© anjajuli / stock.adobe.com
Południowoniemieckie konie zimnokrwiste to wszechstronne, atletycznie zbudowane i silne konie zimnokrwiste.
Południowoniemiecki koń zimnokrwisty to popularna rasa koni pociągowych i wierzchowych, wywodząca się od austriackich koni noryckich. Ten przyjaźnie usposobiony zwierzak jest często wykorzystywany do tradycyjnych przejażdżek bryczką, parad i do jazdy wierzchem.
Południowoniemiecki koń zimnokrwisty zaliczany jest do średniej wielkości ras koni.
Jest nieco lżejszej budowy niż wiele innych koni zimnokrwistych. W jego hodowli dąży się bowiem do uzyskania zwinności i elegancji. Niemniej, konie te wyglądają atletycznie, silnie i proporcjonalnie.
Przedstawiciele tej rasy mierzą od 160 do 167 centymetrów, a ich waga wynosi około 850 kilogramów.
Klatka piersiowa tych koni jest odpowiednio szeroka i głęboka, a łopatki prawidłowo umięśnione. Inne typowe cechy to szeroki, delikatnie zwężający się kłąb, silnie umięśniony, lekko rozłupany zad oraz średniej długości szyja, zwężająca się w kierunku głowy.
Oczy są stosunkowo duże i wyraziste, kopyta twarde i ciemne.
Jeśli chodzi o umaszczenie, przeważają konie gniade oraz kasztanowate o jasnej grzywie i ogonie, ale zdarzają się również konie kare, siwe i tarantowate. Szczotki pęcinowe są zazwyczaj mniej wydatne niż w przypadku innych koni zimnokrwistych.
Rasa opisywana jest jako spokojna, łagodna i przyjazna, niezwykle wytrwała, chętna do pracy i nauki. Co prawda znajdziemy wśród tych słynących z żelaznych nerwów koni zimnokrwistych osobniki o nieco żywszym temperamencie, są one jednak tak czy inaczej łatwe do opanowania.
Generalnie, południowoniemiecki koń zimnokrwisty to nieskomplikowany wierzchowiec.
Chociaż jest klasycznym koniem roboczym, świetnie nadaje się do pracy pod siodłem. Jego chody są bowiem obszerne, regularne i energiczne.
W przeszłości, w swojej południowoniemieckiej ojczyźnie konie te były głównie końmi roboczymi w rolnictwie i leśnictwie, na przykład w wyrębie lasu.
Jednak ze względu na postępującą industrializację i technologizację rolnictwa, są coraz rzadziej wykorzystywane jako konie juczne.
Zamiast tego, przedstawiciele tej wszechstronnej rasy są chętnie użytkowani jako konie rekreacyjne i rodzinne. Doskonale sprawdzają się w różnych dyscyplinach jeździeckich, takich jak jazda w stylu western czy ujeżdżenie, a za sprawą swojego przyjaznego usposobienia również w hipoterapii.
Ponadto, nawet dziś zdarzają się sytuacje, w których ten muskularny koń zimnokrwisty wykorzystywany jest jako koń pociągowy, na przykład podczas przejażdżek bryczką i tradycyjnych parad.
Jest częścią bawarskiej tradycji, bierze udział w pokazach i reklamach.
Jego utrzymanie jest równie nieskomplikowanie i niewymagające jak jego charakter. Najlepiej będzie się czuł trzymany w systemie wolnowybiegowym lub stajennym z dużą ilością codziennego ruchu w towarzystwie innych przedstawicieli gatunku.
Te mało wymagające zwierzęta dobrze wykorzystują paszę i nie są wybredne w kwestii żywienia, którego podstawę stanowi trawa lub siano. Podawanie paszy treściwej konieczne jest zazwyczaj jedynie wówczas, gdy wykorzystywane są do ciężkiej pracy.
Południowoniemiecki koń zimnokrwisty to wytrzymała rasa, mało podatna na choroby. W hodowli dużą wagę przywiązuje się do zdrowia kopyt, dlatego na przykład grudę spotyka się u nich bardzo rzadko.
