© Przemyslaw Iciak / stock.adobe.com
Prętnik trójbarwny zwany także miodowym.
Miodowo złoty kolor to pierwsza rzecz, która przychodzi na myśl akwarystom po usłyszeniu nazwy prętnik trójbarwny. Istnieje kilka jego odmian hodowlanych i wszystkie posiadają charakterystyczne płetwy brzuszne, przekształcone w nitki czuciowe. W przygotowanej przez nas charakterystyce gatunku, dowiesz się wszystkiego, co należy wiedzieć o hodowli tych łatwych w pielęgnacji ryb słodkowodnych.
Samice prętnika trójbarwnego, zwanego również miodowym, są brązowawe, łuski samców natomiast lśnią miodowym kolorem. W okresie godowym ubawienie samca zmienia się na imponujące brązowo-pomarańczowo-czerwone na tułowiu, żółte na płetwie grzbietowej oraz aksamitnie czarne na piersiach. Ciemny kolor sięga aż do płetwy odbytowej. Samice z kolei mają wówczas niepozorny, szaro-brązowy kolor.
W latach dziewięćdziesiątych i dwutysięcznych powstały dwie dodatkowe odmiany hodowlane o różnych ubarwieniach. Pierwszą z nich była mutacja żółta, zwana złotą.
Później w sklepach zoologicznych pojawiła się kolejna mutacja odmiany złotej, która charakteryzowała się bardziej intensywnymi czerwonymi odcieniami na płetwach grzbietowych i odbytowych i zwana jest czerwoną. Jednak do dziś nie jest jasne, czy prętnik czerwony jest rzeczywistą odmianą hodowlaną, czy swoje ubarwienie zawdzięcza zjadanemu kolorowemu pokarmowi.
Jak na przedstawiciela rodziny guramiowatych przystało, posiada on charakterystyczne długie nitki czuciowe, służące jak sama nazwa wskazuje do odbierania bodźców czuciowych, smakowych i do orientacji w przestrzeni.
Samca od samicy możemy odróżnić na podstawie ich wielkości i ubarwienia. Samice dorastają do pięciu centymetrów i zazwyczaj są nieco większe od samców, którzy mierzą średnio cztery centymetry.
Ponieważ jednak różnice w wielkości mogą być minimalne, bardziej niezawodne jest określanie płci w oparciu o ubarwienie podczas tarła. Czarny kolor w obrębie klatki piersiowej i brzucha nie jest u samic widoczny – są przeważnie szaro-brązowe.
U niektórych odmian, takich jak złota, czarnego ubarwienia nie zobaczymy także u samców. Jego pozostałości widoczne są jedynie na krawędziach płetwy brzusznej.
Jeśli trzymamy tylko jedną parę, samiec jest zazwyczaj kolorowo ubarwiony, a samica raczej blada i nierzucająca się w oczy. W grupach może natomiast zdarzyć się, że zdominowane samce przyjmą ubarwienie samic, a dominujące samce będą mienić się przepięknymi kolorami.
© Przemyslaw Iciak / stock.adobe.com
Prętniki miodowe powinny być zawsze trzymane w parach. Jako ryby ławicowe mogą być również trzymane w większych grupach, pod warunkiem, że mamy do dyspozycji akwarium o odpowiednich rozmiarach.
Prętniki miodowe mogą zamieszkać zarówno w zbiorniku jedno- jak i wielogatunkowym. Chcąc trzymać je w parach, musimy zaopatrzyć się w akwarium o minimalnej długości przedniej krawędzi wynoszącej 60 centymetrów. W akwarium o długości co najmniej 100 centymetrów można natomiast hodować dwie pary.
Odpowiednia przestrzeń jest konieczna, ponieważ szczególnie w okresie godowym ryby mogą stać się dość agresywne, nawet w stosunku do innych prętników.
