© hemlep / stock.adobe.com
Koń arabski jest symbolem statusu w wielu krajach i prawdopodobnie najbardziej dumnym i szlachetnym koniem na świecie.
Termin konie arabskie obejmuje więcej niż tylko jedną rasę koni: Jest to nazwa grupy koni, których krew nie jest wystarczająco pełna, aby mogły zostać uznane za konie czystej krwi arabskiej, konie angloarabskie, angloaraby shagya czy konie półkrwi arabskiej. Jak wyglądają te konie i czym się charakteryzują?
Araby uchodzą za jedną z najpiękniejszych ras koni. Wysoko osadzony ogon, unoszący się dumnie podczas podekscytowania podkreśla ich szlachetny wygląd i sprawia, że gdy patrzymy na nie z boku, ich sylwetka wydaje się być bardziej kwadratowa niż prostokątna.
Konie arabskie co prawda wydają się być niższe niż przedstawiciele innych ras koni, ale są bardzo energiczne i pełne ekspresji. Dzięki smukłym kończynom i małym kopytom są niezwykle zwinne i szybkie.
Araby znane są z wyrazistych i dużych oczu, a ich proporcjonalnie zbudowana sylwetka i charakterystyczny kształt głowy nadają im gracji i elegancji. Głowa jest niewielka, o szczupaczym profilu, z szerokim i wysokim czołem oraz wklęsłą linią nosa.
Araby mierzą średnio od 148 do 160 cm w kłębie, a klacze są zazwyczaj nieco niższe od ogierów. Podobnie jak ich krewni – konie czystej krwi arabskiej, mogą mieć mniej żeber i kręgów niż przedstawiciele innych ras.
Konie arabskie występują w prawie wszystkich możliwych maściach – mogą być gniade, kasztanowate, kare, srokate i siwe, przy czym te ostatnie występują najczęściej, a srokate są mniej popularne i cenione. Związki hodowlane nie dopuszczają jedynie odmian albinotycznych.
© rhoenes / stock.adobe.com
Miłośnicy koni utożsamiają słowo „arab” z gorącym temperamentem. Nic dziwnego, zwierzęta te bowiem charakteryzują się bardzo dużą potrzebą ruchu i żywym usposobieniem, a jednocześnie są bardzo wrażliwe i przyjazne, i lubią kontakt z człowiekiem. Jeśli zbudujesz bliską relację ze swoim arabem, będzie on chętny do nauki i będzie podążał za Tobą krok w krok. Konie arabskie dobrze rozumieją się również z przedstawicielami innych ras.
Ze względu na swoją dużą wytrzymałość i chęć do nauki, zwinność oraz szybkość, araby są idealnymi kandydatami na zawodników w rajdach długodystansowych, ale generalnie nadają się do wszystkich sportów jeździeckich. W równym stopniu zachwycają widzów zawodów w stylu western czy w ujeżdżeniu. W Wiedniu i innych miastach kultywujących tradycję, można je także spotkać zaprzęgnięte do powozów.
Konie arabskie można użytkować nie tylko sportowo, ale również rekreacyjnie – najważniejsze, aby zapewnić im zajęcie, którego tak bardzo potrzebują. Jeśli masz już doświadczenie w pracy z końmi, będzie to niewątpliwą zaletą, ale przy odrobinie cierpliwości i dużej dawce zaangażowania, z arabami poradzą sobie także początkujący adepci sztuki jeździeckiej.
Podobnie jak wszystkim koniom, arabom także należy zapewnić odpowiednią ilość ruchu i możliwość kontaktu z innymi przedstawicielami gatunku. Jeśli w miejscu ich trzymania wartości temperatury nie odbiegają znacznie od normalnych wartości panujących w Europie Środkowej, możliwe jest ich trzymanie na łąkach przez cały rok lub chów bezstajenny.
Należy wówczas zwrócić uwagę na to, by konie miały zapewnione schronienie przez wiatrem, zimnem i upałem. Poza tym, należy codziennie sprawdzać stan zdrowia zwierząt i uzupełniać wodę pitną, do której powinny mieć zapewniony stały dostęp.
Jeśli natomiast wolisz trzymać konie w boksie, musisz im zapewnić codzienną porcję ruchu i możliwość swobodnego wybiegu. Trzymanie koni w boksie jest bowiem sprzeczne z ich naturą.
Jeśli Twoje araby nie będą się odpowiednio dużo ruszać, mogą szybko przybrać na wadze. Zbyt duża ilość wysokoenergetycznej i niskiej jakości paszy może ponadto prowadzić do rozwoju zespołu metabolicznego koni (EMS – equine metabolic syndrome), będącego częstą przyczyną egzemy lub ochwatu.
