© kasjamba / stock.adobe.com
Powstanie rozbrykanej, wciąż młodej kociej rasy Burmilla pochodzącej z Wielkiej Brytanii jest efektem przypadkowej krzyżówki kota perskiego o umaszczeniu szynszylowym z kotem burmskim. Ta piękność o połyskującym srebrem futerku nadaje się do mieszkania na ograniczonej przestrzeni, jednak nie wzgardzi także możliwością wychodzenia do ogrodu, gdzie będzie mogła zaznać innego rodzaju przygód niż w mieszkaniu – poza tym chętnie pobawi się z członkami swojej ludzkiej rodziny.
W kwestii budowy ciała Burmilli hodowcy dążą do maksymalnie jak największego podobieństwa do jej burmskich przodków. Jest kotem małych do średnich rozmiarów. Jej sylwetka jest jednocześnie muskularna i elegancka. Burmille osiągają wagę ciała od 3 do 6 kg.
Klatka piersiowa Burmilli jest dość szeroka, nogi szczupłe, a łapki drobne. Tylne łapy są nieco dłuższe od przednich.
Najbardziej charakterystyczną cechą wyglądu Burmilli jest połyskujące, srebrzyste futerko oraz specyficzny „make-up” wokół nosa, pyszczka i oczu. Oczy Burmilli wyglądają tak, jakby ktoś użył bardzo dużo ciemnej konturówki do ich podkreślenia.
Barwą podstawową sierści Burmilli jest srebrzysta biel w odmianach muszlowym lub cieniowanym. Oficjalnie uznaje się umaszczenia srebrzyste lub złociste: czarne, niebieskie, czekoladowe, liliowe, cynamonowe, płowe, rude i kremowe, a także czarny szylkret, niebieski szylkret, czekoladowy szylkret, liliowy szylkret, cynamonowy szylkret i płowy szylkret. Oficjalne umaszczenia te są także w wariancie pointed.
Burmille występują w dwóch wariantach długości sierści – z futrem półdługim i krótkim. W GCCF („Governing Council of the Cat Fancy”), jednej z najstarszych europejskich organizacji nadrzędnej związków hodowców kotów, dla półdługiej sierści Burmilli funkcjonuje określenie „Tiffanie”. Sierść kotów tej rasy, niezależnie od długości, ma miękką teksturę.
Recesywny gen, odpowiedzialny za półdługą sierść, przejęty został przez Burmille od kotów perskich. Potomstwo kotów z obecnym genem będzie miało ściśle przylegającą do ciała półdługą sierść oraz długi i puszysty ogon.
Najczęściej spotyka się jednak Burmille o sierści krótkiej, za którą odpowiada gen dominujący. Gdy więc jedno z rodziców będzie miało krótką sierść, kocięta również.
Głowa Burmilli jest okrągła z muskularną szczęką. Czubek głowy jest nieco spłaszczony, na wysokości oczu i szczęki głowa jest szeroka i lekko zwęża się ku dołowi w delikatny klin. Nos i czubek podbródka leżą idealnie na jednej linii.
Oczy kotów tej rasy mogą przybierać dowolny odcień zieleni, zwłaszcza pożądany jest intensywna zieleń. Młode koty mają zwykle oczy od zielonkawo-złotych po żółte, jednak z wiekiem tęczówki powinny robić się bardziej zielone.
© dizfoto1973 / stock.adobe.com
Burmilla jest bardzo towarzyski i przyjacielski wobec człowieka, zwykle obdarza swojego właściciela bezwarunkową miłością. Ze wszystkimi członkami rodziny, nie tylko dwunożnymi, rozwija intensywne relacje.
Koty rasy Burmilla posiadają dużą potrzebę bliskości i nieustannie domagają się, w sposób sympatyczny, uwagi człowieka. Jednocześnie posiadają również cechy stereotypowego kota: Burmille potrafią być niezależne, wybredne i wymagające – cechy te dzielą z kotami rasy burmskiej.
Cechy, takie jak potrzeba uwagi i towarzyskość mieszają się u Burmilli poniekąd ze spokojnym i wyważonym charakterem persów. Taki lokator jak Burmilla to lokator idealny: towarzyski, skory do zabawy, uroczy i empatyczny – wyczuwa, kiedy człowiekowi z jego otoczenia wiedzie się kiepsko i jest chętny, by poprawić mu nastrój.
Obok wrażliwej i spokojnej strony charakteru Burmilli istnieje także druga – rozbrykana strona. Chęć do zabawy towarzyszy Burmilli do zaawansowanego wieku. Burmilla dobrze rozumie się z innymi zwierzętami oraz z dziećmi. Towarzystwo innych kotów dla Burmilli jest jak najbardziej wskazane, zwłaszcza jeśli właściciela często nie ma w domu przez cały dzień.
Burmilla niechętnie spędza czas w samotności. Jeśli zamierzasz przygarnąć kota tej rasy, koniecznie weź pod uwagę, że powinieneś wygospodarować odpowiednią ilość czasu na zajmowanie się swoim pupilem. Z pewnością Tobie również spodoba się spędzanie czasu z rozbrykanym Burmillą.