Temperatura wody powinna zawierać się w przedziale 23–27 stopni Celsjusza, przy czym idealna wartość wynosi 25 stopni. Poza tym ryby te nie mają żadnych wyjątkowych wymagań dotyczących parametrów wody, pod warunkiem, że nie będzie zbyt zasadowa lub zbyt twarda.
Prętniki miodowe będą najlepiej czuły się w gęsto obsadzonym zbiorniku, dlatego w akwarium nie może zabraknąć mchu jawajskiego, rogatka czy jezierzy.
Jest to jedyny sposób na zapewnienie naszym pływającym podopiecznym warunków zbliżonych do tych panujących w naturze i umożliwienie im tarła.
Dno zalecamy wyłożyć warstwą żwiru o grubości około trzech–pięciu centymetrów, w którym można posadzić wysokie rośliny. Dodatkowe kryjówki można stworzyć za pomocą kamieni i korzeni. Dobrym pomysłem są także rośliny pływające.
Pomyślmy również o miejscach, w których ryby będą mogły odpoczywać oraz o terytoriach, które będą mogły uznać za własne. W przypadku kilku par prętników trójbarwnych, przynajmniej każdy samiec potrzebuje terytorium o minimalnej powierzchni 30 x 30 centymetrów. Dzięki takiej przestrzeni zdominowane zwierzęta będą miały możliwość bezpiecznego wycofania się i odpoczynku, ale również samice potrzebują takich miejsc, aby złapać oddech od samców.
Prętniki mogą być trzymane również w akwariach towarzyskich. Z jakimi innymi rybami będą się dobrze rozumiały?
Ważne jest, aby socjalizować je ze spokojnymi, małymi i delikatnymi gatunkami. Socjalizacja ma bowiem sens, jeśli pozostali podwodni mieszkańcy nie anektują sobie zbyt dużego terytorium i nie są więksi od naszych prętników.
W żadnym wypadku nie należy socjalizować ich z innymi guramiowatymi. Ponadto nie można ich trzymać razem z rybami, które podgryzałyby lub wyrywałyby nitki czuciowe prętników, na przykład brzankami sumatrzańskimi.
Prętniki miodowe nie mają szczególnych wymagań pod względem pożywienia. Należy jedynie pamiętać o tym, aby podawany im pokarm nie był zbyt duży. Może to być pokarm żywy, mrożony lub w płatkach.
Zwróćmy jednak uwagę na to, aby dieta była odpowiednio zróżnicowana i jeśli podajemy im suchy pokarm, uzupełniajmy go żywym pokarmem, takim jak solowce.
Ryby te są stosunkowo spokojne, płochliwe, ale również terytorialne. W okresie godowym samiec zaciekle broni swojego gniazda i narybku przed intruzami.
Jeśli w akwarium nie ma wystarczająco dużo kryjówek lub ryby są trzymane w zbiorniku nieodpowiednim dla gatunku, ich stres z tym związany będzie przejawiał się w postaci agresywnego zachowania.
W naturze ryby te znajdziemy w rzekach północno-wschodnich Indii i Bangladeszu, gdzie żyją razem w ławicach. Zasiedlają strefy nadbrzeżne w rzekach Brahmaputra, Ganges i Hugli.
Podobnie jak prawie wszystkie ryby labiryntowe, również prętnik trójbarwny potrafi oddychać powietrzem atmosferycznym. W swojej rodzimej Azji Południowo-Wschodniej jest cenioną rybą jadalną, a od czasu jego sprowadzenia do Europy stał się popularną rybą akwariową, chętnie wprowadzaną do akwariów słodkowodnych.
W starszej literaturze prętnik funkcjonuje pod różnymi nazwami – Trichogaster chuna, Colisa sota, Colisa chuna, Trichopodus sota czy Polyacanthus sota.
Obecnie zaliczany jest do rodzaju Trichogaster, a nie Colisa. Również wśród akwarystów i sklepów zoologicznych przyjęła się nazwa Trichogaster chuna. Potocznie jednak najczęściej nazywa się go prętnikiem miodowym.
