© Petra Eckerl / stock.adobe.com
Freiberger to jedyny lekki koń zimnokrwisty w Europie.
Freiberger to prawdziwie wszechstronne zwierzę. Jako koń zimnokrwisty w lekkim typie, o harmonijnej budowie i przyjemnym charakterze, sprawdza się zarówno w roli konia roboczego jak i rekreacyjnego.
Freiberger należy do koni zimnokrwistych w lekkim typie. Nie jest więc zbudowany tak mocno jak przedstawiciele innych ras zimnokrwistych.
Waga tych średnio-ciężkich koni waha się od 550 do 650 kilogramów, a wysokość w kłębie wynosi około 155 centymetrów. Zwierzęta te szybko dojrzewają i cechują się wysoką zdolnością do fizycznej regeneracji. Są harmonijnie zbudowane, ale silne. Charakteryzują się średniej wielkości głową z oczami o przyjaznym spojrzeniu i uważnych, czujnych uszach.
Przedstawiciele tej rasy mają silny i dobrze umięśniony grzbiet, który zapewnia dobrą nośność, mocne nogi z silnymi stawami i twardymi kopytami, a ich klatka piersiowa jest głęboka i szeroka. Ich siła i odporność widoczna jest na pierwszy rzut oka.
W szwajcarskiej armii i rolnictwie wykorzystywane są do transportu ładunków o wadze do 150 kilogramów. Nie należy jednak patrzeć na te wierzchowce tylko pod tym kątem. Nie są bowiem ociężałe czy niezdarne, poruszają się lekko i w równowadze.
Z reguły freibergery są gniade lub kasztanowate, zdarzają się jednak osobniki siwe czy kare, a domieszka dłuższych, białych włosów rozjaśnia ich sierść w niektórych miejscach.
Pęciny są zazwyczaj białe, na czole czasami występują białe odmiany. Takie umaszczenie nadaje freibergerom charakterystyczny i atrakcyjny wygląd.
Pochodzenie: Swoją nazwę konie te zawdzięczają jurajskim górom Freiberge w Szwajcarii.
Freibergery mają wyjątkowy charakter. Ich łagodność i chęć współpracy z człowiekiem czynią je niezawodnymi partnerami w różnych dyscyplinach jeździeckich.
Ponadto, freibergery znane są ze swojej inteligencji i pojętności. Ich spokojne usposobienie w połączeniu z silną chęcią do pracy sprawiły, że stały się bardzo popularne wśród rolników oraz jako konie pociągowe czy zaprzęgowe.
Warto wiedzieć: Do dziś konie te służą w szwajcarskiej armii. Są niezawodne, zwinne i żywiołowe, a przy tym trudno je wyprowadzić z równowagi.
Przedstawiciele tej rasy bardzo mocno przywiązują się do swoich jeźdźców. Gdy freiberger znajdzie swojego jeźdźca, buduje z nim niezwykle bliską relację.
Jeśli więc szukasz przyjaciela na całe życie, znajdziesz go we freibergerze.
Jako koń zimnokrwisty freiberger najlepiej sprawdza się w ciężkiej pracy. Do dziś użytkowany jest jako koń zaprzęgowy, w rolnictwie i do prac leśnych.
Konie te mają jednak swoją drugą stronę – są wyjątkowo zwinne, dzięki czemu świetnie sprawdzają się jako konie wierzchowe w rekreacji czy sporcie.
Freibergery nie boją się dużych obciążeń i chętnie wykonują powierzone im zadania. Można spotkać je na zawodach ujeźdżeniowych, pod jeźdźcami rekreacyjnymi, przed bryczką czy podczas długich wycieczek terenowych.
Jedynie w dyscyplinie skoków przez przeszkody odnajdują się nieco gorzej z powodu swojej dużej wagi.
Warto wiedzieć: Ze względu na zrównoważony charakter, empatię i przyjazne nastawienie do ludzi, freiberger często pełni rolę końskiego terapeuty.
© Luckyshots / stock.adobe.com
Ponieważ freiberger pochodzi z obszarów Szwajcarii, gdzie zimy są surowe, jest niezwykle wytrzymały. Przez cały rok może być więc trzymany w systemie wolnowybiegowym. Nie straszne mu niskie temperatury ani trudne warunki pogodowe.
Zazwyczaj w zupełności wystarcza mu wiata, gdzie będzie mógł się schronić podczas ekstremalnych warunków atmosferycznych. Tak jak wszystkie konie potrzebuje dużej ilości ruchu i kontaktu z innymi przedstawicielami gatunku.
Freibergery nie są wymagające jeśli chodzi o pożywienie i dobrze wykorzystują paszę. W swojej ojczyźnie żyją na jałowych górskich glebach i ubogich w składniki odżywcze pastwiskach.
Nie powinny być więc trzymane na obfitujących w pożywienie łąkach. Może to bowiem prowadzić do problemów trawiennych i zaburzeń metabolicznych. Zbyt duża ilość paszy treściwej również nie jest wskazana, gdyż obciąża ich układ pokarmowy. Jeśli zatem niezbędne jest dodatkowe karmienie, pasza musi być bogata w błonnik i nisko energetyczna.
Freiberger to wytrzymała i zdrowa rasa koni, mało podatna na choroby.
