© lochstampfer / stock.adobe.com
Aegidienberger to krzyżówka konia islandzkiego i paso peruano.
Aegidienberger to stosunkowo młoda rasa koni pochodząca z Nadrenii Północnej-Westfalii. Jest krzyżówką konia islandzkiego i paso peruano, i została po raz pierwszy wyhodowana w latach 80-tych ubiegłego wieku. Od tamtej pory ma rzeszę wiernych fanów. Czy słusznie?
Aegidienberger nie może zaprzeczyć swoim korzeniom – wizualnie bardzo przypomina konia islandzkiego, chociaż mierząc od 140 do 155 centymetrów w kłębie jest od niego nieco wyższy.
Charakteryzuje się eleganckim i jednocześnie zwartym pokrojem o solidnym fundamencie. Cel, jaki przyświeca jego hodowcom to uzyskanie atrakcyjnych, imponujących koni o prawidłowej postawie – ani zbyt krępych, ani zbyt delikatnych.
Aegidienberger ma relatywnie dużą głowę o pokaźnych nozdrzach, wyraziste oczy i średniej wielkości, owłosione uszy. Głowa przechodzi w średniej długości, wysoko osadzoną i wyprostowaną szyję.
Jego mocny, krótki grzbiet harmonizuje z kompaktową budową i płynnie łączy się z długim zadem. Zarówno grzbiet, jak i zad wyglądają muskularnie i silnie. Nogi aegidienbergera są mocne, a stawy stabilne.
Pracując nad rozwojem rasy, hodowcy mieli na uwadze coraz cieplejsze lata w naszych szerokościach geograficznych. Sierść aegidienbergera jest co prawda bardzo gęsta, ale nieco bardziej przepuszczalna niż u przeciętnego islandera. Ogon i grzywa są jednak tak samo bujne i długie jak u niego.
Jeśli chodzi o umaszczenia, ich gama jest szeroka: Zasadniczo dopuszczalne są wszystkie maści – od karej do siwej, podobnie jak wszelkiego rodzaju odmiany.
© kathomenden / stock.adobe.com
Aegidienberger to inteligentny, odważny i czujny koń. Jest niezwykle zrównoważony, pojętny i chętni do nauki, co czyni go niezawodnym partnerem.
Idealny przedstawiciel rasy ma żywy, ale w każdym wypadku łatwy do opanowania temperament. Za sprawą stabilności chodów konie te bez problemów potrafią poruszać się nawet w najtrudniejszym terenie.
Konie islandzkie są bardzo często uparte. Dolew krwi paso peruano upartość tę w pewnym stopniu rekompensują.
Poza tym są nieskomplikowane i mają przyjazne, pogodne usposobienie: Są posłuszne, lubią dzieci i przywiązują się do człowieka. Trudno je wyprowadzić z równowagi, nie potrzebują wiele do szczęścia, są elastyczne i potrafią dostosować się do różnych warunków utrzymania.
Twoja waga lub wzrost nie pozwalają Ci na jazdę na koniu islandzkim, ale chcesz spróbować jak to jest jeździć toltem? Szukasz nieskomplikowanego wierzchowca o eleganckim eksterierze? Znajdziesz to wszystko u aegidienbergera.
Przedstawiciele tej rasy świetnie sprawdzają się we wszelkich formach rekreacji, w jeździe terenowej i na czworobokach, a także w sporcie.
To co wyróżnia tę rasę, to jej chody. Natura obdarzyła aegidienbergery umiejętnością poruszania się oprócz standardowych chodów takich jak stęp, kłus i galop, również toltem. Jest to czterotaktowy, obszerny chód, podobny do szybszego stępa, w którym kopyta wirują w górę i w dół, robiąc wyjątkowe wrażenie. Ponieważ w chodzie tym nie występuje faza zawieszenia, jeżdżąc toltem można odnieść wrażenie unoszenia się w powietrzu – jeździec siedzi na grzbiecie konia, praktycznie nie odczuwając żadnych wstrząsów. Jazda na koniach poruszających się w takim chodzie jest sztuką samą w sobie i wymaga specjalnego treningu.
Warto wiedzieć: Niektóre aegidienbergery potrafią również poruszać się inochodem. Ten piąty chód nie jest jednak głównym celem hodowlanym w przypadku tej rasy.
Aegidienberger to wytrzymała i zdrowa rasa koni. Płynąca w jego żyłach krew paso peruano pomaga mu odnaleźć się w naszych szerokościach geograficznych, dzięki czemu dobrze znosi wysokie temperatury. Geny koni islandzkich natomiast, którym zawdzięcza grubą sierść, chronią go przed zimnem i wilgocią.
Najlepszym rozwiązaniem w przypadku tych koni jest chów wolnowybiegowy, który zapewnia stały dostęp do świeżego powietrza, ruch i kontakt z innymi końmi.
Jak zawsze w przypadku chowu bezstajennego, należy upewnić się, że podłoże, na którym przebywają konie jest suche i że zwierzęta mają zapewnione schronienie przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi.
Aegidienberger został obdarzony bardzo dobrym zdrowiem. Nie są znane w jego przypadku praktycznie żadne choroby typowe dla rasy.
Tak jak każdy koń potrzebuje regularnej pielęgnacji, w tym szczotkowania długiej grzywy i ogona.