Koty rasy Burmilla mają ponadto ciekawską naturę i wykazują niemałą inteligencję, dzięki której z łatwością można nauczyć je robienia sztuczek. Do zabaw nie potrzeba bardzo dużej przestrzeni. Wystarczy mata do drapania lub drapak oferujący możliwości wspinaczkowe, a najlepiej oba. Powinny być one dostępne dla kota przez cały czas, by mógł na nich ostrzyć pazury i rozciągać mięśnie w dowolnym momencie.
Nazwa Burmilla odnosi się do obu mających swój udział w powstaniu Burmilli ras: kota burmskiego oraz perskiego. Historia Burmilli rozpoczyna się w 1981 roku, kiedy według legendy baronowej Mirandzie von Kirsbergh uciekł jeden z podopiecznych – lilowa kotka rasy burmskiej o imieniu Faberge. Spotkała się ona z szynszylowym kocurem rasy perskiej mieszkającym w sąsiedztwie, który nosił imię Sanquist. Para doczekała się potomstwa – miotu pierwszych kotków rasy Burmilla. Kocięta te były silnymi zwierzętami o imponująco srebrzystej sierści, która później stała się ich znakiem rozpoznawczym.
Na początku roku 1984 powstał klub rasy Burmilla. Wówczas rasa zaczęła się popularyzować. FiFe („Fédération Internationale Féline”) uznała rasę w roku 1996.
Charakterystyczne połyskujące srebrem futerko Burmilli utrzymasz, podając swojemu ukochanemu pupilowi do jedzenia wysokiej jakości karmę dla kota. Jeśli karma jest lub ciężkostrawna kiepskiej jakości, podawanie jej może prowadzić do niedoboru witamin lub minerałów w organizmie zwierzęcia, a to z kolei prowadzi między innymi właśnie do utraty połysku sierści.
© SynchR / stock.adobe.com
Sierść Burmilli w zasadzie nie jest skomplikowana w pielęgnacji. Koty rasy Burmilla z reguły bardzo chętnie oddają się rytuałom szczotkowania sierści, dzięki którym zapobiec można kołtunieniu się szaty, rozprowadzając po niej szczotką tłuszcz skórny. Szczotkować pupila powinieneś regularnie, najlepiej raz w tygodniu.
Sierść kota ma nie tylko walory wizualne, ale spełnia również ważne funkcje. Przekazuje kotu informacje sensoryczne oraz chroni przed upałem, mrozem, deszczem i wiatrem.
Także nadwaga może doprowadzić u kota do tego, że ze względu na tuszę nie będzie mógł dotrzeć do niektórych partii ciała, przez co sierść będzie niedostatecznie wypielęgnowana i błyszcząca. To samo dzieje się wskutek postępującego wieku – ograniczonej elastyczności lub artretyzmu. Szkody powodować może również zbyt częste kąpanie kota. Zła kondycja sierści może stanowić ponadto symptom poważnych schorzeń, takich jak cukrzyca, inwazja pasożytów, alergia czy autoagresja.
Alergie występują u Burmilli częściej niż u innych kotów. Wywoływać je mogą alergeny wszelkiego rodzaju. Do najczęstszych należą ugryzienia pcheł i alergeny pochodzące ze środowiska, takie jak pyłki, roztocza kurzu domowego czy zarodniki pleśni.
Burmille mogą także reagować alergicznie na niektóre pokarmy, na przykład te zawierające zboża, mięso wołowe lub rybę! Wywoływać reakcje alergiczne u tych kotów mogą ponadto substancje barwiące i konserwujące, dlatego zaleca się omijanie pokarmów, które je zawierają.
Aby dowiedzieć się, jakie substancje kot jest uczulony, weterynarz może przeprowadzić testy alergiczne. Alergie na pokarmy możesz stwierdzić samodzielnie, podając kotu pokarmy, które nie zawierają substancji, które podejrzewasz jako alergenne. W kwestiach terapii ewentualnej alergii najlepiej poradź się zaufanego weterynarza.
U Burmilli stosunkowo często występują też schorzenia nerek.
Do tej pory nie powstało jeszcze zbyt wiele hodowli kotów rasy Burmilla. Przy wyborze odpowiedniego hodowcy rasy Burmilla należy kierować się jednak dokładnie tymi samymi kryteriami, co w przypadku hodowców innych kocich ras.
Jeśli hodowca oferuje Ci kocię bez papierów, powinieneś bez wahania zrezygnować z jego usług.
Przyjrzyj się hodowli: Jakie wrażenie sprawiają kocięta? Są radosne i zrównoważone, czy strachliwe lub wycofane? Jak wyglądają? Mają sklejone lub nabrzmiałe oczy? To ostatnie nie powinno mieć miejsca.
Profesjonalnego hodowcę rozpoznasz także po tym, że należy on do związku lub klubu podlegającego FIFe. Ponadto hodowca powinien okazać dokumenty rodowodowe przodków kocięcia oraz wręczyć Ci ich kopie.
Ewentualne defekty genetyczne sprawdza się za pomocą specjalnych testów. Niebawem mają stać się one obowiązkowe. Niestety, niezależnie od tego, jak bardzo hodowca dba o dobrostan miotów, może się zdarzyć, że nie wszystkie kocięta będą zdrowe przez całe swoje życie.
Poważnie traktujący swoją pracę hodowca interesuje się swoimi kociętami także po ich oddaniu do nowego domu oraz – w razie pytań – pozostaje do dyspozycji nowym opiekunom.
Cena za kocię tej rasy waha się między 3000 a 5000 zł w zależności od hodowli.
