© Stefan Schäfer / stock.adobe.com
Szwarcwaldzki koń zimnokrwisty pochodzi z surowego, górzystego regionu Szwarcwaldu.
Szwarcwaldzki koń zimnokrwisty to stara rasa koni ze Szwarcwaldu, gdzie była pierwotnie wykorzystywana do prac leśnych, a dziś stała się rzadkością. Jej entuzjaści cenią ją za wytrzymałość i wszechstronność – świetnie sprawdza się bowiem zarówno do jazdy wierzchem, jak i w zaprzęgu.
Większość przedstawicieli rasy to kasztanowato umaszczone wierzchowce, o jasnej grzywie i ogonie, często z białymi odmianami. Inne umaszczenia, takie jak gniade, siwe czy kare również się zdarzają, ale są znacznie mniej powszechne.
Klacze tej rasy mierzą od 148 do 156 centymetrów, a ogiery dorastają do 160 centymetrów. Ich waga waha się natomiast od 600 do 700 kilogramów. Tym samym zaliczamy je do koni zimnokrwistych w lekkim typie.
Typowa dla nich jest krótka, wydatna głowa i wyraziste oczy. Szyja jest mocna i dobrze osadzona, łopatki skośne, grzbiet krótki, a zad szeroki i silnie umięśniony.
Stawy są mocne, a kopyta twarde. Chody są natomiast obszerne. Szczotki pęcinowe są mniej wydatne niż w przypadku innych koni zimnokrwistych.
Od pewnego czasu szwarcwaldzki koń zimnokrwisty wykorzystywany jest częściej jako koń wierzchowy i rekreacyjny, a rzadziej jako koń roboczy w rolnictwie i leśnictwie. Dlatego hodowcy podejmują starania, by stworzyć nieco wyższego konia, aby sprostać zmieniającym się wymaganiom.
© Petra Eckerl / stock.adobe.com
Szwarcwaldzki koń zimnokrwisty jest przyjaznym, wytrzymałym i mało wymagającym zwierzęciem – w końcu musiał przetrwać w surowych warunkach panujących w jego ojczyźnie. Niezależnie od tego, czy jest to sroga zima czy skromna dieta, koń szwarcwaldzki poradzi sobie w najbardziej niesprzyjających warunkach.
Jego wyraźna chęć do nauki i pracy oraz przyjazne usposobienie czynią z niego nie tylko niezawodnego pomocnika w rolnictwie, ale również idealnego konia rodzinnego i rekreacyjnego. Jest ciekawski, inteligentny, łagodny i żywiołowy.
Pierwotnie, ten silny, ale zwinny koń zimnokrwisty był wykorzystywany do pracy w lesie. Górscy rolnicy ze Szwarcwaldu potrzebowali wytrzymałych koni, które poradziłyby sobie w trudnych warunkach panujących w regionie i potrafiły pracować w gęstym lesie. Zadaniem szwarcwaldzkiego konia zimnokrwistego było między innymi przenoszenie i transport drewna.
Dziś pracę tę przejęły w większości maszyny, a przedstawiciele tej rasy znaleźli nowe zastosowanie jako konie wierzchowe i zaprzęgowe.
Bardzo dobrze sprawdzają się również w:
Równie chętnie uczą się elementów ujeżdżeniowych i sztuczek cyrkowych. Ze względu na swój spokojny charakter i cierpliwość, są także wykorzystywane w hipoterapii.
© Martina Berg / stock.adobe.com
Szwarcwaldzkiemu koniowi zimnokrwistemu nie straszny jest śnieg czy niskie temperatury, może być więc bez przeszkód trzymany na zewnątrz, pod warunkiem, że zapewni mu się suche i czyste schronienie.
Ze względu na swoje pochodzenie, konie szwarcwaldzkie są przyzwyczajone do skromnych posiłków. Dlatego podawanie im paszy treściwej na ogół nie jest koniecznie. Do pokrycia ich zapotrzebowania energetycznego zazwyczaj wystarcza pasza objętościowa.
Pasza treściwa może być zasadna u przedstawicieli rasy, którzy wykonują ciężka fizyczną pracę oraz tych, którzy widocznie tracą na wadze.
Wagę koni należy regularnie kontrolować i w przypadku zaobserwowania tendencji do nadwagi, zmniejszyć dawkę żywieniową lub zwiększyć ilość ruchu.
