© Rita Kochmarjova / stock.adobe.com
Charakterystyczne srokate umaszczenie sprawia, że knabstrupa nie sposób pomylić z żadnym innym koniem.
Knabstrup to w rzeczywistości odmiana konia fryderyksborskiego. W oczy od razu rzuca się jego charakterystyczne tarantowate umaszczenie, ale rasa ta zachwyca nie tylko swoim wyglądem, a przede wszystkim przyjaznym usposobieniem, chęcią do nauki i imponującymi umiejętnościami ujeżdżeniowymi.
Knabstrup to duży koń, hodowany w ramach dwóch różnych linii – barokowej i sportowej, które różnią się od siebie zarówno wyglądem, jak i przydatnością.
Warto wspomnieć również o typie kuca, który przy wzroście 148 centymetrów opiera się na nowoczesnych kucach wierzchowych.
Typ barokowy charakteryzuje się krępą budową i silnymi kończynami. Jego grzbiet jest mocny i przechodzi w okrągły, niezbyt spadzisty zad.
Zwarta głowa o typowym garbonosym profilu i wyraźnie zarysowanych ganaszach spoczywa na silnej, wysoko osadzonej szyi. Ruchliwe uszy są raczej małe, a nozdrza stosunkowo duże. Podobnie jak szyja, również ogon osadzony jest wysoko. Muskularne kończyny ze szczotkami pęcinowymi i dużymi stawami dopełniają silnego, zwartego ogólnego wrażenia.
Warto wiedzieć: Tylko typy barokowe uznawane są za konie czystej krwi, co oznacza, że do hodowli trzech generacji wstecz nie wykorzystywano żadnych innych ras.
© Rita Kochmarjova / stock.adobe.com
W przypadku typu sportowego, zwanego również nowoczesnym, krzyżowane są różne konie gorącokrwiste, dzięki czemu uzyskuje się zwinne i zwrotne konie sportowe.
Są większe niż typ barokowy i wyglądają bardziej elegancko. Nie są jednak uznawane przez hodowców za rasowe knabstrupy. Krzyżowanie z rasowymi końmi luzytańskimi lub andaluzyjskimi może natomiast zostać zaakceptowane.
Knabstrupy występują w pięciu różnych odmianach umaszczeń:
W przypadku knabstrupa pożądana jest klasyczna maść tarantowata z czarnymi plamkami na białym tle.
Przedstawiciele tej rasy to konie średniej wielkości – dorastają do 149–158 centymetrów w kłębie, dzięki czemu nadają się dla różnych jeźdźców i uważane są za uniwersalne konie rekreacyjne i wierzchowe.
Charakter knabstrupów nie jest tak ekscentryczny jak ich wygląd. Miewają co prawda niekonwencjonalne usposobienie, ale są zrównoważone, spokojne, chętne do nauki i zazwyczaj z chęcią podporządkowują się człowiekowi, co sprawia, że mogą być użytkowane na różne sposoby. Oprócz rekreacji, doskonale sprawdzają się w dyscyplinie ujeżdżenia. Ich inteligencja, pracowitość i pełen ekspresji eksterier predysponują je nawet do bycia uczniami wyższej szkoły jazdy.
Ponieważ konie te są niezwykle przyjazne i łagodne, mogą być użytkowane zarówno przez początkujących, młodych jak i starszych adeptów jeździectwa.
Niemniej, dosiadając ich, należy mieć już nieco doświadczenia i umiejętności. W przeciwnym razie wrodzona inteligencja knabstrupa sprawi, że chętnie wykorzysta niezdecydowanie jeźdźca do przeforsowania swoich pomysłów.
Chociaż knabstrupy wyróżniają się pewną dozą upartości, to znane są również ze swojej wrażliwości. Szukają kontaktu z człowiekiem i lubią być traktowane indywidualnie.
Ważne jest więc, aby ich jeźdźcy wykazywali się empatią i pełną wyczucia kontrolą. Ich samowola nie powinna spotykać się z szorstkością, co może sprawić, że koń wycofa się z relacji, zdecydowanie utrudniając dalszą współpracę.
Więź między jeźdźcem i koniem stanowi podstawę treningu knabstrupa. Dzięki cierpliwości i zaufaniu, przedstawicieli tej rasy można precyzyjnie i wszechstronnie szkolić na niezawodnych partnerów w niemal każdym stylu jazdy. Za zainwestowaną pracę ci pilni uczniowie odwdzięczają się z reguły wielką lojalnością.
Każda linia hodowlana knabstrupa ma swoje własne specjalizacje, co znajduje również odzwierciedlenie w jej przydatności.
Konie w tym typie są często wykorzystywane w klasycznym, barokowym ujeżdżeniu. Mają szczególne predyspozycje do zebranych i obszernych chodów, szybko się uczą. Ze względu na swoje ciekawe umaszczenie, tarantowate knabstrupy są chętnie użytkowane jako konie zaprzęgowe podczas pokazów czy w filmach.
Knabstrup w nowoczesnym, sportowym typie znajduje zastosowanie przede wszystkim jako koń rekreacyjny i sportowy. Za sprawą krzyżowania z końmi gorącokrwistymi, charakteryzuje się zwinnością i niezwykłą mobilnością.
Żywy temperament predysponuje go do bycia uczestnikiem rywalizacji sportowej w dyscyplinach wszechstronnego konkursu konia wierzchowego oraz skoków.
