© Nadine Haase / stock.adobe.com
Islandery to krępe i silne konie o zrównoważonym charakterze i niedbałych fryzurach.
Nieustraszone, odważne i pewne siebie: Charakter koni wikingów od lat pozostaje niezmieniony. Konie islandzkie należą do najczystszych i najbardziej pierwotnych ras koni. Ich wrodzony talent do chodów takich jak tolt czy inochód sprawia, że są również wyśmienitymi końmi wierzchowymi.
Te pełne ekspresji konie o bujnej grzywie są dumą Islandii – ich ojczyzny. Koń islandzki (Equus islandicus) znany jest również jako islander czy kuc islandzki.
Konie islandzkie są bardzo charakterystyczne, silne, o przysadzistej budowie, a ich waga waha się od 300 do 500 kilogramów. Długa, często potargana i bujna grzywa oraz ogon to typowe cechy przedstawicieli tej rasy.
Ich gruba, nieprzepuszczalna dla wilgoci sierść zapewnia im ochronę przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Konie te występują w praktycznie każdym umaszczeniu z wyjątkiem tarantowatego.
Spotkamy zatem islandery kare, kasztanowate i gniade w rozmaitych wariantach i odmianach. Islandczycy uważają, że maść konia odzwierciedla jego osobowość.
Islander to koń wielkości kuca. Większość koni tej rasy o wzroście od 1,25 do 1,50 metra mieści się w kategorii kuców, których wzrost według oficjalnych ustaleń nie może przekroczyć 1,48 metra.
Jednak, ponieważ na Islandii występuje tylko jedna rasa koni, określenie tych zwierząt mianem koni a nie kuców powszechnie się przyjęło. Na wyspach konie nazywa się po prostu „hestar”, termin „kuc” tam nie funkcjonuje.
Islandia to wyspa ognia i lodu. Wulkany, gejzery i źródła termalne są równie powszechne jak ogromne lodowce, głębokie wąwozy i masywne góry. Konie islandzkie są tak samo żywiołowe i różnorodne jak otaczająca je natura, wśród której przez część roku żyją swobodnie jak dzikie konie do dziś.
Tak jak wszystkie konie, islandery to zwierzęta stadne. Na Islandii trzymane są zawsze w dużych grupach, dzięki czemu wyrastają na pewne siebie zwierzęta z dobrze rozwiniętymi zachowaniami społecznymi.
© aussieanouk / stock.adobe.com
Konie islandzkie odznaczają się przede wszystkim wytrzymałością i odwagą. Nawet w wyjątkowo trudnym terenie nie tracą pewności siebie i wewnętrznego spokoju. Z tego względu są obecnie chętnie wykorzystywanie jako konie trekkingowe.
Ponadto, te niewielkie konie są uważane za przyjazne, otwarte na szkolenie, nieskomplikowane i wyjątkowo zrównoważone i opanowane, co sprawia, że świetnie sprawdzają się jako konie wierzchowe.
Islandery należą do nielicznych ras koni poruszających się w pięciu chodach. Obok powszechnie znanych chodów podstawowych – stępa, kłusa i galopu, konie te poruszają się również w tolcie i inochodzie, aczkolwiek nie wszystkie konie tej rasy posiadają taką umiejętność.
Tolt to czterotaktowy chód, w którym nie występuje faza zawieszenia w powietrzu wszystkich kończyn, czyli przynajmniej jedna noga konia zawsze dotyka ziemi. Dzięki temu jest bardziej wygodny dla jeźdźca, nawet podczas poruszania się w trudnym, pełnym przewyższeń czy nierówności terenie.
W zależności od konia, tolt może być bardzo wolnym lub bardzo szybkim chodem. Niektóre konie ras takich jak Paso Fino czy American Saddle Breds potrafią poruszać się w praktycznie bezwstrząsowy sposób.
Królem wśród chodów koni jest inochód polegający na jednoczesnym unoszeniu obu kończyn z jednej strony ciała.
W przypadku tego chodu występuje faza zawieszenia, a zwierzęta mogą się nim poruszać nawet do 45 kilometrów na godzinę, jednak wyłącznie na krótkich dystansach od 100 do 250 metrów. Laik nawet nie zauważy, że koń poruszający się w tym chodzie w ogóle dotyka podłoża. Dla koni-inochodźców organizowane są wyścigi, podczas których konie te są w stanie osiągnąć prędkość większą niż kłusaki.
W swojej ojczyźnie żyją na wolności w najcięższych warunkach pogodowych, których nawet nie sposób porównać do tych panujących w Polsce. Pomimo tego, a może właśnie z tego powodu, że konie te nie znają chowu stajennego, są tak silne i odporne.