Mogą zdarzać się w jego przypadku infekcje wirusami brodawczaka przenoszonymi przez owady żądlące, prowadzące do tak zwanej sarkoidozy. Jest to nowotwór skóry występujący najczęściej w okolicy oczu. W większości przypadku nie stanowi on zagrożenia dla życia zwierzęcia, a jedynie defekt wizualny.
Inaczej jest w przypadku zwłóknienia wątroby, będącego wadą genetyczną, która powoduje degenerację naczyń krwionośnych w wątrobie, co w krótkim czasie prowadzi do niewydolności wątroby i w konsekwencji do śmierci. Wadę tę można wykryć za pomocą badań genetycznych.
Poza rutynowymi kontrolami stanu zdrowia, freiberger na ogół nie wymaga spotkań z lekarzem weterynarii. Niemniej, jeśli zauważysz jakiekolwiek nieprawidłowości w jego zachowaniu lub wyglądzie, jak najszybciej skonsultuj się ze specjalistą.
Poza tym, tak jak wszystkie inne konie, freibergery wymagają regularnej pielęgnacji kopyt i opieki kowala.
Przedstawiciele tej rasy żyją średnio od 25 do 30 lat.
Pod koniec XIX wieku, angielskie i francuskie ogiery gorącokrwiste krzyżowano z miejscowymi klaczami z zamiarem stworzenia rasy, którą można by wykorzystywać w rolnictwie i leśnictwie. Dodatkowo okazało się, że freibergery doskonale sprawdzały się w wojsku.
Początki rasy sięgają nawet 500 lat wstecz, kiedy w szwajcarskiej jurze wyhodowano konie do pracy na roli, które miały lepiej poruszać się w trudnym, górzystym terenie.
Ze względu na swoją wytrzymałość i odporność, konie zimnokrwiste wydawały się być stworzone do tych wymagających zadań.
W latach sześćdziesiątych XX wieku, ze względu na postępującą modernizację rolnictwa i zwiększone wykorzystanie pojazdów silnikowych, freibergery traciły na popularności. W konsekwencji tego, ich populacja drastycznie zmalała, stając się wysoce zagrożoną.
Na szczęście w latach 60-tych i 70-tych podjęto intensywne starania, aby rasę zachować i sprawić, by stała się bardziej atrakcyjna dla kupujących.
Dzięki tym wysiłkom rasę udało się uratować przed wyginięciem. Dziś nic jej już nie grozi. Populacja ponownie się ustabilizowała i cieszy się coraz większą popularnością nie tylko w Szwajcarii, ale również na całym świecie.
Jeśli szukasz wytrzymałego i wszechstronnego konia rekreacyjnego lub roboczego, freiberger może spełnić Twoje oczekiwania. Przedstawiciele tej rasy nadal hodowane są przede wszystkim w Szwajcarii, ale hodowle znajdziemy również w Niemczech i Austrii.
Chcąc kupić freibergera, warto zwrócić się do doświadczonego hodowcy lub eksperta, który posiada dogłębną wiedzę na temat rasy i pomoże Ci w wyborze odpowiedniego wierzchowca.
Freibergery występują w dwóch typach – lekkim i średnio-ciężkim. Pierwszy typ sprawdzi się w rekreacji i sporcie, drugi natomiast świetnie poradzi sobie zaprzęgnięty do ciężkich powozów i w pracy w rolnictwie.
Ceny tych koni różnią się w zależności od wieku, pochodzenia, stopnia wyszkolenia i sposobu użytkowania. Jednak w porównaniu do innych ras, freibergery są raczej przystępne cenowo.
Niestety zazwyczaj rodzi się więcej źrebiąt niż jest kupujących, dlatego często trafiają do rzeźni. Można je kupić już od około 1700 euro.
Freiberger to niezwykły koń. Nie tylko dlatego, że jest ostatnią w Europie rasą zimnokrwistą w lekkim typie, ale również dlatego, że podbija serca miłośników koni na całym świecie.
Łączy w sobie łagodność, żywiołowość, siłę i zwinność, będąc idealną mieszkanką najlepszych cech koni zimnokrwistych i gorącokrwistych, a ponieważ jest również łatwy w utrzymaniu, jego popularność stale rośnie.
Wygląda więc na to, że ta niegdyś zagrożona wyginięciem rasa może dziś czuć się bezpieczna.
| W skrócie: | ekspresyjna, towarzyska rasa koni zimnokrwistych w lekkim typie, pochodząca ze Szwajcarii |
| Wysokość w kłębie: | 145–160 cm |
| Umaszczenie: | często gniade i kasztanowate, rzadko kare i siwe |
| Typ: | koń zimnokrwisty w lekkim typie |
| Chody: | obszerne, równe, elastyczne |
| Pochodzeni: | Szwajcaria |
| Przeznaczenie: | rekreacja, powożenie, sport, hipoterapia |
Już jako dziecko wolała przytulać się do swojego kota perskiego niż pluszowego misia. Jak nieco podrosła, tak długo prosiła rodziców o własnego konia, aż jej ulegli i pozwolili kupić swojego wierzchowca. Dzięki zwierzętom przeżyła wiele wspaniałych chwil i pomimo tego, że życie ze zwierzętami nie zawsze jest łatwe, nie wyobraża sobie nie mieć ich u swojego boku – jak twierdzi, dotykają takich obszarów jej duszy, do których nikt inny nie ma dostępu. Ten ich wspaniały czar odczuwa także, gdy o nich pisze i ma nadzieję, że choć trochę tej magii odczuwa się podczas czytania przygotowanych przez nią artykułów.
