© Petra Eckerl / stock.adobe.com
Koń berberyjski bardzo przywiązuje się do człowieka.
Niewielkiego wzrostu, temperamentne konie berberyjskie pochodzą z Afryki Północnej, a dokładnie z Maghrebu. Ta licząca sobie ponad 3.000 lat, tradycyjna rasa koni stała się dzisiaj rzadkością: Jej krew płynie obecnie głównie w koniach będących skrzyżowaniem arabów i berberów.
Koń berberyjski mierzy w kłębie od 150 do 160 centymetrów i tym samym zaliczany jest do średniej wielkości wierzchowców. Tak jak wszystkie konie barokowe, sprawia wrażenie silnego i kompaktowego: Jego znakiem rozpoznawczym jest mocna szyja i klatka piersiowa – szlachetna i dobrze umięśniona. Przedstawiciele tej rasy znani są również z pełnych ekspresji ruchów – wysoka praca kolan sprawia, że ich chody są kołyszące i przyjemne dla jeźdźca.
Elegancki i tryskający energią berber wyróżnia się typową, barokową budową. Ma niewielką głowę z wypukłą linią nosa, o lekko garbonosym profilu. Szyja jest raczej krótka, ale mocna i przechodzi w strome i płaskie łopatki.
Kłąb jest wyraźnie zaznaczony, a grzbiet krótki, ale silny. Kłoda konia berberyjskiego jest zazwyczaj niezbyt szeroka. Okrągły zad jest spadzisty i zakończony jest długim, głęboko osadzonym ogonem.
Wszędzie biel? Prawie! 80% przedstawicieli tej rasy to konie siwe, ale zdarzają się także konie kare i gniade, czasami również kasztanowate i bułane.
© Luckyshots / stock.adobe.com
Żaden inny koń na świecie nie buduje tak bliskiej więzi ze swoim opiekunem. Można go określić psem wśród koni, ponieważ jego wierność dorównuje lojalności czworonogów. Wynika to z tradycji ich trzymania w Afryce Północnej, gdzie były zawsze nieodłącznym elementem tkanki społecznej i żyły w bliskich więzach i bezpośrednim otoczeniu swoich jeźdźców.
To, jak szybki, silny i odważny był koń decydowało niegdyś czasem nawet o życiu i śmierci. Odpowiednio głębokie było również zaufanie między człowiekiem i koniem, co nie zmieniło się do dziś i znajduje odzwierciedlenie w ich charakterze oraz jest silnie promowane w hodowli.
Konie te są ponadto bardzo wytrzymałe, odważne i opanowane. Przed rozwojem motoryzacji, mieszkańcy Afryki wykorzystywali je jako nieustraszone konie wojenne. Nawet dziś jeźdźcy mogą polegać na nich w każdej sytuacji i być pewnymi, że się nie zawiodą.
Chęć do pracy to kolejna wyjątkowa cecha przedstawicieli tej rasy. Są wesołe i ciekawe świata, lubią wszelkie aktywności i wyzwania. Swój temperament chętnie prezentują podczas galopad w terenie, treningów ujeżdżeniowych, a najchętniej przed publicznością. Lubią być bowiem w centrum uwagi i powinny raczej trafić do doświadczonych jeźdźców, którzy ich radosną naturę będą potrafili skierować na bezpieczne tory.
Berber nie jest specjalistą w jednej dziedzinie – posiada cechy predysponujące go do uprawiania różnych dyscyplin. Konie te bardzo szybko się uczą, a dzięki swojemu przywiązaniu do ludzi są lojalnymi i oddanymi towarzyszami. W ich ojczyźnie do dziś są z powodzeniem wykorzystywane jako wytrzymałe konie robocze do wszelkiego rodzaju prac związanych z przenoszeniem ciężarów czy rolnictwem.
