© Cyril PAPOT / stock.adobe.com
Tę niecodzienną piękność ze srebrzystym futerkiem i szmaragdowymi oczami można było prawdopodobnie spotkać już w XIV wieku, o czym świadczą źródła literackie z tamtego okresu. Obecność kotów rasy Korat była prawdopodobnie bardzo pożądana, ponieważ wierzono, że wnoszą one do domostwa mistyczne szczęście i pozytywną energię.
Koraty przez wiele stuleci czczone były jako posłańcy szczęścia. Jedno jest pewne: Przygarniając pod swój dach kota tej rzadkiej rasy, przeżyje się całe mnóstwo szczęśliwych momentów! A uwzględniając jej potrzeby, można sprawić, że także kot będzie wraz ze swoim opiekunem w jego czterech ścianach naprawdę szczęśliwy.
Najprawdopodobniej kot rasy Korat został odkryty na terenie równiny Korat w Tajlandii. Pierwsze wzmianki o Koratach znaleziono w rękopisach, między innymi „Smud Khoi” – tajskiej księdze o rasach kotów przynoszących szczęście lub pecha, pochodzących z okresu między XIV a XVII wiekiem. Wymienionych w księdze zostaje 17 kocich ras, które przynoszą szczęście, wśród nich Korat. Aktualnie dzieło to można podziwiać w Tajlandzkiej Bibliotece Narodowej. Koraty uchodziły za wyjątkowo dobrą wróżbę – szczęścia, pomyślności, zdrowia i bogactwa w domostwie. Często dawane były nowożeńcom w prezencie ślubnym lub wkładane do kołysek niemowlaków, by strzegły ich zdrowia. Korata według wierzeń nie można było jednak samemu sobie kupić – jego moce ujawniały się tylko wtedy, gdy otrzymało się go w prezencie.
Rasa Korat pojawiła się w Ameryce w roku 1959, kiedy miłośniczka kotów Jean Johnson dostała parę kotów tej rasy od swojej przyjaciółki mieszkającej w Bangkoku. Wcześniej Jean spędziła w Tajlandii aż trzy lata, by znaleźć parkę kotów rasy Korat, jednak okazało się to nie takie łatwe – Johnson zorientowała się, że w posiadaniu kotów tej rasy są ludzie z wąskich kręgów, na przykład arystokracja, wysoko postawieni urzędnicy i tym podobni. Do Tajlandii miłośniczka kotów przyjechała wprawdzie dlatego, że interesowały ją koty syjamskie, jednak po poznaniu Koratów zdecydowała, że nie spocznie, póki nie rozpocznie hodowli tej właśnie rasy kota. Dopiero po upływie 5 lat od powrotu Jean do domu, skontaktowała się z nią jej przyjaciółka i oznajmiła, że znalazła dla niej parkę. Koty otrzymały imiona Nara i Dara. By zapobiec chowowi wsobnemu, Jean skrzyżowała Koraty ze swoimi syjamami blue point. W 1966 roku Koraty zostały wystawione w konkursach Stowarzyszenia Miłośników Kotów CFA (Cat Fanciers Association) i od tego czasu cieszyły się rosnącą popularnością.
W Tajlandii charakterystyczny dla Koratów kolor sierści nazwano szarością deszczowych chmur. Pojedynczy włos u nasady jest jasnoniebieski i ciemnieje ku końcówce, przybierając barwę szaroniebieską. Same końcówki są srebrzyste. Takie umaszczenie sprawia, że sierść zdaje się absorbować światło, które otacza całą sylwetkę kota tajemniczym, „świętym” blaskiem. Kryteria hodowlane nie dopuszczają ani innych umaszczeń, ani innych długości sierści. Nie jest zezwolone także krzyżowanie międzyrasowe. W idealnym przypadku sierść Korata jest więc srebrzysto-niebieska i nie posiada żadnego znakowania. Sierść ma być krótka i przylegać gładko do ciała kota. Koraty praktycznie w ogóle nie linieją.
Charakterystyczne dla Koratów są również duże, okrągłe, intensywnie zielone oczy oraz głowa w kształcie serca. Serce dojrzeć można również w kształcie nosa kota oraz na jego piersi, gdy siedzi. Koraty nie wyglądają być może na mocarne, jednak w gruncie rzeczy okazują się być zaskakująco silne. Także ich waga jest wyższa niż wskazywałby na to wygląd. Budowa ciała kota rasy Korat jest nieco przysadzista, jednak w talii lekko, ale wyraźnie ulega zwężeniu. Szyja jest stosunkowo krótka, ramiona są szersze niż klatka piersiowa. Jak w przypadku wielu rożnych kociąt, także Koraty rodzą się z niebieskimi tęczówkami oczu. W fazie rozwoju zmieniają się stopniowo w szmaragdowo zielone. Dzięki stojącym, osadzonym wysoko na głowie uszom Koraty sprawiają wrażenie czujnych i żywotnych kotów.
