© lucaar / stock.adobe.com
Konie z Camargue rodzą się kare i jaśnieją z biegiem lat.
Camargue to rasa pochodzących z Francji niewysokich koni, która znana była już w czasach rzymskich. Są to konie robocze, stanowiące nieocenioną pomoc w przepędzaniu bydła – wytrzymałe, szybkie i zwinne, ze względu na swoje stalowe nerwy, świetnie sprawdzające się również jako konie rekreacyjne.
Konie z Camargue to kompaktowe konie dorastające do 130–150 centymetrów w kłębie. Tym samym zaliczane są do małych koni. Mają silną budowę, która predysponuje je do wykonywania ciężkiej pracy, wyrazistą, ciężką głowę z szerokim i prostym czołem oraz silnymi ganaszami. Ich nosy zazwyczaj ostro opadają, a oczy są pełne wyrazu, ciemne i wydatne.
Głowa przedstawicieli tej rasy przechodzi w mocną krótką szyję, a następnie w stromą łopatkę. Ich grzbiet jest silny, średniej długości i charakteryzuje się dużą nośnością.
Przez lekko spadzisty, ale dobrze ukształtowany zad, przechodzi w długi ogon. Ze względu na krótki grzbiet, wiele koni z Camargue ma o jeden krąg grzbietowy mniej niż przedstawiciele innych ras.
Ich kończyny są suche, mocne i proporcjonalne, dobrze umięśnione o stabilnych stawach i wyraźnych szczotkach pęcinowych. Kopyta są niezwykle twarde i szerokie, zapewniając im pewność chodów i niezbędną w trudnym terenie przyczepność.
Cechą charakterystyczną tych koni jest siwe umaszczenie. Żadne inne maści nie są w ich przypadku dopuszczalne. Niemniej, rodzą się kare, gniade lub kasztanowate i jaśnieją dopiero z biegiem czasu, ostatecznie osiągając swoje docelowe siwe umaszczenie.
Ich aksamitna, bujna grzywa i ogon są ich znakiem rozpoznawczym, dodającym tym wytrzymałym zwierzętom nutę elegancji.
Późna siwizna Konie z Camargue nie zawsze są siwe. Swoją ostateczną maść uzyskują dopiero w wieku dziesięciu lat.
Bagienne obszary delty Rodanu, z których pochodzą miały duży wpływ na to, jak ukształtował się ich charakter. Aby na nich przetrwać, musiały wykształcić w sobie wytrzymałość i umiejętność radzenia sobie w niesprzyjających i trudnych warunkach.
Uważa się więc, że są niezwykle opanowane i odporne na stres, co sprawia, że od dawna cenione są jako konie robocze. Swoją inteligencję i odwagę wykazują również w pracy z bydłem.
Mówi się nawet, że mają swego rodzaju instynkt w obchodzeniu się z nim i potrafią błyskawicznie podejmować właściwe decyzje, w czym pomaga im ich wyjątkowa uważność.
Chcesz jechać w lewo, ale Twój wierzchowiec uparcie skręca w prawo? To typowe zachowanie konia z Camargue. Te samodzielne małe konie dokładnie wiedzą, czego chcą.
Przy całej swojej upartości są jednak niezawodnymi i wiernymi kompanami, gdy tylko zaufają człowiekowi. Ich przywiązanie i oddanie są wręcz legendarne.
Mistyczne konie Posejdona Znikają we mgle…i pojawiają się nagłe zupełnie gdzie indziej. Potrafią jeść pod wodą. Konie z Camargue, zwane również końmi Posejdona, były zawsze zagadką dla ludzi oraz tematem bajek i fantastycznych opowieści.
Pierwotnie koń z Camargue był wykorzystywany jako roboczy w pracy z bydłem. Dziś aspekt ten znacznie stracił na znaczeniu, aczkolwiek we Francji nadal bywa używany do tego celu.