Berber ma żelazne nerwy i rzadko pozwala się wyprowadzić z równowagi. Świetnie sprawdza się w rajdach długodystansowych i przejażdżkach w trudnym terenie. Niektóre z nich oprócz klasycznych chodów – stępa, kłusa i galopu, opanowały także tolt. Jest to specyficzny sposób poruszania się, w którym nie ma fazy zawieszenia i dlatego jest niezwykle wygodny dla jeźdźców, zwłaszcza podczas pokonywania długich dystansów.
Inteligencja, chęć do nauki i oddanie jeźdźcowi sprawiają, że konie berberyjskie są bardzo elastyczne. Dlatego nie dziwi fakt, że użytkowane są jako konie rekreacyjne i pociągowe, ale także świetnie radzą sobie jako uczniowie wyższej szkoły jazdy.
Odnajdują się także w roli koni pokazowych. Lubią bowiem prezentować swoje umiejętności szerszej publiczności i robią to z wrodzonym spokojem. Ich wszechstronność jest wprost nieograniczona, dzięki czemu dosiadający ich jeźdźcy mogą rozwijać się w różnych kierunkach.
Dużo czasu w stajni Berber to koń mocno związany z ludźmi, szukający bliskiego kontaktu ze swoim jeźdźcem. Jest idealnym wyborem dla osób, które lubią, chcą i mogą spędzać dużo czasu ze swoim podopiecznym.
Berber pochodzi z pustynnych regionów Afryki Północnej, gdzie w ciągu dnia jest bardzo gorąco, a w nocy bardzo zimno. Jest zatem przystosowany do dużych wahań temperatury oraz odporny na upał i chłód.
Potrafi więc bez problemu odnaleźć się w naszych szerokościach geograficznych – najlepiej czuje się, mając możliwość swobodnego ruchu i kontaktu z innymi końmi. W jego przypadku świetnie sprawdzi się chów wolnowybiegowy, dzięki czemu będzie mógł zaspokajać swoją ciekawość i chęć zabawy. Niemniej, należy zapewnić mu schronienie w postaci wiaty i w razie potrzeby, lekką derkę.
Koń berberyjski to bardzo stara rasa, pochodząca z okolicy, w której mogą przetrwać jedynie te osobniki, które doskonale dostosowały się do panujących tam warunków. I taki jest właśnie berber – zdrowy i zahartowany. Z łatwością dożywa 25, a nawet 30 lat.
Nie istnieją żadne choroby typowe dla tej rasy koni, czy słabe punkty, na które powinien uważać właściciel, ale tak, jak w przypadku wszystkich koni, odpowiednia pielęgnacja sierści i kopyt zawsze sprzyja dobrej kondycji i zdrowiu zwierzęcia.
Oczywiście berber nie jest koniem z żelaza i jemu też może się coś przytrafić. Jeśli więc zauważysz jakiekolwiek nieprawidłowości w jego zachowaniu lub wyglądzie, skonsultuj się z lekarzem weterynarii.
Ewentualne problemy zdrowotne zawsze należy wyjaśnić: Konie są wrażliwymi zwierzętami i niektóre drobnostki mogą szybko przerodzić się w poważne problemy, jeśli nie będą leczone.
Żywienie berbera nie jest trudne, dobrze wykorzystuje on paszę i jest mało wymagający, ale lepiej radzi sobie z lekką dietą, opartą na późno ściętym, niskobiałkowym sianie i słomie. Pasza treściwa powinna być podawana tylko w przypadku dużego obciążenia pracą.
Zbyt duża ilość kalorii obciąża bowiem układ pokarmowy tych przyzwyczajonych do jałowych gleb wierzchowców.
Berbery to bardzo stara rasa koni, pochodząca z północy Afryki. Do dziś cenione są zwłaszcza w Algierii, Tunezji i Maroku, gdzie są stałym elementem struktury społecznej.
