© Patrick / stock.adobe.com
Obornik i błotniste podłoże sprzyjają gniciu strzałki kopytowej.
Gnijące strzałki mogą wystąpić u każdego konia, zarówno gorącokrwistego jak i zimnokrwistego. W poniższym artykule dowiesz się jak rozpoznać gnijące strzałki u konia, jak temu zapobiegać i jak leczyć.
Proces gnilny w obrębie strzałki zazwyczaj zaczyna się od grzebienia strzałkowego i w miarę jego postępu rozprzestrzenia się na ramiona strzałki. Co do zasady, strzałki częściej gniją w kopytach zadnich niż przednich nóg.
Typowym objawem tej przypadłości jest pogłębiająca się szczelina w rowku strzałkowym, rozwarstwienie i postrzępienie strzałki, a w szczelinie gromadzi się lepka, biało-szara lub czarna, nieprzyjemnie pachnąca wydzielina.
Kolejnym objawem są pierścienie na ścianie kopyta, które powstają w wyniku zapalenia skóry właściwej. Są bardzo charakterystyczne i łatwe do zauważenia: Zbiegają się na przedniej ścianie rogu kopytowego i wpadają do koronki.
Jeżeli w wyniku zmian zapalnych odsłonięte zostaną brodawki pokrywające tworzywo kopyta, będzie to powodowało ogromny ból prowadzący do odciążania chorej kończyny i kulawizny.
© anjajuli / stock.adobe.com
Zwykło mawiać się, że bez kopyt nie ma konia – dlatego tak ważne jest leczenie wszelkich dolegliwości w ich obrębie. Zatem jak tylko zauważysz jakiekolwiek niepokojące zmiany, jak najszybciej skonsultuj je z weterynarzem!
Przede wszystkim lekarz weterynarii będzie chciał rozstrzygnąć, czy ma do czynienia z gniciem czy rakiem rzekomym strzałki. Przebieg tych dolegliwości jest bardzo podobny, ale powodują je inne czynniki. Podczas, gdy za gnicie strzałki odpowiedzialne są bakterie rozkładające róg kopytowy, raka strzałki wywołuje przewlekły przerost i degeneracja tkanek rogotwórczych kopyta.
W pierwszej kolejności lekarz weterynarii oczyści strzałkę, wytnie chore, zbędne i postrzępione części rogu, a następnie zdezynfekuje już oczyszczone kopyto (np. jodoformem), łącznie ze strzałką i rowkami strzałkowymi.
Po takim zabiegu konia warto okuć otwartą podkową, która zapewnia dobrą wentylację kopyta – unikajmy wszelkich podkładek utrudniających dopływ powietrza do strzałki.
Aby uchronić konia przed nawrotem dolegliwości, należy również zoptymalizować warunki jego utrzymania. Pamiętajmy o częstej zmianie ściółki i odpowiedniej dawce ruchu.
Ważne: Jak się okazało, używanie popularnego dotychczas dziegciu do leczenia gnijących strzałek nie jest dobrym rozwiązaniem – pod nałożoną warstwą preparatu bakterie gnilne mają idealne środowisko do rozwoju.
Gnicie strzałek jest bardzo powszechną końską dolegliwością wywoływaną przez bakterie, głównie keratolityczne (rozpuszczające róg kopytowy) bakterie gnilne i bezzarodnikowe bakterie beztlenowe, które bytują w jelicie i odchodach koni.
Z tego względu kopyta koni przez dłuższy czas stojących w tej samej, zanieczyszczonej, niezmienianej ściółce są szczególnie narażone na ich działanie.
Poniższe czynniki zmniejszają zawartość tlenu w obrębie kopyta i tym samym zwiększają ryzyko wystąpienia gnijących strzałek:
Dobra wiadomość brzmi: Gnicie strzałki to uleczalna dolegliwość, pod warunkiem stosowania się do zaleceń lekarza weterynarii. W przeciwnym razie gnicie strzałki może skończyć się zapaleniem skóry właściwej, mogącym długotrwale nadszarpnąć zdrowie Twojego konia.
Aby zapobiec gniciu strzałek, musisz unikać narażania konia na okoliczności sprzyjające powstawaniu tej dolegliwości. Zwróć uwagę na podłoże, na którym przebywa koń – regularnie usuwaj obornik zarówno z padoku jak i z boksu. Pamiętaj, że właściwa i systematyczna higiena stajni i pielęgnacja kopyt są absolutnie niezbędne!
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
