© anakondasp / stock.adobe.com
Konie trakeńskie to smukłe konie gorącokrwiste z dużą domieszką koni pełnej krwi angielskiej.
Konie trakeńskie uważane są za najstarszą rasę koni wierzchowych w Niemczech. To urodzeni sportowcy, którzy doskonale sprawdzają się w różnych dyscyplinach, takich jak wszechstronny konkurs konia wierzchowego, ujeżdżenie i skoki przez przeszkody. Ich temperament i upartość sprawiły jednak, że zyskały reputację trudnych do ułożenia. Ale czy to prawda?
| W skrócie: | Sportowy, dobrze umięśniony koń, chętny do pracy, ale bywa uparty. |
| Wysokość w kłębie: | 160–170 cm |
| Umaszczenie: | wszystkie, z przewagą gniadego |
| Typ: | koń gorącokrwisty |
| Chody: | energiczne, obszerne |
| Pochodzenie: | Prusy Wschodnie (dzisiejsza Rosja) |
| Przeznaczenie: | Wszechstronny konkurs konia wierzchowego, rajdy długodystansowe, skoki przez przeszkody, ujeżdżenie, zaprzęgi, hipoterapia |
Konie trakeńskie to muskularne, szlachetne konie gorącokrwiste. Przy wzroście od 160 do 170 centymetrów zaliczane są do koni średniej wielkości. Ich budowa wpisuje się w kształt prostokąta, a waga waha się od 450 do 700 kilogramów.
Zasadniczo mogą występować we wszystkich umaszczeniach, chociaż większość z nich to konie gniade, ciemnogniade lub kare. Bardzo rzadkie są natomiast srokacze. Wyrazista, szlachetna głowa i smukłe kończyny są suche, co oznacza, że mają niewiele tkanki tłuszczowej. Ich oczy są czujne, uszy stosunkowo długie i ruchliwe.
Długa szyja, wyraźnie zarysowany kłąb, mocny grzbiet, wydatne ścięgna i dobrze umięśniony zad nadają im gracji i elegancji.
Ich pełna harmonii budowa oraz długie nogi wpisują się idealnie we wzór nowoczesnego, sportowego konia wierzchowego.
© Viktoria Makarova / stock.adobe.com
Zwierzęta te opisywane są jako samodzielne w działaniu, opanowane i bystre. Mają jednak również reputację trudnych. Rzeczywiście istnieją ku temu pewne powody – konie trakeńskie lubią wyzwania i nie lubią nudy. Aby w pełni wykorzystać ich potencjał, szkolenie musi być oparte na pełnej wyczucia konsekwencji.
Rasa ta polaryzuje miłośników koni – niektórzy wolą trzymać się od niej z daleka, inni są jej zagorzałymi wielbicielami i bronią jej przed wszelką krytyką.
Ze względu na swoją siłę woli, żywiołowość i wrażliwość, konie trakeńskie raczej nie powinny trafiać w ręce początkujących adeptów jeździectwa. Doświadczeni jeźdźcy natomiast mogą czerpać wiele przyjemności z jazdy na tych inteligentnych wierzchowcach.
Mówi się, że trakeny same wybierają sobie „swoich ludzi”, w stosunku do których są niezwykle przywiązane, przyjazne i łagodne.
Energiczne, obszerne chody trakenów sprawiają, że są często wybierane na partnerów przez jeźdźców sportowych. Ich dyscyplinami koronnymi są wszechstronny konkurs konia wierzchowego oraz rajdy długodystansowe, ale coraz częściej wykorzystywane są także w ujeżdżeniu. W zawodach sportowych na arenie międzynarodowej zdobyły już wiele medali.
Trakeny świetnie radzą sobie także w skokach przez przeszkody oraz w powożeniu. Ze względu na swoją wrażliwą naturą, popularne są także w hipoterapii.
Są niezwykle wszechstronne i z chęcią wykonują powierzone im zadania. Mogą być użytkowane jako konie wierzchowe, sportowe, rekreacyjne oraz rodzinne. Jedyną dyscypliną, w której rzadko je spotkamy jest jazda konna w stylu western. Często wykorzystywane są w hodowli innych ras, do ich uszlachetniania.