Zasadniczo, szwarcwaldzki koń zimnokrwisty uważany jest za wytrzymałego i odpornego. Niemniej, istnieją pewne choroby, których występowanie można u niego zaobserwować. Należą do nich na przykład choroba mięśni – miopatia ze spichrzaniem polisacharydów (PSSM), gruda, choroba zwyrodnieniowa stawów i infekcje dróg oddechowych. Jako rasa dobrze przyswajająca paszę, ma również skłonność do ochwatu.
Przy zapewnieniu mu właściwej opieki i warunków utrzymania, koń ten żyje średnio od 25 do 30 lat. Ponieważ jednak zwierzęta te były pierwotnie wykorzystywane jako konie pociągowe do transportu ciężkich ładunków, czasami pojawiają się u nich problemy z grzbietem. Jeśli więc grzbiet wierzchowca jest zbyt słabo umięśniony, jego jeździec powinien zadbać o odpowiednią gimnastykę, aby go wzmocnić.
Koń szwarcwaldzki to bardzo stara rasa zwierząt gospodarskich. Już w średniowieczu hodowano go do ciężkich pracy leśnych.
Powstał ze skrzyżowana rodzimych klaczy z silnymi ogierami ardeńskimi i noryckimi. Pod koniec XIX wieku w miejscowości St. Märgen założono związek hodowlany koni szwarcwaldzkich. Do dziś rasa ta znana jest również jako St. Märgener Fuchs.
Druga wojna światowa oraz utrata przydatności w rolnictwie w wyniku postępującej motoryzacji miały bardzo duży wpływ na jej losy. Pod koniec lat 70-tych zarejestrowano jedynie 159 klaczy.
W celu odświeżenia puli genów, od kilku lat do hodowli włącza się ogiery ras noriker i freiberger, które z wyglądu i charakteru przypominają szwarcwaldzkiego konia zimnokrwistego i mają za zadanie zapewnić dolew świeżej krwi.
Obecnie ich populacja uważana jest za stabilną, ale mimo tego rasa została wpisana na listę obserwacyjną czerwonej listy zagrożonych rodzimych ras zwierząt gospodarskich w Niemczech.
Rasowe szwarcwaldzkie konie zimnokrwiste rzadko pojawiają się na targach koni czy w ogłoszeniach. Jeśli więc chcesz kupić jednego z nich, musisz udać się do wyspecjalizowanej stadniny – najwięcej z nich znajduje się w południowych Niemczech.
Źrebię konia szwarcwaldzkiego kosztuje zazwyczaj od kilkuset do 2.000 euro. Za starsze, zajeżdżone konie, w zależności od stopnia wyszkolenia i linii hodowlanej, trzeba zapłacić od 4.000 do 9.000 euro.
Koń ten jest nie tylko atrakcyjny wizualnie, ale ma również bardzo przyjemny charakter. Ponieważ jest zwinny i stosunkowo lekkiej budowy jak na konia zimnokrwistego, może być wykorzystywany do wielu zadań – począwszy od zaprzęgów, przez rekreację, na ujeżdżeniu kończąc.
| Cechy szczególne: | Szwarcwaldzki koń zimnokrwisty to wytrzymały koń roboczy i rekreacyjny. Sprawdza się w zaprzęgu, w nauce sztuczek cyrkowych i jeździe w stylu western. |
| Charakter: | niewymagający, przyjazny, chętny do pracy, inteligentny, spokojny |
| Wysokość w kłębie: | 148–160 cm |
| Waga: | 600–700 kg |
| Umaszczenie: | przeważnie kasztanowate lub ciemnokasztanowate, rzadziej gniade, kare i siwe |
| Grzywa i ogon: | jasne |
| Pielęgnacja: | mała wymagająca |
| Potrzeba ruchu: | średnia do dużej |
| Trudność w szkoleniu: | średnia |
| Długość życia: | 25–30 lat |
| Cena: | od ok. 4.000 euro |
| Pochodzenie: | Niemcy |
„Życie bez mopsa jest możliwe, ale bezcelowe” – powiedział kiedyś komik i pisarz Loriot. Autorka zgadza się z tym bez zastrzeżeń i dodaje: „Życie bez konia, kota i królika również!”. Jej serce bije dla wszystkich zwierząt dużych i małych, i cieszy się niezmiernie, że może pisać o swojej pasji jako niezależny autor. Poprzez swoje artykuły chciałaby podnieść świadomość na temat dobrostanu zwierząt i udzielić przydatnych wskazówek ich miłośnikom.
