© Jürgen Hust / stock.adobe.com
Tinker lubi chów wolnowybiegowy i towarzystwo innych koni.
Tinker ma długą historię zarówno w Irlandii jak i Wielkiej Brytanii. Był niegdyś bardzo popularnym koniem roboczym wśród wędrownych rzemieślników i rolników. Jest wytrzymały, wygodny do jazdy, ma stalowe nerwy, jest wierny i odporny. Obecnie, ze względu na swoje niezwykle spokojne usposobienie, wykorzystywany jest jako koń rekreacyjny i w hipoterapii.
| Metryczka: | łagodny i spokojny koń rekreacyjny o ciężkiej budowie i bujnych szczotkach pęcinowych |
| Wzrost w kłębie: | 128 – 160 cm |
| Umaszczenie: | najczęściej srokate, ale również jednolite |
| Typ: | koń zimnokrwisty z dolewem krwi konia gorącokrwistego |
| Chody: | kołyszące, harmonijne |
| Pochodzenie: | Irlandia i Wielka Brytania |
| Przeznaczenie: | wszechstronne: rekreacja, ujeżdżenie, hipoterapia, |
Tinkera nie sposób pomylić z żadnym innym koniem. Jego srokate umaszczenie, charakterystyczne szczotki pęcinowe i krępa, zimnokrwista budowa zdradzają go natychmiast. Irlandzki tinker jest krzyżówką konia gorącokrwistego z koniem zimnokrwistym i łączy w sobie najlepsze cechy tych tak różnych typów koni.
Jedna rasa, wiele nazw Tinkery nazywane są również irlandzkimi tinkerami, cobami irlandzkimi lub gypsy cobami.
Niektórzy przedstawiciele rasy mierzą zaledwie od 130 do 145 centymetrów i aż trudno uwierzyć, że w ich powstaniu miały swój udział również konie rasy shire. Jednak, gdy patrzymy na tinkera, od razy rzucają się nam w oczy jego „zimnokrwiste geny”. Coby irlandzkie są niezwykle silne, mają masywny szkielet i rozbudowane mięśnie. Ich kończyny są stosunkowo krótkie, ale silne.
Charakterystyczna, bujna grzywa i ogon od razu przykuwają uwagę, zwłaszcza w pełnym galopie, przywodząc na myśl niekontrolowaną siłę natury. Ich duże kopyta i szeroka klatka piersiowa podkreślają ich siłę.
Jak na konie zimnokrwiste przystało, tinkery mają bardzo zwartą budowę. Ciężką głowę, czasami o lekko garbonosym profilu porasta mniej lub bardziej gęsta broda. W zimie, podczas ujemnej temperatury, skraplająca się na niej woda zamarza, sprawiając, że wyglądają co najmniej zabawnie.
Ich szyja jest mocna, niezbyt długa i płynnie przechodzi w masywny, szeroki grzbiet. Wsiadając na nie możemy odnieść dość nietypowe wrażenie, ponieważ jazda na nich wymaga naprawdę szerokiego rozstawienia nóg.
Tinkery słyną ze swoich niebieskich oczu. Kolor ten doskonale łączy się z odmianami na sierści, tworząc fascynujący obrazek. W ich oczach można się zatracić, odzwierciedlają bowiem wierność i lojalność.
Dumą hodowców tinkerów są ich bujnie owłosione pęciny, zwane szczotkami. Coby irlandzkie to zwierzęta pracujące i niegdyś przebywały na zewnątrz niezależnie od warunków atmosferycznych. W ich hodowli dążono do uzyskania gęstego owłosienia pęcin, by chronić je przed wilgocią podczas deszczu – włos odprowadza bowiem wodę w kierunku podłoża. W bardzo wilgotnych warunkach szczotki muszą być jednak suszone lub przycinane, ponieważ w przeciwnym razie znajdująca się pod nimi skóra stanie się miękka i podatna na infekcje.
Typowym umaszczeniem tinkerów jest umaszczenie srokate z białą łysiną, ale nie zawsze musi tak być: Konie te występują również w umaszczeniu karym, siwym, gniadym, palomino czy cremello.
Jednolita maść charakteryzowała niegdyś konie będące własnością szlachty. Równolegle, tinker stał się popularny wśród przedstawicieli niższych warstw społecznych i wyraźnie odróżniał się od swoich arystokratycznych krewnych wielobarwnością. Tradycyjnie, preferowaną maścią w ich przypadku jest maść srokata.