© vprotastchik / stock.adobe.com
Trakeny to konie gorącokrwiste z dużym udziałem koni pełnej krwi. Są towarzyskimi, stadnymi zwierzętami, które potrzebują regularnego kontaktu z innymi przedstawicielami gatunku oraz dużej dawki ruchu, zwłaszcza w przypadku tych przebywających na co dzień w boksach.
Mogą być z powodzeniem trzymane w ramach chowu wolnowybiegowego, pomimo tego, że ich sierść nie jest tak gęsta i gruba jak w przypadku innych ras. Jeśli jednak na wybiegu mają zapewnione schronienie przed wiatrem i deszczem, mogą przebywać na zewnątrz przez cały rok.
Ponieważ konie trakeńskie dobrze wykorzystują paszę, jej skład i porcje muszą być ściśle kontrolowane.
W przypadku koni trakeńskich nie są znane żadne choroby typowe dla rasy. Jednak pomimo swojej reputacji wytrzymałych i zdrowych, mają predyspozycje do grudy, ochwatu oraz kolki. Zdarzają się również stany zapalne uszu.
Przy zapewnieniu im odpowiednich warunków utrzymania, ich średnia długość życia wynosi 25 lat, ale mogą żyć również 30 lat i więcej.
Ta wdzięczna rasa koni pochodzi z Prus Wschodnich, czyli terenu dzisiejszej Rosji. W 1732 roku pruski król Fryderyk Wilhelm I założył główną stadninę w Trakenach. Jego początkowym celem była hodowla wytrzymałych koni zaprzęgowych. Wraz ze wzrostem zapotrzebowania na szybkie, wszechstronne konie wojskowe, araby coraz częściej krzyżowano z końmi pełnej krwi angielskiej.
I tak jest do dziś: Oprócz trakenów, z rasowymi końmi krzyżowane mogą być tylko konie pełnej krwi angielskiej i arabskiej oraz araby Shagya i angloaraby. Każdy rasowy traken wywodzi się od królewskich przodków.
Kiedy Prusy Wschodnie dostały się w ręce rosyjskie podczas II wojny światowej, rasa ta była bliska wymarcia. Ze stadniny w Trakenach uratowano zaledwie kilka egzemplarzy, jednak hodowlę udało się kontynuować po zakończeniu wojny. Według związku hodowców, konie trakeńskie to najstarsza rasa koni wierzchowych w Niemczech.
Nawiasem mówiąc, nie są już hodowane w Trakenach, czyli, jeśli chcielibyśmy być precyzyjni, musielibyśmy stwierdzić, że trakeny już nie istnieją. Konie określane tym mianem to wschodniopruskie konie gorącokrwiste pochodzenia trakeńskiego, w skrócie zwane wschodniopruskimi. Są one identyfikowane specjalnym paleniem w postaci stylizowanej łopaty łosia na lewej tylnej nodze.
Trakeny hodowane są głównie w Niemczech, Polsce i Rosji. Ich populacja obejmuje około 280 ogierów i 4.500 klaczy hodowlanych, któych krew płynie w żyłach wielu koni na całym świecie. Hodowla koni trakeńskich wymaga jednak dużej wiedzy i doświadczenia, dlatego od 2022 roku znajdują się one na liście niematerialnego dziedzictwa kulturowego UNESCO.
Ceny rasowych koni trakeńskich zaczynają się od około 20.000 i mogą osiągać sześciocyfrowe kwoty, a ich wysokość zależy w dużej mierze od wieku i stopnia wyszkolenia.
„Życie bez mopsa jest możliwe, ale bezcelowe” – powiedział kiedyś komik i pisarz Loriot. Autorka zgadza się z tym bez zastrzeżeń i dodaje: „Życie bez konia, kota i królika również!”. Jej serce bije dla wszystkich zwierząt dużych i małych, i cieszy się niezmiernie, że może pisać o swojej pasji jako niezależny autor. Poprzez swoje artykuły chciałaby podnieść świadomość na temat dobrostanu zwierząt i udzielić przydatnych wskazówek ich miłośnikom.
