© Paul Atkinson / stock.adobe.com
Żółty motylek piramidalny z niewielkimi naroślami na płetwach i tułowiu, które mogą wskazywać na myksobolozę.
Myksobolozę u ryb mogą wywoływać różne czynniki. Czy jest niebezpieczna i co robić w przypadku zauważenia guzków na ciele ryby, dowiesz się z opracowanego przez nas artykułu.
Myksoboloza jest pasożytniczą chorobą ryb – u dotkniętych tą dolegliwością zwierząt w mięśniach i na narządach wewnętrznych tworzą się różnej wielkości guzki.
Stwarza ona zagrożenie zarówno dla chorujących na nią ryb jak i wszystkich mieszkańców akwarium. Po pierwsze nie ma na nią lekarstwa, a po drugie rozprzestrzenia się na inne zwierzęta poprzez obecne w wodzie zarodniki.
Dolegliwość ta może dotknąć przedstawicieli różnych gatunków. To, które ryby zachorują, zależy od rodzaju patogenu:
Mikrospory tworzą cysty, które stopniowo rozprzestrzeniają się po całym organizmie ryby – powiększają się i namnażają, a ich kształt i wielkość różnią się w zależności od gatunku. Zazwyczaj są okrągłe, ale mogą być również jajowate lub robakowate.
Mierzą od kilku milimetrów do jednego centymetra i przeważnie są białe, chociaż mogą występować również w innych kolorach lub być półprzezroczyste.
Jeśli zauważysz powyższe objawy u swoich podopiecznych, jak najszybciej odizoluj je od pozostałych zwierząt i skonsultuj się z lekarzem weterynarii. W przypadku myksobolozy szczególnie ważne jest, aby ograniczyć jej rozprzestrzeniane się w akwarium.
© besjunior / stock.adobe.com
Aby odróżnić myksobolozę od innych, podobnie wyglądających dolegliwości, na przykład inwazji robaków, przeprowadza się badanie mikroskopowe zawartości guzka.
W tym celu lekarz weterynarii ostrożnie usuwa go ręcznie lub za pomocą skalpela. Następnie otwiera go i pod mikroskopem bada jego zawartość w poszukiwaniu uwolnionych zarodników, które wskazywałyby na myksobolozę.
Według doniesień guzki można usunąć, a zarodników pozbyć się za pomocą promieniowania. W przypadku niektórych gatunków sporowców pomocny może być toltrazuril.
Niemniej, obecnie nie istnieją konkretne wytyczne czy zalecenia dotyczące leczenie myksobolozy, dlatego należy zawsze stosować się do zaleceń specjalisty.
Ponadto, dotknięte nią osobniki trzeba usunąć z akwarium i umieścić je w zbiorniku kwarantannowym. Dzięki temu uchronisz pozostałe ryby przed zarażeniem.
Za chorobę odpowiadają pasożyty, tak zwane mikrosporydia – pierwotniaki obejmujące wiele różnych rodzajów:
W praktyce, u ryb najczęściej występują Henneguya oraz Myxobolus.
Wskazówka: Myksobolozy nie należy mylić z wywoływaną przez wirusy limfocystozą, w przebiegu której również pojawiają się narośle.
Chociaż różne rodzaje patogenów charakteryzują się indywidualnym procesem rozwoju, wszystkie mają jedną cechę wspólną: Wytwarzają zarodniki.
Niektóre gatunki są uzależnione od żywicieli pośrednich – mogą to być mięczaki, takie jak na przykład rurecznik. Czasami transmisja odbywa się także z jednej ryby na drugą:
Jeśli choroba zostanie wykryta odpowiednio wcześnie, a dotknięte nią zwierzęta umieszczone w zbiorniku kwarantannowym, powstałe w jej wyniku rany będą miały czas, aby się zagoić. W procesie rekonwalescencji bardzo dużą rolę odgrywają warunki utrzymania oraz żywienie.
Jednak pomimo wszelkich starań może zdarzyć się, że w wyniku infekcji chore zwierzęta umrą lub będą musiały zostać poddane eutanazji.
© Czanner / stock.adobe.com
Ryzyka zachorowania na myksobolozę nie można całkowicie wyeliminować. Aby jednak zapobiec infekcji należy przestrzegać zaleceń dotyczących utrzymania i karmienia właściwych dla danego gatunku ryb żyjących w akwarium.
Poza tym, niezbędna jest regularna kontrola ich stanu zdrowia – zarówno wyglądu, jak i zachowania. Im wcześniej bowiem ewentualne nieprawidłowości zostaną rozpoznane, tym szybciej będzie można wdrożyć leczenie, jednocześnie zwiększając szanse na wyzdrowienie.
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