Spośród wciąż na półdziko żyjących stad odławiane są trzyletnie ogiery i ujeżdżane w sposób typowy dla pasterzy bydła.
Ze względu na swoje przyjazne usposobienie, obecnie użytkowane są głównie w rekreacji. Są świetnymi towarzyszami długich wypraw terenowych czy zawodnikami w dyscyplinie rajdów długodystansowych.
Trudno dostępny teren nie stanowi dla tych zwierząt żadnego problemu. Dzięki skrzyżowaniu z hiszpańskimi końmi berberyjskimi konie z Camargue posiadają obszerne chody z wyraźną pracą kolan, dzięki czemu wykorzystywane są również w klasycznym ujeżdżeniu.
Konie z Camargue uważane są za inteligentne i sprytne, uparte, ciekawskie i chętne do zabawy. Należy wziąć to pod uwagę w ich treningu, który powinien być możliwie jak najbardziej wszechstronny i zapewniać im stale nowe wyzwania.
Można uczyć ich rozmaitych sztuczek i pracować z nimi z ziemi.
Ponieważ konie te pochodzą z regionu o surowym klimacie, są w stanie wiele wytrzymać: W Camargue znajdziemy całe mnóstwo owadów, lata są tam upalne, zimy surowe, a podłoże bardzo wilgotne.
Co to oznacza dla koni trzymanych poza ich rodzimym regionem?
Koń z Camargue rzadko wymaga wsparcia weterynaryjnego. Jego stawy są mocne, a kondycja ogólna w większości przypadków bardzo dobra. Niemniej, również on może ulec kontuzji czy zachorować.
Problem w tym, że te niezwykle odporne konie rzadko lub bardzo subtelnie okazują ból. Dlatego należy regularnie, po każdym treningu sprawdzać stan ich kopyt i stawów, i w razie zauważenia jakichkolwiek nieprawidłowości skonsultować się z lekarzem weterynarii.
Zbyt obfite w pożywienie łąki mogą odbić się niekorzystnie na zdrowiu przyzwyczajonych do skromnych posiłków koni tej rasy i szybko doprowadzić do nadwagi. Nadmiarowe kilogramy oznaczają nie tylko większe obciążenie dla stawów, ale także konieczność wykonania dodatkowej pracy przez serce.
W takim przypadku należy przestawić konia na bogatą w błonnik i niskokaloryczną dietę. Naturalnie jadłospis powinien być zawsze dopasowany do stopnia obciążenia pracą i wydatku kalorycznego zwierzęcia. Jeśli chodzi o przysmaki, chociaż jak wiadomo pomagają one zwiększyć motywację do treningu, powinny być podawane tylko w wyjątkowych sytuacjach.
Każdy, kto posiada siwego konia musi liczyć się ze zwiększonym nakładem pielęgnacyjnym. Nie bez przyczyny te półdzikie francuskie konie są często oblepione błotem. W ten sposób chłodzą się i zapewniają sobie ochronę przed muchami, co jak wiadomo nie jest mile widziane przez jeźdźców, którym przypada w obowiązku ich czyszczenie przed jazdą.
Tu pomóc może bowiem tylko jedno – intensywne szczotkowanie. Należy więc regularnie sięgać po szczotkę, aby pozbyć się brudu i luźnych włosów. W przypadku uporczywych żółto-brązowych przebarwień sierści można również użyć specjalnego szamponu dla koni.
Przy zapewnieniu im odpowiednich warunków utrzymania i pielęgnacji, konie te mogą bez przeszkód dożyć trzydziestego roku życia.
Jak sama nazwa wskazuje, konie te pochodzą z Camargue w południowej Francji, bagnistego terenu w delcie Rodanu. Już w czasach rzymskich te niewielkie, dumne konie były bardzo cenione. Słynny Cezar założył nawet dwie stadniny w tym regionie, w których hodował konie z przeznaczeniem do walk i wyścigów rydwanów.