© mgstock / stock.adobe.com
Koty rasy Korat dysponują niesłychanie wyczulonymi narządami zmysłów – zwłaszcza zmysłów wzroku, słuchu i powonienia. Uwielbiają bliskość człowieka, dlatego ze swoimi ludzkimi domownikami często wytwarzają głębokie więzi. Z natury są bardzo społeczne i kochają towarzystwo. Wysoko cenią sobie również pieszczoty i usadawiają się chętnie jak najbliżej swojego człowieka. Koty te z entuzjazmem oddadzą się także zabawom i harcom – lubią, kiedy wokół dużo się dzieje i same są bardzo aktywne. Człowiek u boku Korata powinien więc zawsze znaleźć chwilkę na zabawę ze swoim pupilem i mieć przygotowaną dla niego niejedną zabawkę, która zaangażuje go fizycznie oraz najlepiej intelektualnie, ponieważ Korat wyróżnia się dużą inteligencją oraz niezwykłą intuicją. W kontaktach z dziećmi koty tej rasy są bardzo łagodne i cierpliwe, jednak zawsze trzeba dopilnować, by dzieci szanowały ich potrzeby. Koratowi przyda się kilkupiętrowy drapak, na którym będzie mógł wyostrzyć swoje pazurki i się konkretnie wyszaleć.
Koraty dopasują się do trybu życia swojej ludzkiej rodziny, pod tym warunkiem, że nie będzie ono zbyt głośne i hektyczne, ponieważ koty te bywają strachliwe. Dlatego właśnie dzieci zamieszkujące domostwo Korata powinny mieć wyznaczone zasady obchodzenia się z tym kotem. Korat zaskoczony hałasem może naprawdę się przestraszyć. Jednocześnie kocha być w centrum uwagi, często wspina się na kolana właściciela, by zająć go sobą i otrzymać porcję pieszczot. Inteligentny zwierzak zapamięta sobie, jakie taktyki działają, by otrzymać to, na co akurat ma ochotę – pieszczoty czy przysmaczki. Koraty są nieco mniej wylewne niż koty syjamskie, jeśli jednak coś im się nie spodoba na pewno wyrażą to głośnym miauczeniem. Z innymi kotami czy innymi zwierzętami domowymi, także psami, Koraty dogadują się z reguły bez problemów, jednak mogą robić się zazdrosne, jeśli opiekunowie innemu zwierzęciu poświęcają akurat uwagę. Czasami Koraty mają skłonności do dominującego zachowania wobec innych kotów. Niemniej dla Korata bardzo dobrze jest, gdy ma towarzysza w postaci drugiego kota.
Koty rasy Korat tracą stosunkowo niewiele włosia, nie wymagają także specjalnej pielęgnacji sierści. Docenią jednak szczotkowanie miękką szczotką raz w tygodniu – może nawet częściej, jeśli oboje to lubicie. Nie można zapomnieć o regularnym czyszczeniu zębów kota, podobnie jego uszy muszą być regularnie kontrolowane i czyszczone specjalnym płynem. Z pupilem regularnie należy udawać się na kontrole zdrowotne do zaufanego weterynarza.
Przed adopcją jakiegokolwiek zwierzątka domowego należy się szeroko dokształcić w zakresie odpowiedniego dla niego odżywiania. Najlepiej poradzić się w tej kwestii weterynarza lub hodowcy. Ważne są na przykład: odpowiednie porcjowanie pokarmu, które różni się w zależności między innymi od wieku, wagi oraz poziomu aktywności fizycznej kota, pory przyjmowania przez kota posiłków, temperatura przechowywania czy temperatura podawania karmy.
Szukasz doskonałej karmy dla swojego kota rasy Korat? W internetowym sklepie zoologicznym zooplus znajdziesz wszystko, czego pożąda kocie serce! Wybierzcie to, co lubicie najbardziej i czego najbardziej potrzebujecie: BARF, karmy dietetyczne czy karmy bezzbożowe.
Jeśli zastanawiasz się nad adopcją kota, polecamy najpierw popytać po okolicznych schroniskach i kocich fundacjach – czasami lądują tam także koty rasowe lub w typie rasy Korat. Jeśli zależy Ci na rasowcu czystej krwi, rozejrzyj się koniecznie za profesjonalną, zrzeszoną hodowlą kotów rasy Korat. Kocię wzięte od takiego hodowcy powinno być już zaszczepione, odrobaczone, zaczipowane i dokładnie przepadane pod kątem chorób genetycznych i ogólnego stanu zdrowia.
Ogólnie rasa Korat cieszy się dobrym zdrowiem. Koraty mogą być jednak podatne na choroby uwarunkowane genetycznie. Jedną z takich chorób, na które Koraty mogą zapaść, jest nieuleczalna, śmiertelna gangliozydoza. Hodowca powinien przeprowadzić badanie mające na celu wykrycie tej choroby u kocięcia – nie zapomnij poprosić o wynik tego badania.
Życzymy, by Korat zadomowił się u Ciebie szybko i uszczęśliwiał Ciebie i całą Twoją rodzinę przez długie lata!
