© Markta / stock.adobe.com
Nagłe podrywanie kończyny jest typowym objawem koguciego chodu.
Chcesz wyprowadzić swojego konia na padok i nagle zauważasz, że spastycznie unosi kończyny tylne, by następnie mocno tupnąć nimi o ziemię? Może to być objaw koguciego chodu. W poniższym artykule dowiesz się, co można zrobić, by mu zapobiec.
Terminem koguci chód lekarze weterynarii określają dysfunkcję jednej lub obu tylnych kończyn konia.
Dotknięte nią zwierzęta nagle podrywają tylną nogę podczas stania lub stępowania, przy czym mogą robić to tak silnie, że dotykają pęciną swojego brzucha, po czym stawiają ją z powrotem na ziemi.
Objawy pojawiają się zazwyczaj nagle i bez wyraźnej przyczyny: Koń gwałtownie zgina staw pęcinowy, staw skokowy i staw kolanowy i krótko potem ponownie prostuje kończynę.
Jak sama nazwa wskazuje, koguci chód przypomina chód koguta lub krok defiladowy.
Wyróżniamy australijski typ koguciego chodu i typ idiopatyczny, które wywoływane są przez różne czynniki. Typ australijski spowodowany jest zatruciem, w wyniku którego zapada na niego kilka koni jednocześnie. Czasami towarzyszą temu dodatkowe objawy, takie jak porażenie krtani.
Zaburzenia w obrębie aparatu ruchu mogą mieć różne przyczyny, dlatego ważne jest, aby w każdym przypadku lekarz weterynarii przeprowadził badanie ogólne konia oraz badanie pod kątem kulawizny.
Tylko w ten sposób można postawić trafną diagnozę i odróżnić koguci chód od, na przykład, szpatu.
Ponieważ dokładne przyczyny stringhaltu nie zawsze są znane, dotknięte nim wierzchowce można leczyć z wykorzystaniem różnych metod.
Obok podawania leków, takich jak botoks (toksyna botulinowa), sól sodowa fenytoiny czy witamina B (tiamina), niektórzy lekarze weterynarii w przypadku niepowodzenia leczenia zachowawczego zalecają wykonanie zabiegu operacyjnego.
Obecnie wykorzystywane są głównie dwie techniki chirurgiczne w leczeniu koguciego chodu, w przypadku których lekarz weterynarii przecina lub usuwa mięsień prostownik boczny palca (Musculus extensor digitalis lateralis).
W przypadku tej techniki lekarz weterynarii nacina skórę i powięź w okolicy śródstopia, dzięki czemu uwidacznia prostownik, którego część usunie.
W tym przypadku chirurg usuwa całe ścięgno, odsłaniając je na dolnym i górnym końcu poprzez nacięcie skóry i powięzi, po czym przecina dolny koniec, by usunąć ścięgno z pochewki ścięgnistej, pociągając za górny koniec. Następnie nacina także górny koniec ścięgna, aby usunąć je całkowicie.
To, czy koguci chód zostanie z koniem na stałe, czy koń wróci do pełnej sprawności zależy od przyczyny, która go wywołała. Idiopatyczna postać dolegliwości czasami ustępuje samoistnie po przejściu kilku kroków, ale ze względu na brak możliwości leczenia, ten typ zaburzenia może nawracać, a działania terapeutyczne (zabiegowe lub zachowawcze) nie zawsze przynoszą oczekiwany rezultat.
© Karin Jähne / stock.adobe.com
Przyczyny idiopatycznego koguciego chodu u koni są wciąż niejasne. Naukowcom do tej pory nie udało się ustalić, w jaki sposób dochodzi do zaburzeń. Przypuszczają jednak, że wywoływać go mogą kontuzje (urazy) lub choroby podstawowe kończyn tylnych oraz stany zapalne w okolicy kopyt.
Tak zwany australijski stringhalt (występujący na tle neurogennym) jest szczególną formą tej choroby, której przyczyna jest jasna: Pojawia się często późnym latem, gdy konie przebywające na pastwisku spożywają toksyczne rośliny.
Głównym podejrzanym są nasiona prosienicznika szorstkiego. Badacze debatują jednak nad tym, czy czynnikiem wywołującym tę postać koguciego chodu jest rzeczywiście trucizna znajdująca się w roślinie, czy obecne na niej grzyby. Pewne jest natomiast to, że za ten wariant odpowiada toksykoza (zatrucie).
Ponieważ przyczyny koguciego chodu nie są do końca jasne, ciężko jest ustrzec przed nim konia. Jedyne co można zrobić, to usunąć prosienicznika szorstkiego z łąk, na których przebywają konie lub wypuszczać je na inne pastwiska.
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