Prawdopodobnie pierwotne konie z Camargue były krzyżowane z przedstawicielami innych ras, między innymi z końmi berberyjskimi. Koncepcję zakładającą, że Camargue funkcjonowały zawsze bez wpływu człowieka należy więc włożyć między bajki.
Niemniej, charakter właściwy dzikim koniom, który jest w nich głęboko zakorzeniony, z pewnością nie jest dziełem przypadku. W swojej historii rasa ta przez długi czas była zdana tylko na siebie, a naturalnej selekcji rumaki te zawdzięczają swoją wytrzymałość, z której słyną.
Poza tym, część populacji, ukryta głęboko wśród bagien, zachowała oryginalną pulę genów.
Wraz z rozwojem turystyki, region Camargue stawał się coraz bardziej popularny wśród odwiedzających, co sprawiło, że naturalny obszar występowania tych koni zaczął się kurczyć. Pomimo tego jednak rasie udało się przetrwać, ponieważ turyści uwielbiali oglądać walki byków, będące odpowiednikim hiszpańskiej corridy, do których konie z Camargue, za sprawą swojego niebywałego szóstego zmysłu w kontaktach z nimi, były chętnie wykorzystywane.
Dziś rasa ta cieszy się we Francji bardzo dużą popularnością. Jako symbol regionu, jej przedstawiciele biorą udział w wielu tradycyjnych festiwalach i pokazach.
Turyści z całego świata przyjeżdżają do Camargue, aby podziwiać półdzikie stada koni i ich dosiąść. W 1970 roku koń z Camargue został uznany za samodzielną rasę.
Konie te pozostają rasą francuską i to właśnie we Francji koncentruje się ich hodowla.
Ich ceny są bardzo zróżnicowanie w zależności od wieku i stopnia wyszkolenia. Średnio jednak należy liczyć się z wydatkiem rzędu 5.000–10.000 euro.
Hors Berceau Jeśli w dokumentach konia zauważysz taką adnotację, oznacza to, że koń nie urodził się w Camargue i w związku z tym nie może być nazwany koniem z Camargue.
© slowmotiongli / stock.adobe.com
Konie z Camargue to rzadkie, wszechstronne, niewysokie konie robocze i rekreacyjne. Są wytrzymałe i niewymagające w utrzymaniu.
Kupując przedstawiciela tej rasy zyskujemy konia, który oprócz wyżej wspomnianych cech, zachował pewną „dzikość serca” i zawsze będzie nosił w sobie mistycyzm swojej ojczyzny.
| Cechy szczególne: | Wytrzymała i silna rasa koni z Francji, znana już w czasach rzymskich. Symbol Camargue. |
| Charakter: | opanowany, odważny, inteligentny |
| Wysokość w kłębie: | 135–150 cm |
| Umaszczenie: | siwe |
| Sierść: | bujna grzywa i ogon |
| Chody: | pewne, zwinne, o wyraźnej akcji kolan |
| Długość życia: | 30 lat |
| Przeznaczenie: | rekreacja, przejażdżki terenowe, rajdy długodystansowe, praca z bydłem |
| Cena: | od ok. 5.000 euro |
| Pochodzenie: | Francja |
Już jako dziecko wolała przytulać się do swojego kota perskiego niż pluszowego misia. Jak nieco podrosła, tak długo prosiła rodziców o własnego konia, aż jej ulegli i pozwolili kupić swojego wierzchowca. Dzięki zwierzętom przeżyła wiele wspaniałych chwil i pomimo tego, że życie ze zwierzętami nie zawsze jest łatwe, nie wyobraża sobie nie mieć ich u swojego boku – jak twierdzi, dotykają takich obszarów jej duszy, do których nikt inny nie ma dostępu. Ten ich wspaniały czar odczuwa także, gdy o nich pisze i ma nadzieję, że choć trochę tej magii odczuwa się podczas czytania przygotowanych przez nią artykułów.
