów do pielęgnacji sierści, spośród których każdy właściciel może znaleźć coś odpowiedniego dla siebie i dla swojego podopiecznego. Polecamy rozpocząć od bardzo miękkich szczotek, które zapobiegają zaciąganiu delikatnego futra małych kotów i chronią przed uszkodzeniami skóry. Po każdym szczotkowaniu należy nagrodzić kotka smakołykiem. Gdy regularna pielęgnacja przestanie sprawiać problem kotu i jego właścicielowi, można spróbować sięgnąć po inne oferowane produkty i jak najlepiej dopasować je do swoich potrzeb.
Koty, jako bardzo czyste z zwierzęta, z natury same dbają o czystość swojego futra. Ich szorstkie języki są wyjątkowo efektywnym narzędziem pielęgnacyjnym. Jednak pielęgnacja taka oznacza także połykanie przez koty znacznych ilości włosów. Ilość ta odpowiada wprawdzie ilości sierści połykanej przez koty krótkowłose, jednak włos sam w sobie jest kilkukrotnie dłuższy… By wspomóc naturalne wydalenie połkniętych włosów z organizmu, można wzbogacić dietę kota o kocią trawkę lub o specjalne przysmaki odkłaczające. Przy wyborze smakołyków zwróć jednak uwagę na ich skład, najlepiej by nie zawierały one cukru oraz niepotrzebnych roślinnych produktów ubocznych!
Highlandery, tak jak ich krótkowłosi krewni, podatne są na pewne typowe dla tej rasy choroby. Dużym problem, szczególnie wśród kotów trzymanych w domu, jest nadwaga. Najlepszym sposobem na jej uniknięcie jest regularna aktywność. Dobrym rozwiązaniem może być wędka dla kota lub po prostu wspólna zabawa z naszym zwierzakiem!
Coraz więcej kotów brytyjskich cierpi na wielotorbielowatość nerek. Jest to choroba dziedziczna, występująca u ras perskiej i brytyjskiej krótkowłosej, stąd też odmiana długowłosa również dotknięta jest tą przypadłością. Torbiele rozwijają się już w pierwszych latach życia kota i dają się szybko zdiagnozować za pomocą badania USG.
Kot brytyjski długowłosy narażony jest również na chorobę serca zwaną HCM (kardiomiopatia przerostowa). Regularne badania USG dają możliwość wczesnego rozpoznania schorzenia i możliwość wykluczenia chorych osobników z hodowli. Niestety jest to choroba nieuleczalna, jednak wczesna diagnoza pozwala na zastosowanie odpowiedniego leczenia i zapewnienie tym samym długiego życia chorym kotom.
W kwestii wymagań żywieniowych kot brytyjski długowłosy nie różni się od innych ras. Podstawą żywienia kota są pełnowartościowe suche i mokre karmy o dużej zawartości mięs i białka. Substancje roślinne oraz półprodukty powinny być na końcu jego listy żywieniowej.
By ułatwić wydalanie połkniętego futra, możesz rozpieszczać swojego podopiecznego przysmakami o właściwościach odkłaczających. Sucha karma dla kotów długowłosych oraz przeznaczone dla nich smakołyki często ułatwiają naturalny proces wydalania kłaczków. Dobrym rozwiązaniem dla kotów spędzających większość czasu w domu jest także kocia trawka.
Jeśli weterynarz stwierdził podatność kota na choroby nerek lub serca, można również zaplanować jego żywienie w konkretny sposób. Zaufany weterynarz na pewno przyjdzie z pomocą w kwestii ułożenia stosownej diety i doborze karmy!
Historia hodowli kotów brytyjskich długowłosych jest relatywnie krótka i nadal nie jest uznawana przez wszystkie związki hodowlane. Związki, które zatwierdziły tę rasę, dopuszczają jej parowanie z odmianą krótkowłosą. Wiele osobników krótkowłosych jest nosicielami genu odpowiadającego za długą sierść. Obecnie istnieją już badania genetyczne, mające na celu wyznaczanie kotów posiadających ten gen na potrzeby hodowli.
Jako młoda rasa, koty brytyjskie długowłose mają różną wielkość, wagę oraz długość włosa. Każdy hodowca ma własne preferencje i przykłada większą wagę do wybranej cechy. W związku z tym powstanie konkretnego obrazu rasy i konkretnych jej standardów często zajmuje wiele lat zaplanowanej hodowli.
Występowanie wyżej wymienionych chorób dziedzicznych sprawia, że wybór osobników dopuszczanych do hodowli jest bardzo istotnym procesem. Obie przypadłości, HCM oraz wielotorbielowatość nerek, są chorobami dziedzicznymi. Ta druga jest dodatkowo cechą dominującą, co oznacza, że szanse odziedziczenia choroby przez potomstwo są bardzo wysokie!
Wiarygodny hodowca ma na uwadze zdrowie swoich zwierząt i ich potomstwa, dlatego też dba o regularność przeprowadzanych badań, szczególnie tych związanych z wykrywaniem chorób dziedzicznych. Poważny hodowca powinien być w stanie przedstawić dokumentacje medyczną rodziców kotka.
Nie należy wierzyć nieprofesjonalnym hodowcom oferującym „koty rasowe bez rodowodu”. Bez kontroli związku hodowców dochodzi często do niekorzystnych parowań zwierząt, które prowadzą do ponadprzeciętnie podwyższonego ryzyka dziedziczenia chorób genetycznych.
Hodowla kotów to drogie i wymagające hobby. Hodowcy sprzedający swoje zwierzęta „w korzystnych cenach”, zazwyczaj oszczędzają na karmach i niezbędnych szczepieniach, nie dbają też w odpowiedni sposób o przeprowadzanie badań i zachowanie odpowiedniego odstępu czasowego pomiędzy kolejnymi porodami kotek.
Koty rasowe są drogie – jednak warte swojej ceny, jeśli szukasz nie tylko pięknego, ale także odpowiednio wychowanego i zdrowego kota.
Inną możliwością adoptowania kota są Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami oraz schroniska. Mnóstwo krótko- i długowłosych kotów w każdym wieku czeka tam na przytulny dom!