© Rita Kochmarjova / stock.adobe.com
Z reguły knabstrupy nie są trudne w utrzymaniu. Nie mają specjalnych wymagań, z wyjątkiem tych typowych dla wszystkich koni:
Knabstrupy cieszą się stabilnym zdrowiem i mogą żyć do 35 lat. Mają jednak dość słabe kopyta, dlatego należy zabezpieczyć je przed nadmiernym ścieraniem na twardym podłożu odpowiednio dopasowanymi podkowami. Sposób kucia najlepiej omówić z zaufanym kowalem.
U knabstrupów często występuje tak zwane „ludzkie oko” – widoczna jest wówczas biała twardówka. Oczy takie bywają bardziej narażone na okresowe stany zapalne, które bez odpowiedniego leczenia mogą prowadzić do ślepoty. Czasami konieczne może być podanie zastrzyku, dlatego w takiej sytuacji należy bezwzględnie zasięgnąć porady lekarza weterynarii.
Mniej powszechnym problemem zdrowotnym jest hiperpigmentacja, w przypadku której niedługo po urodzeniu pojawiają się zmiany skórne, nieprawidłowości w obrębie kopyt, oczu i zębów. Przyczyną tego schorzenia jest wada genetyczna. Pomimo ograniczeń, nie wpływa ono jednak na długość życia klaczy, ale ogierki umierają już w łonie matki. Klacze dotknięte hiperpigmentacją nie mogą być wykorzystywane do hodowli.
Podobnie jak w przypadku warunków utrzymania, jeśli chodzi o żywienie knabstrup nie ma specjalnych wymagań. Potrzebuje trawy lub wysokiej jakości siana i słomy, dużej ilości wody do picia i od czasu do czasu minerałów. Paszę treściwą należy podawać mu tylko wtedy, gdy jest wykorzystywany do pracy.
Zasadniczo, podczas karmienia warto stawiać knabstrupowi pewne wyzwania – na przykład siano podawać w siatkach umieszczonych w różnych miejscach.
Wskazówka dotycząca smakołyków: Wielu przedstawicieli rasy uwielbia owoce, takie jak jabłka, gruszki czy banany. Ze względu jednak na dużą zawartość cukru, są szkodliwe w dużych ilościach. Lepiej więc stosować je jako okazjonalną przekąskę w nagrodę.
W magazynie zooplus dowiesz się więcej na temat prawidłowego żywienia koni.
Knabstrup ma swoje korzenie w Danii, gdzie utworzono stadninę Frederiksborg, w której hodowano tarantowate konie dla arystokracji, na bazie koni iberyjskich. Przyciągające wzrok konie szybko stały się gwiazdami wyższej szkoły jazdy i cieszyły się dużą popularnością.
Z czasem niestety wymarły w wyniku wojen i wpływów Napoleona. Dopiero w XIX wieku Villas Lunn kupił obiecującą tarantowatą klacz hodowlaną, aby założyć nową hodowlę w Knabstrupp.
Na cześć sprzedawcy o nazwisku Flaebe, nazwana została Flaebehoppen i zapoczątkowała współczesną rasę.
Nazwa rasy pochodzi od nazwy miasta Knabstrup w Danii, gdzie w XVIII wieku celowo hodowano tarantowato umaszczone konie fryderyksborskie.
Pippi Pończoszanka, najsilniejsza dziewczynka na świecie z książek dla dzieci o tym samym tytule posiadała tarantowatego konia.
Jednak w ekranizacji powieści jego rolę zagrał siwy koń innej rasy, którego łatki zostały namalowane sprayem.
Knabstrup to dość popularna rasa koni, choć u nas w kraju spotykana dość rzadko, ale istnieją różne stowarzyszenia, które chętnie udzielają informacji na temat jego hodowców.
Rozpiętość cenowa w przypadku tych koni jest dość wyraźna. W zależności od stopnia wyszkolenia, wieku i pochodzenia oraz możliwości hodowlanych, ceny mogą zaczynać się od kilku tysięcy i rosnąć do kilkudziesięciu tysięcy euro. Również umaszczenie znajduje swoje odzwierciedlenie w cenie.
Wiele osób interesuje się knabstrupem ze względu na jego ciekawe umaszczenie. Szybko jednak przekonują się, że ma on dużo więcej do zaoferowania. Na przykład zrównoważony, ale uparty charakter, wspaniałe chody, talent ujeżdżeniowy oraz żelazne zdrowie. Dlatego sprawdzi się doskonale zarówno w rękach doświadczonych, jak i początkujących jeźdźców.
| W skrócie: | charakterystycznie umaszczona rasa koni barokowych z Niemiec, znajdująca zastosowania w ujeżdżeniu oraz rekreacji |
| Wysokość w kłębie: | 149–158 cm |
| Umaszczenie: | tarantowate, jednolite (siwe i gniade) |
| Typ: | barokowy, ale również sportowy i w typie kuca |
| Chody: | lekkie i swobodne |
| Pochodzenie: | Dania |
| Przeznaczenie: | ujeżdżenie, pokazy, wyższa szkoła jazdy, rekreacja, zaprzęgi, hipoterapia |
Już jako dziecko wolała przytulać się do swojego kota perskiego niż pluszowego misia. Jak nieco podrosła, tak długo prosiła rodziców o własnego konia, aż jej ulegli i pozwolili kupić swojego wierzchowca. Dzięki zwierzętom przeżyła wiele wspaniałych chwil i pomimo tego, że życie ze zwierzętami nie zawsze jest łatwe, nie wyobraża sobie nie mieć ich u swojego boku – jak twierdzi, dotykają takich obszarów jej duszy, do których nikt inny nie ma dostępu. Ten ich wspaniały czar odczuwa także, gdy o nich pisze i ma nadzieję, że choć trochę tej magii odczuwa się podczas czytania przygotowanych przez nią artykułów.