Poszczególne tinkery różnią się między sobą wielkością i w zależności od niej dzieli się je na grupy. Małe zwierzęta o wysokości w kłębie wahającej się od 128 do 148 centymetrów zaliczane są do grupy C. Średniej wielkości tinkery o wzroście od 149 do 159 centymetrów należą do grupy B, która jest najliczniejsza. Bardzo rosłe egzemplarze o wysokości przekraczającej 160 centymetrów zaliczane są do grupy A i to przede wszystkim one nazywane są również cobami irlandzkimi.
Kolorowo umaszczony tinker z rozwianą grzywą sprawia wrażenie zdecydowanego siłacza, ale jego usposobienie jest zupełnie inne. Przedstawiciele tej rasy uważani są za zrównoważonych, spokojnych i opanowanych. Bardzo dobrze poddają się szkoleniu i wykazują wiele cierpliwości wobec niedoświadczonych lub niepełnosprawnych jeźdźców.
Tinkery są bystre, pojętne i inteligentne. Jeśli nie muszą, nie będą się przepracowywać, dlatego dobrze sprawdzają się jako konie do jazdy rekreacyjnej oraz spacerów w terenie. Ich temperament można określić raczej jako spokojny i niestrudzony, ale na pewno nie ognisty. Oczywiście wyjątki potwierdzają regułę!
Ze względu na swój nieskomplikowany charakter i lojalność, coby irlandzkie uważane są za doskonałe konie dla początkujących. Są wrażliwe, potrafią dopasować się do swoich jeźdźców i wybaczają im błędy, dzięki czemu sprawdzają się również w roli zwierząt terapeutycznych.
Niemniej jednak tinkery mają swój własny rozum i pomysły. Źdźbło trawy wygląda kusząco? Zatem zatrzymam się i skosztuję…Nie trzeba jednak wiele, by skierować ich uwagę z powrotem na jeźdźca. Tinkery nie chowają urazy i unikają sytuacji konfliktowych.
Przyjaciel na całe życie Tinkery budują silne więzi ze swoimi jeźdźcami, a lojalność to ich drugie imię.
Wrodzony spokój i opanowanie czynią tinkery idealnymi kompanami dla początkujących i niepełnosprawnych jeźdźców. Ze względu na swoją budowę mniej nadają się na konie pokazowe czy uczniów wyższej szkoły jazdy.
Choć tinker elegancją nie dorównuje hiszpańskiemu koniowi gorącokrwistemu, ma inne cechy, które sprawiają, że dobrze sprawdza się w ujeżdżeniu. Dzięki zrównoważonemu i spokojnemu usposobieniu oraz inteligencji tinkery szybko się uczą i wykonują rozmaite figury ujeżdżeniowe precyzyjnie i w sposób przemyślany. Pośpiech, strachliwość i niepokój są im zupełnie obce, dlatego tak przyjemnie jest z nimi pracować.
Tinker jest koniem o nieskomplikowanym charakterze. Nie wymaga ciągłych wyzwań na najwyższym poziomie, ale też nie stroni od ciężkiej pracy. Jako koń rekreacyjny lubi przejażdżki w terenie, pracę na ujeżdżalni czy wykonywanie elementów jazdy westernowej. Z tinkerem pod siodłem nie musimy obawiać się napotkanych po drodze traktorów czy koszy na śmieci – na pewno nie zrobią na nim większego wrażenia. Jest również bardzo wyrozumiały i pomocny w stosunku do najmłodszych i początkujących adeptów jeździectwa.
Koń pracujący z osobami niepełnosprawnymi musi być spokojny, przewidywalny i wyróżniać się sporą dozą empatii. Wszystko to jest w posiadaniu tinkera. Dzięki temu podczas sesji hipoterapeutycznych można skupić się na pacjencie i wykonywanych przez niego ćwiczeniach, bez obaw, że koń będzie miał zupełnie inne zamiary. Tinkery są bardzo wrażliwe, potrafią wyczuć nastrój jeźdźca oraz wspierać hipoterapeutę w jego pracy.
Zapewnienie tinkerowi warunków odpowiednich dla gatunku zazwyczaj nie nastręcza wielu problemów. Połączenie cech koni zimnokrwistych i gorącokrwistych sprawia, że jest on bardzo wytrzymały i odporny. Może być trzymany w chowie wolnowybiegowym przez cały rok, pod warunkiem, że ma zapewnione towarzystwo innych wierzchowców. W zimie jego ciało porasta gęsta zimowa sierść, dzięki czemu niskie temperatury nie są mu straszne.