Dlatego lepiej zrezygnować z nieograniczonego dostępu do siana i częstego podawania smakołyków oraz paszy treściwej.
Zawsze należy dostosować dzienną rację pokarmową do poziomu aktywności konia, wybierać wysokiej jakości paszę i zwracać uwagę na ważne składniki odżywcze, takie jak magnez czy mangan, na które zapotrzebowanie wzrasta zwłaszcza w przypadku koni sportowych.
Komponując dietę dla konia, warto zwrócić się o poradę do lekarza weterynarii. Zyskasz wówczas pewność, że będzie zawierała wszystko, czego potrzebuje Twój podopieczny.
Przedstawiciele tej pochodzącej z rejonów pustynnych rasy doskonale wiedzą, jak odnaleźć się w trudnych warunkach. Panujące tam ekstremalne temperatury sprawiły, że przez wiele dziesięcioleci konie te wykształciły odporność i wytrzymałość.
Niemniej, nawet araby czasami chorują. Spowodowane jest to z reguły błędami w utrzymaniu lub chorobami genetycznymi typowymi dla rasy. Poniższe wady genetyczne można zazwyczaj wykluczyć za pomocą badań genetycznych:
Zdrowe i trzymane we właściwy sposób araby osiągają wiek 25, a nawet 30 lat. Nie brakuje też osobników dożywających czterdziestych urodzin.
Konie arabskie należą do najstarszych ras koni, a ich rodowód sięga VII wieku. Według legendy, żyjący wówczas na Półwyspie Arabskim Beduini wykorzystywali do hodowli pięć klaczy, które do Medyny sprowadził prorok Mahomet.
Wraz z zajęciem Hiszpanii przez Arabów w XVI i XVII wieku, do Europy przybyły konie czystej krwi arabskiej i ze względu na swoją elegancję szybko zyskały popularność wśród europejskiej szlachty.
Wiele rodzin szlacheckich importowało konie czystej krwi arabskiej z Bliskiego Wschodu. Ich celem było uszlachetnienie rodzimych wierzchowców dolewem krwi arabskich piękności. Dlatego też u wielu przedstawicieli innych ras zauważymy cechy typowe właśnie dla nich.
Według niemieckiego Stowarzyszenia Hodowców i Sympatyków Koni Arabskich (VZAP – Verband der Züchter und Freunde des Arabischen Pferdes), do arabów zaliczamy łącznie siedem grup koni, pochodzących z różnych regionów.
Jednak korzenie wszystkich współczesnych arabów sięgają koni arabskich żyjących kilka wieków temu na orientalnych obszarach, takich jak Półwysep Arabski czy Afryka Północna.
Do koni arabskich należą:
© loya_ya / stock.adobe.com
Ceny koni arabskich są bardzo zróżnicowane, ale planując ich zakup należy liczyć się z wydatkiem co najmniej kilkunastu tysięcy złotych.
Kwota ta może różnić się w zależności od pochodzenia, płci, wieku i eksterieru danego osobnika. Trzeba jednak podkreślić, że konie arabskie należą do najdroższych ras koni na świecie. Nie bez powodu uważane są za symbol statusu społecznego.
Chcąc nabyć araba w korzystniejszej cenie, warto poszukać prywatnych właścicieli, których nie stać na jego utrzymanie lub którzy nie mają czasu, by się nim zajmować. Kupując konia, zwróć uwagę na to, czy ma wszystkie niezbędne dokumenty, które wskazują między innymi na jego pochodzenie.
Więcej wskazówek dotyczących zakupu konia znajdziesz w magazynie zooplus.
Lubisz każdą wolną chwilę spędzać z końmi i masz już nieco doświadczenia w jeździectwie? Zatem arab może być właściwym wyborem. Jedno jest pewne – konie te nie lubią nudy. Potrzebują dużej ilości ruchu i kontaktów społecznych.
Jeśli jesteś w stanie zaoferować mu to wszystko i masz wystarczająco dużo wolnego czasu i chęć, aby spędzać go wspólnie z nim, możesz liczyć na lojalnego towarzysza i wieloletnią przyjaźń.
| W skrócie: | Rasa koni sportowych o gorącym temperamencie i dużej potrzebie ruchu, wrażliwych, przyjaznych i wesołych. |
| Wzrost w kłębie: | 148–160 cm |
| Umaszczenie: | wszystkie oprócz albinotycznego |
| Typ: | konie o różnym pochodzeniu |
| Chody: | ekspresyjne |
| Długość życia: | 25–30 lat |
| Pochodzenie: | Półwysep Arabski |
| Przeznaczenie: | sport i rekreacja, rajdy długodystansowe |
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