Sierść przedstawicieli tej rasy nie jest tak gęsta jak sierść koni islandzkich, w związku z czym nie trzeba poświęcać jej aż tak dużo uwagi. Niemniej, zwierzęta będą Ci wdzięczne, jeśli wesprzesz je w okresie wiosennej zmiany okrywy włosowej.
Oczywiście ich kopyta powinny być pod stałą kontrolą kowala, który będzie je regularnie werkował lub, w razie potrzeby, podkuwał.
Gdy tylko robi się cieplej, koniom zaczyna dolegać uporczywy świąd. Wiele koni islandzkich reaguje wrażliwie na ukończenia meszek i zaczynają drapać się, pocierając grzywą, ogonem i głową o przedmioty.
Aegidienberger również ma w sobie islandzką krew i nie obca jest mu egzema letnia. Jednak predyspozycje do tej dolegliwości w jego przypadku zdecydowanie straciły na sile. Z reguły ten irytujący problem zdrowotny jest mu obcy.
Konie te są długowieczne i nierzadko dożywają nawet trzydziestu lat.
Obie rasy użyte w hodowli aegidienbergera nie są wymagające pod względem odżywiania. Aegidienberger zatem również dobrze radzi sobie z nisko energetyczną czy ubogą w składniki odżywcze paszą. Podawanie siana i słomy oraz, w razie potrzeby, minerałów, powinno w zupełności wystarczyć w większości przypadków.
W miesiącach letnich zwierzęta można wypuszczać na pastwiska, pod warunkiem, że nie są zbyt zasobne w roślinność. Pasza treściwa w ich przypadku nie jest koniecznością, ale jej podawanie może być zasadne w przypadku dużego obciążenia pracą.
Dlatego plan żywienia należy zawsze układać indywidualnie, dopasowując go do potrzeb żywieniowych i aktywności zwierzęcia.
Wielu miłośników koni patrząc na aegidienbergera zastanawia się, co to za niezwykły koń islandzki? Przedstawiciele tej rasy rzeczywiście są bardzo podobni do islanderów, ale za sprawą genów paso peruano różnią się od nich wzrostem i elegancją.
Aegidienberger pochodzi z Niemiec, a dokładniej z Nadrenii Północnej-Westfalii. W 1981 roku w stadninie Aegidienberger niedaleko Kolonii, Walter Feldmann wyhodował pierwszego konia, będącego krzyżówką konia islandzkiego i paso peruano.
Stworzył wierzchowca, który połączył w sobie najlepsze cechy konia islandzkiego (nienaganny charakter, wytrzymałość i siła) z zaletami paso peruano (odporność na wysokie temperatury, szlachetny wygląd, wzrost).
Przedstawiciele obu ras poruszają się w czterech chodach, a więc stępem, kłusem, galopem oraz toltem.
W hodowli aegidienbergerów stosuje się zasadę pięciu ósmych, która jest powszechna w rolnictwie.
Ciekawostka: Pierwotnie, Feldmann planował skrzyżować konie islandzkie z końmi fryzyjskimi, co mu się nie udało ze względu na sprzeciw hodowców ogierów fryzyjskich.
Przedstawicieli tej rasy najlepiej szukać w ich ojczyźnie, a dokładniej w środkowych i północnych Niemczech.
Przy zakupie aegidienbergera zwróć uwagę na chody, w jakich porusza się zwierzę, ponieważ mogą być one różne. W zależności od nich, stopnia wyszkolenia i pochodzenia, należy spodziewać się cen od 2.000 do 7.000 euro.
Aegidienberger to wytrzymały i atrakcyjnie wyglądający koń rekreacyjny i sportowy, na którym jazda do czysta przyjemność. Ten łatwy w pielęgnacji wierzchowiec zachwyca nie tylko swoimi niewielkimi wymaganiami, ale również nieskomplikowaną naturą oraz umiejętnością poruszania się toltem.
| Cechy szczególne: | Aegidienberger to wytrzymały koń rekreacyjny i sportowy, powstały ze skrzyżowania konia islandzkiego i paso peruano. |
| Charakter: | zrównoważony, żywy, przywiązany do człowieka |
| Wysokość w kłębie: | 140–155 cm |
| Waga: | 600–700 kg |
| Umaszczenie: | wszystkie maści od karej do siwej, dozwolone wszystkie odmiany |
| Chody: | stęp, kłus, galop, tolt |
| Długość życia: | ok. 30 lat |
| Typowe choroby: | nieznane |
| Cena: | od około 2.000 euro |
| Pochodzenie: | Niemcy |
Już jako dziecko wolała przytulać się do swojego kota perskiego niż pluszowego misia. Jak nieco podrosła, tak długo prosiła rodziców o własnego konia, aż jej ulegli i pozwolili kupić swojego wierzchowca. Dzięki zwierzętom przeżyła wiele wspaniałych chwil i pomimo tego, że życie ze zwierzętami nie zawsze jest łatwe, nie wyobraża sobie nie mieć ich u swojego boku – jak twierdzi, dotykają takich obszarów jej duszy, do których nikt inny nie ma dostępu. Ten ich wspaniały czar odczuwa także, gdy o nich pisze i ma nadzieję, że choć trochę tej magii odczuwa się podczas czytania przygotowanych przez nią artykułów.