Przedstawiciele tej rasy zostali ukształtowani przez klimat Wysp Brytyjskich, dzięki czemu dobrze radzą sobie z niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi i ubogim w składniki odżywcze pożywieniem. Jeśli więc trafią do ciepłej stajni, gdzie będą otrzymywać obfite posiłki, może to mieć negatywny wpływ na ich zdrowie.
Ze względu na jałowe gleby irlandzkich łąk, tinker jest przyzwyczajony do raczej skromnych posiłków. Jego metabolizm jest bardzo wydajny, ale szybko ulega przeciążeniu wysoką podażą składników odżywczych, w rezultacie czego, przebywając na naszych obfitujących w dobrej jakości pożywienie łąkach, ma tendencję do nadwagi, a nawet otyłości. Dlatego trzeba trzymać rękę na pulsie i stale kontrolować jego dietę i wagę.
Konsekwencją podawania zbyt wysokokalorycznej paszy może być kolka, wodniste stolce, ochwat oraz alergie. Karmienie ich sianem, słomą i niskokaloryczną paszą mineralną w zupełności wystarczy.
W przypadku dużej wilgoci należy szczególną troską otoczyć sierść i długie szczotki pęcinowe tinkera. Może nawet okazać się, że konieczne będzie ich przycięcie. W przypadku długotrwałej wilgoci, wrażliwa skóra tych zwierząt ma bowiem skłonności do stanów zapalnych zwanych grudą. Łatwo ją rozpoznać, ponieważ silny świąd powoduje, że udręczony nim tinker tupie i ociera swoje szczotki o to, co ma „pod kopytem”, aby choć trochę go złagodzić. Aby temu zapobiec, należy zadbać o suche podłoże w miejscu jego przebywania, stosując na przykład kratki padokowe lub odpowiednio chłonną ściółkę.
Zasadniczo, budowa tinkera i udział koni zimnokrwistych czynią go silnym zwierzęciem pociągowym. Niemniej jednak jako koń wierzchowy nie jest przystosowany do noszenia na swoim grzbiecie dużych ciężarów, ponieważ jego „nośność” jest stosunkowo niska w stosunku do masy.
Stąd też dosiadanie go przez cięższe osoby nie jest najlepszym pomysłem. Dotyczy to zwłaszcza mniejszych przedstawicieli rasy o wzroście w kłębie nieprzekraczającym 145 centymetrów, w przypadku których obowiązuje taka sama zasada jak w przypadku kuców, czyli nie więcej niż 60 kilogramów obciążenia.
© arthorse / stock.adobe.com
Ojczyzną tinkera są Wyspy Brytyjskie, gdzie rasa ta powstała w wyniku krzyżówek koni gorąco- i zimnokrwistych. Przedstawiciele niższych warstw społecznych chcieli wyhodować temperamentne, inteligentne, wszechstronne konie, które można było odróżnić od ras szlachetnych na podstawie samego umaszczenia.
W XIX wieku tinker były często używany jako tania siła robocza przez rolników i wędrowców. W języku angielskim „tinker” nawiązuje do jego historii jako włóczęgi, ponieważ towarzyszył wędrowcom w ich przemieszczaniu się z miasta do miasta.
Hodowców koni tej rasy możemy obecnie spotkać w wielu krajach, również w Polsce, a ich ceny zależą, podobnie jak w przypadku innych koni, od stopnia wyszkolenia, wieku i stanu zdrowia zwierzęcia i zaczynają się od 7000 zł.
Tinker to nieustraszony i inteligentny koń rekreacyjny o mocnej budowie i dobrym zdrowiu. Jest wrażliwy, bardzo przywiązuje się do swojego opiekuna, tworząc z nim głęboką relację opartą na zaufaniu i lojalności. Jego niezwykła uroda, srokate umaszczenie, długie, często kręcone szczotki pęcinowe i niewielka broda dodatkowo przyczyniają się do popularności tej rasy.
Już jako dziecko wolała przytulać się do swojego kota perskiego niż pluszowego misia. Jak nieco podrosła, tak długo prosiła rodziców o własnego konia, aż jej ulegli i pozwolili kupić swojego wierzchowca. Dzięki zwierzętom przeżyła wiele wspaniałych chwil i pomimo tego, że życie ze zwierzętami nie zawsze jest łatwe, nie wyobraża sobie nie mieć ich u swojego boku – jak twierdzi, dotykają takich obszarów jej duszy, do których nikt inny nie ma dostępu. Ten ich wspaniały czar odczuwa także, gdy o nich pisze i ma nadzieję, że choć trochę tej magii odczuwa się podczas czytania przygotowanych przez nią artykułów.
