© Sophia / stock.adobe.com
Dość irytujące i wcale nie takie nieszkodliwe: Muchy, komary i spółka.
Egzema letnia czy też lipcówka u koni jest szczególnie dobrze znana u nordyckich ras koni, takich jak konie islandzkie czy kuce szetlandzkie. Jednak na tę chorobę zapalną skóry mogą również zachorować konie innych ras. W poniższym artykule dowiesz się, jak rozwija się lipcówka u koni i jak temu zaradzić.
Lipcówka u konia powoduje powstawanie otwartych ran na skórze, w których dochodzi do zapalenia i w efekcie do uporczywego świądu. Koń ociera się i skubie dotknięte chorobą miejsca na skórze, co powoduje wypadanie sierści. Szczególnie często dotknięta jest skóra przy grzywie i nasadzie ogona.
Jeśli w wyniku tego do rany dostaną się drobnoustroje, często tworzy się ropa i postępuje stan zapalny. Jeśli zmianami zapalnymi dotknięte są duże powierzchnie skóry, egzema letnia może stać się dla konia bolesna.
W miarę upływu lat objawy mogą się powtarzać w wyniku kolejnych kontaktów z owadami latającymi i ewentualnie pogarszać.
Objawy alergii (np. stan zapalny i miejsca pozbawione sierści) są zazwyczaj rozpoznawane przez lekarza weterynarii na pierwszy rzut oka. Jeśli chcesz potwierdzić swoje podejrzenia, weterynarz może wykonać tak zwany funkcjonalny test in vitro (FIT). Wykazuje on wrażliwość układu odpornościowego na niektóre alergeny.
Aby zmniejszyć świąd związany z alergią i towarzyszące mu stany zapalne skóry, weterynarz poda koniowi glikokortykoidy (preparaty na bazie kortyzonu). W przypadku wykrycia patogenów w ranie, zastosuje również antybiotyki lub leki przeciwgrzybicze.
Ponadto niezbędna jest codzienna pielęgnacja rany konia – zwłaszcza w ciepłe letnie dni. W tym celu należy dokładnie oczyścić swędzące miejsca na skórze czystą wodą, a większe rany specjalnymi środkami odkażającymi.
Mimo że wytarta sierść nie jest ładnym widokiem, koń powinien mieć możliwość drapania się – pozbawienie go jej zwiększa i tak już duży stres zwierzęcia.
© ANGHI / stock.adobe.com
Egzema letnia zdecydowanie osłabia kondycję konia. Dlatego ważne jest, aby zapewnić mu zbilansowaną dietę i dostarczać niezbędne składniki odżywcze. Należą do nich minerały, witaminy (witamina A, witamina B) i pierwiastki śladowe (miedź, selen i cynk).
Egzema letnia jest alergią na ślinę wywołującą reakcję typu natychmiastowego (typ I). W tym przypadku alergenem jest ślina niektórych komarów, zwłaszcza kuczmanów (Culicoides). W wyniku reakcji alergicznej koń będzie odczuwał silny świąd, a jeśli będzie się często drapał, mogą pojawić się rany prowadzące do wtórnych zakażeń wywołanych przez bakterie i grzyby.
Ponieważ egzema letnia występuje szczególnie często w cieplejszych miesiącach roku, podejrzewa się, że oprócz ukąszeń komarów jego przyczyną są także czynniki środowiskowe, takie jak wzrost temperatury lub zwiększony poziom ozonu. Istotną rolę odgrywają również wysokobiałkowe pastwiska, stres i wcześniejsze schorzenia.
Naukowcy udowodnili również, że niektóre rasy (np. Shetty) mogą mieć predyspozycje genetyczne do zapadania na tą przypadłość.
Jeśli rany ulegną zakażeniu lub jeśli koń odpowie silną reakcją alergiczną, leczenie może potrwać kilka tygodni. Niemniej, lipcówka u koni – wcześnie leczona – ma dobre rokowania.
Aby uchronić konia przed egzemą, należy jak najbardziej ograniczyć kontakt z komarami. Pomogą Ci w tym specjalne derki padokowe, siatki przeciw owadom na drzwiach stajni oraz spreje przeciw owadom (repelenty).
Jeśli Twój koń przebywa w otwartej stajni, konieczne jest zapewnienie mu możliwości schronienia w zacienionym miejscu, np. pod wiatą. Wysokie żywopłoty lub drzewa mogą również zapewnić cień.
Jeśli chcesz kupić konia islandzkiego lub kuca szetlandzkiego, przed zakupem należy wykluczyć genetyczne predyspozycje do egzemy letniej.
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
