© tache / stock.adobe.com
Ta dwójka najwidoczniej bardzo się lubi. Ale czy to od razu miłość?
Przez wiele stuleci zwierzęta w świecie zachodnim uważano za rzeczy bez jakiegokolwiek życia emocjonalnego. Wątpiono nawet w ich zdolność do odczuwania bólu. Filozof René Descartes (1595–1650) uznał nawet zwierzęta za maszyny, które można wykorzystywać do wszelkiego rodzaju eksperymentów bez znieczulenia.
Na szczęście jako ludzkość poszliśmy dalej. Mniej więcej od połowy XIX wieku zaczęto zdawać sobie sprawę, że zwierzęta są również istotami zdolnymi do odczuwania cierpienia i nie należy ich torturować.
W dzisiejszej nauce panuje powszechna zgoda, że zwierzęta są zdolne nie tylko do odczuwania bólu, ale także emocji, takich jak strach czy radość. Z drugiej strony, jeśli chodzi o uczucia takie jak smutek czy miłość, wyniki badań i ich interpretacje są nadal niejasne.
Wielu mędrców zadawało sobie na przestrzeni wieków pytanie, czym tak właściwie jest miłość. Mówiąc najprościej, jest to uczucie głębokiego uczucia i uznania, które, co istotne, nie musi być odwzajemnione. Każdy, kto kiedykolwiek w swoim życiu był nieszczęśliwie zakochany, wie, o czym mówimy.
Na stronie internetowej niemieckiego czasopisma naukowego „Quarks” można znaleźć następującą definicję miłości:
Warto przeczytać: Dowiedz się więcej o dowodach kociej miłości w Magazynie zooplus.
Koty są uważane za niezależne zwierzęta. Mówi się, że przywiązują się bardziej do domu niż do ludzi. Ale czy tak jest naprawdę?
Badania przeprowadzone przez amerykański Uniwersytet Stanowy Oregonu w Corvallis wykazały, że koty są silniej związane ze swoimi opiekunami, niż się powszechnie zakłada.
Eksperyment przeprowadzono podobnie jak eksperymenty badające więź między rodzicami a ich dziećmi. Tym razem jednak były to młode kocięta w wieku od trzech do ośmiu miesięcy oraz ich opiekunowie.
W celu przeprowadzenia eksperymentu kocięta i ich opiekunowie zostali umieszczeni razem w obcym pomieszczeniu, które było monitorowane za pomocą kamer. Obydwoje mogli się razem bawić, a kociak mógł poznawać nowe otoczenie. Po dwóch minutach opiekun opuszczał pokój, zostawiając małego kotka samego. Po kolejnych dwóch minutach wracał.
Większość kociąt była wyraźnie zestresowana w czasie samotnego pobytu i dużo miauczała. Ale gdy tylko ich człowiek wrócił, szybko się uspokajały. Przestały miauczeć i dalej zwiedzały pokój.
Zdolność do ponownego uspokojenia się jest oznaką bezpiecznego przywiązania. 64,3 procent obserwowanych kociąt wykazało bezpieczną więź z opiekunem.
Koty z niepewnym przywiązaniem (37,5%) pozostawały zestresowane nawet po powrocie opiekuna. Okazywały brak zainteresowania lub wahały się między nawiązaniem kontaktu a odwróceniem się.
Dane te są uderzająco podobne do danych uzyskanych w różnych eksperymentach dotyczących przywiązania u dzieci: Średnio 65% z nich było bezpiecznie przywiązanych, 35% wykazywało niepewną więź.
Badania przeprowadzone w USA dowodzą, że koty czują coś do swoich opiekunów. W ich pobliżu czują się bezpiecznie, nawet w obcym otoczeniu.
Czy oznacza to więc, że koty potrafią kochać? To, czy ten rodzaj więzi należy koniecznie nazywać miłością, nie jest tu najważniejsze. Być może czułość czy przywiązanie to lepsze słowa na określenie udanej relacji między kotem a jego człowiekiem. Zależy to jednak zawsze od indywidualnej definicji.
Dziennikarka, której największą pasją są zwierzęta. Już podczas studiów badała relacje między ludźmi a psami. Kilka lat temu adoptowała kocurka z monachijskiego schroniska dla zwierząt. Elvis stał się dla niej inspiracją do założenia bloga o kotach „Lieblingskatze” (niem. ulubiony kot), a także do zajęcia się zwierzętami w pracy dziennikarskiej. Poprzez swoje artykuły chciałaby pomóc ludziom lepiej zrozumieć ich pupili.