Niemniej, podobnie jak u innych ras zimnokrwistych, coraz częściej obserwuje się tak zwaną miopatię ze spichrzaniem polisacharydów (PSSM). Jest to zwyrodnieniowa choroba mięśni, która powoduje ich ból, sztywność i osłabia wydolność organizmu.
Predyspozycje do tej choroby można wykryć za pomocą badań genetycznych.
Średnia długość życia przedstawicieli tej rasy wynosi od 16 do 20 lat. W porównaniu do innych typów i ras koni, nie są wyjątkowo długowieczne.
Południowoniemiecki koń zimnokrwisty jest blisko spokrewniony z austriackim koniem noryckim. Obie rasy mają tych samych przodków – konie hodowane niegdyś w rzymskiej prowincji Noricum. Obejmowała ona tereny dzisiejszej Słowenii, Bawarii i Austrii.
W Bawarii z linii hodowlanej koni noryckich ostatecznie rozwinęła się samodzielna rasa o własnych założeniach hodowlanych. Obecną nazwę rasa nosi od połowy XX wieku, a do dziś przedstawiciele obu ras wykazują znaczne podobieństwa pod względem charakteru i użytkowości.
Pewne różnice jednak występują: Południowoniemiecki koń zimnokrwisty jest ogólnie nieco wyższy, lżejszy i smuklejszy niż typowy noriker.
W hodowli dba się o czystość rasy, przy czym dopuszczalny jest dolew krwi ciężkich koni saksońsko-turyńskich, koni pełnej krwi angielskiej i koni noryckich. Istnieje kilka stadnin, hodujących południowoniemieckiego konia zimnokrwistego – mieszczą się one głównie w Bawarii i Badenii-Wirtembergii.
W przeciwieństwie do niektórych innych ras zimnokrwistych, południowoniemiecki koń zimnokrwisty nie jest zagrożony.
© Grubärin / stock.adobe.com
Ceny koni tej rasy wahają się od 4.000 do 8.000 euro i zależą od wieku, pochodzenia i poziomu wyszkolenia zwierzęcia.
Nie mniej istotny jest stan zdrowia, który zawsze należy sprawdzić przed zakupem w ramach specjalnych badań kupna-sprzedaży.
Do dziś przedstawicieli tej rasy spotkamy przede wszystkim w regionie alpejskim – Bawarii, Badenii-Wirtembergii i Austrii.
Chociaż południowoniemiecki koń zimnokrwisty jest bardzo podobny do swojego bliskiego krewnego – konia noryckiego, hodowcy obu ras przywiązują dużą wagę do zachowania wyjątkowości swoich podopiecznych.
Południowoniemiecki koń zimnokrwisty to towarzyski, wytrzymały koń roboczy, coraz częściej użytkowany jako koń wierzchowy.
| W skrócie: | wszechstronny i stosunkowo zwinny koń zimnokrwisty pochodzący z południowych Niemiec i Austrii |
| Wysokość w kłębie: | ok. 160–167 cm |
| Umaszczenie: | głównie kasztanowate, rzadziej kare, siwe i tarantowate |
| Typ: | koń zimnokrwisty |
| Chody: | energiczne, równe, rytmiczne |
| Pochodzenie: | południowe Niemcy, Austria |
| Przeznaczenie: | koń roboczy, pociągowy, wierzchowy, użytkowany także w hipoterapii |
„Życie bez mopsa jest możliwe, ale bezcelowe” – powiedział kiedyś komik i pisarz Loriot. Autorka zgadza się z tym bez zastrzeżeń i dodaje: „Życie bez konia, kota i królika również!”. Jej serce bije dla wszystkich zwierząt dużych i małych, i cieszy się niezmiernie, że może pisać o swojej pasji jako niezależny autor. Poprzez swoje artykuły chciałaby podnieść świadomość na temat dobrostanu zwierząt i udzielić przydatnych wskazówek ich miłośnikom.