Żyją tam wraz ze swoimi opiekunami, prowadząc niekiedy częściowo koczowniczy tryb życia. Berbery trafiły do Europy Środkowej jako konie wojenne, jednak na początku XX wieku zostały zastąpione przez pociągi i samochody, a epidemia końskiej dżumy w 1967 roku dokonała reszty.
Dziś nie znajdziemy wielu berberów pełnej krwi, również dlatego, że są chętnie krzyżowane z innymi rasami.
Ceny świeżo zajeżdżonych berberów zaczynają się od 20.000. Wyszkolone, dorosłe konie o dobrym pochodzeniu mogą kosztować wielokrotnie więcej. Dlaczego zwierzęta te są tak drogie? Ich wygórowana cena wynika głównie z faktu, że stały się rzadkością nie tylko za granicą, ale również w swojej ojczyźnie.
Zagrożona rasa Szacuje się, że w chwili obecnej na świecie żyje jeszcze około 2.500 czystej krwi berberów.
Obecnie berbery hodowane są również we Francji i w Niemczech. Ze względu na małą popularność rasy, oferta jest bardzo ograniczona, ale dostępna. W kontynuowaniu hodowli dużym wsparciem jest Stowarzyszenie Przyjaciół i Hodowców Koni Berberyjskich.
Hodowcy eksperymentują z odtwarzaniem warunków życia ludów normandzkich, aby zachować przywiązanie tych koni do człowieka. Niemniej, rasa ta nie cieszy się taką popularnością i reputacją, na jaką w rzeczywistości zasłużyła.
Dużo częściej niż z końmi berberyskimi można spotkać się z końmi będącymi ich skrzyżowaniem z końmi arabskimi. Dolew krwi arabów sprawia, że są one nieco lżejsze i znacznie szybsze. Konie arabsko-berberyjskie są oczywiście innym typem konia niż konie czystej krwi berberyjskiej, ale w niczym im nie ustępują.
Są popularne przede wszystkim ze względu na swoją wszechstronność i efektowne chody. Ich miłośnicy twierdzą, że takie połączenie elegancji i charakteru trudno spotkać w przypadku jakiekolwiek innej rasy koni, co naturalnie znajduje odzwierciedlenie w ich cenie.
Koń berberyjski jako specjalista od wszystkiego, jest bardzo ceniony i poszukiwany wśród koneserów. Jego wszechstronność, odporność i chęć do nauki czynią z niego konia wręcz idealnego. Przejażdżka bryczką, wyprawa wierzchem do lasu, efektowny pokaz czy ujeżdżenie – z berberem wszystko jest możliwe. Pod warunkiem oczywiście, że jeździec będzie dysponował odpowiednimi umiejętnościami – koniom tym bowiem ziemia pali się pod kopytami!
| W skrócie: | Silny koń w typie barokowym, wszechstronny, z dużym temperamentem, jezdny. |
| Wysokość w kłębie: | 150–160 cm |
| Umaszczenie: | w większości siwe, ale także kare i gniade, rzadko kasztanowate |
| Typ: | koń pełnej krwi |
| Chody: | kołyszące, eleganckie, wysoka praca kolan |
| Pochodzenie: | Afryka Północna: Algieria, Maroko, Tunezja |
| Przeznaczenie: | rekreacja, pokazy, rajdy długodystansowe |
Już jako dziecko wolała przytulać się do swojego kota perskiego niż pluszowego misia. Jak nieco podrosła, tak długo prosiła rodziców o własnego konia, aż jej ulegli i pozwolili kupić swojego wierzchowca. Dzięki zwierzętom przeżyła wiele wspaniałych chwil i pomimo tego, że życie ze zwierzętami nie zawsze jest łatwe, nie wyobraża sobie nie mieć ich u swojego boku – jak twierdzi, dotykają takich obszarów jej duszy, do których nikt inny nie ma dostępu. Ten ich wspaniały czar odczuwa także, gdy o nich pisze i ma nadzieję, że choć trochę tej magii odczuwa się podczas czytania przygotowanych przez nią artykułów.