Dlatego, aby stworzyć im warunki jak najbardziej odpowiednie dla gatunku, należy je trzymać w chowie wolnowybiegowym. W zimie można zapewnić im ewentualnie dużą, otwartą stajnię, w której będą mogły schronić się w razie niepogody, ale trzymanie ich w boksach przez większość dnia na pewno nie będzie dobrym rozwiązaniem. Jedynie w przypadku choroby można je wziąć pod uwagę.
Tak, jak wszystkie konie, islandery to konie stadne, które do prawidłowego rozwoju potrzebują kontaktu z innymi przedstawicielami swojego gatunku. W przeciwnym wypadku, mogą cierpieć na poważne problemy behawioralne. Źrebięta oraz młode konie muszą również zawsze być trzymane w towarzystwie innych koni.
© aussieanouk / stock.adobe.com
Nawet jeżeli konie te funkcjonują z powodzeniem bez większej ingerencji człowieka, należy zadbać o ich pielęgnację w trosce o dobre zdrowie. Przy zagwarantowaniu im odpowiedniej opieki i warunków utrzymania, konie te żyją od 25 do 40 lat.
Nie należy zapominać o regularnym wykonywaniu poniższych zabiegów:
Warto wiedzieć: Jako że islandery osiągają dorosłość dopiero w wieku siedmiu lat, można zacząć z nimi pracę pod siodłem nie wcześniej niż między czwartym a piątym rokiem życia. Za to z reguły można na nich jeździć do późnej starości.
Islandery trzymane na pastwiskach same wybierają co zjedzą, ale nie wszystkie łąki oferują takie same pożywienie.
Na Islandii łąki są jałowe, porastają je mchy, porosty i zioła, które jednak zaopatrują konie w witaminy, minerały i elementy śladowe.
Z kolei nasze domowe pastwiska składają się głównie z traw i są znacznie zasobniejsze w białko, co sprawia, że islandery mogą być bardziej i podatne na lipcówkę i ochwat.
Dlatego zwróć uwagę czy lokalne łąki pokrywają zapotrzebowanie Twojego konia na minerały, witaminy i pierwiastki śladowe i w razie potrzeby włącz do diety odpowiednie suplementy. Ponadto, zapewnij swojemu podopiecznemu swobodny dostęp do paszy objętościowej w postaci wysokiej jakości siana oraz świeżej, czystej wody.
Smakołyki podawaj z umiarem, przede wszystkim jako nagrodę po udanym treningu lub prawidłowo wykonanym zadaniu.
Około roku 900 n.e. wraz z pierwszymi osadnikami, wikingami i celtami, pojawiły się również pierwsze konie na Islandii. Były one także przodkami dzisiejszych koni islandzkich, które jako konie czystej krwi hodowane są od ponad 1.000 lat.
W tym zakresie nic nie powinno się zmieniać – w końcu konie islandzkie są jedną z najczystszych ras koni na świecie. Z tego powodu mianem konia islandzkiego można określić jedynie konia, który ma rasowych przodków i którego pochodzenie można udokumentować aż do jego poprzedników mieszkających na Islandii. Po pomyślnej weryfikacji pochodzenia, taki wierzchowiec może zostać wpisany do księgi stadnej koni tej rasy.
Ze względu na odosobnienie geograficzne, na Islandii choroby koni należą do rzadkości. Aby zapobiec infekcjom i uchronić zwierzęta przed chorobami wprowadzono tam surowe przepisy zakazujące wwożenia koni na wyspę.
A żeby tego było mało: Żaden koń, który raz opuścił Islandię nie może na nią wrócić.
Szacuje się, że na świecie żyje obecnie około 300 tysięcy koni tej rasy. Duża część z nich, około 78 tysięcy zamieszkuje Islandię. Równie dużo, bo aż około 65 tysięcy przedstawicieli tej rasy spotkamy w Niemczech, gdzie hodowane są w sposób charakterystyczny dla gatunku, z zachowaniem cech typowych dla rasy, zarówno tych zewnętrznych jak i wewnętrznych oraz umiejętności poruszania się w typowych chodach.
Warto wiedzieć: Zgodnie z tradycją, każdy koń islandzki otrzymuje islandzkie imię połączone z nazwą stadniny lub hodowli, z której pochodzi. Te dwa człony łączy ze sobą słowo „frà“ oznaczające „z”.
Wzrost koni islandzkich jest typowy dla kuców, ale ich siła właściwa dla dużych koni. Z tego powodu jeżdżą na nich nie tylko dzieci, ale również dorośli, a największe wrażenie na jeźdźcach robi opanowanie i przyjazny charakter tych pięknych zwierząt oraz ich wszechstronność. Uchodzą za wyśmienite konie do wypraw terenowych, ale zachwycają także w sporcie jeździeckim, ponieważ posiadają umiejętność poruszania się w aż pięciu chodach: Stępie, kłusie i galopie, tolcie i inochodzie.
