© mikhailg / stock.adobe.com
Pielęgniczka Ramireza to popularna ryba ozdobna z Ameryki Południowej.
Pielęgniczki Ramireza żyją w czystych wodach ciepłych jezior Wenezueli i Kolumbii. Te kolorowe ryby z charakterystycznymi czarnymi pasami mienią się wszystkimi kolorami tęczy i są mile widzianymi gośćmi w domowych zbiornikach. Należą do klasyków wśród ryb słodkowodnych i przy odrobinie doświadczenia oraz starannej opieki, będą wspaniałym urozmaiceniem akwariów.
Łacińska nazwa tych pielęgnicowatych, pod którą znane są ekspertom brzmi Mikrogeophagus ramirezi i była ona wielokrotnie zmieniana na przestrzeni lat. Czasami występują również pod nazwą „Papiliochromis ramirezi“.
Pielęgniczka Ramireza, zwana także pielęgniczką motylową oraz motylkiem Ramireza, spokrewniona jest ze swoimi kolumbijskimi i wenezuelskimi kuzynami, chociaż nieco różni się od nich wyglądem. Ma jednak podobne wymagania względem warunków utrzymania i pielęgnacji, ale nie jest tak kolorowo ubarwiona jak jej krewni.
W zależności od oświetlenia i kąta padania światła, na łuskach tej ryby można zobaczyć wszystkie kolory tęczy, z charakterystyczną ciemną plamą pod płetwą grzbietową, często otoczoną niebieskimi lub niebiesko-zielonymi kropkami. Od tylnej części szyi do gardzieli biegnie szeroka czarna pręga. Płetwa brzuszna jest zwykle czerwona, a promienie na płetwie grzbietowej czarne.
Dziko żyjące samce pielęgniczki dorastają do siedmiu centymetrów, a samice są zazwyczaj dwa centymetry mniejsze. Samice można rozpoznać także po zabarwionym na czerwono brzuchu. Nie są jednak tak kolorowo ubarwione jak samce.
© NEIL CHILLINGWORTH / stock.adobe.com
Formy hodowlane pielęgniczek występują w niebieskim, żółtym i czerwonym kolorze. Zamiast jasnej purpury, która jest właściwa dla dzikich egzemplarzy, w toku hodowli rozwijają one określoną barwę, właściwą dla danej odmiany. Egzemplarze pochodzące z hodowli również mają pasy i plamki, z wyjątkiem osobników w kolorze złotym, które są ich całkowicie pozbawione.
Odmiana Jumbo charakteryzuje się szczególnie jaskrawym ubarwieniem i pochodzi z Azji. Z kolei u blue punk kolor czerwony rozciąga się od czoła do płetwy grzbietowej, a pozostała część tułowia jest niebieska. Jedną z nowszych form hodowlanych jest odmiana motylowa.
Azjatycka Microgeophagus ramirezi electric blue mieni się stalowym błękitem i jest szczególnie rosłą odmianą. Jej płetwy są wydłużone i wyglądem przypominają welon. Mierzy od pięciu do siedmiu centymetrów. Cechą wspólną wszystkich odmian hodowlanych jest fakt, że młode osobniki są zdecydowanie bardziej wymagające w utrzymaniu. W wyniku krzyżowania różnych form hodowlanych, stale powstają nowe odcienie barwne.
W swojej ojczyźnie – Wenezueli i Kolumbii, pielęgniczki żyją w ukryciu w płytkich strefach brzegowych. Dobrze czują się w ciepłych stawach oraz w pobliżu brzegów mniejszych rzek i zbiorników na sawannie.
Ryby te mają liczne siedliska na rozległych terenach zwanych llanos w Ameryce Południowej. Ich ojczyzną jest dorzecze rzeki Orinoko i jej liczne dopływy. Trawiaste sawanny rozciągają się wzdłuż brzegów rzeki, a wśród nich małe stawy i sadzawki. Ryby najlepiej rozwijają się tam, gdzie występuje bogata roślinność, na obrzeżach ciepłych jezior lub błotnistych rzek, gdzie mają do dyspozycji liczne kryjówki, w których mogą schronić się przed drapieżnikami.
W swoim naturalnym środowisku pielęgniczka motylowa żywi się larwami komarów i wioślarkami, jest bowiem prawdziwym mięsożercą. Również w akwarium powinna być karmiona żywym pokarmem. Możliwe jest także podawanie pokarmu mrożonego w postaci czarnych, czerwonych i białych larw komarów, solowców oraz niewielkich skorupiaków.
Po okresie aklimatyzacji żywy pokarm można zastąpić suchym. Dla urozmaicenia należy podawać różne jego rodzaje.
Chociaż pielęgniczki Ramireza są niezwykle urokliwe i mienią się pięknymi barwami, nie są rybami dla początkujących. Ich hodowla wymaga pewnego doświadczenia, ponieważ dla ich dobrego zdrowia i samopoczucia niezbędne są konkretne warunki utrzymania.
Podobnie jak w ciepłych stawach w swojej tropikalnej ojczyźnie Ameryce Południowej, ryby te preferują temperatury mieszczące się w zakresie od 26 do 31 stopni Celsjusza, aczkolwiek niektóre odmiany hodowlane poradzą sobie również z nieco niższymi wartościami. Wartość pH powinna natomiast zawierać się w przedziale od 5 do 6, a całkowita twardość wody od 2 do 7 dGH.
Akwarium powinno mieć minimalną pojemność 54 litrów, która będzie odpowiednia dla pary ryb. Motylki wolą jednak żyć w większych grupach i w takim przypadku pojemność domowego zbiornika to co najmniej 200 litrów.
Zwierzęta te potrzebują wielu kryjówek, jaskiń i schronień. W tej roli sprawdzą się łupiny orzecha kokosowego, korzenie, kamienie i podobne materiały. Ponieważ pielęgniczki tworzą swoje terytoria, powinny mieć do dyspozycji wystarczająco dużo miejsca. Nie zapominajmy także o pozostawieniu wolnej przestrzeni do swobodnego pływania.
Pielęgniczki motylowate są z natury łagodne i bez problemu mogą być trzymane z przedstawicielami innych gatunków. W okresie rozrodczym zaleca się jednak umieszczenie pary ryb w osobnym zbiorniku, ponieważ w tym czasie są bardzo podatne na stres.
Motylki dobrze rozumieją się zwłaszcza z południowoamerykańskimi gatunkami tetr, na przykład bystrzykiem neonowym, który przebywa w górnej części akwarium, co zdecydowanie odpowiada pielęgniczkom, preferującym dolny obszar zbiornika. Neonki swoim zachowaniem pokazują pielęgniczkom, kiedy zbliża się niebezpieczeństwo, dzięki czemu ich koegzystencja jest wyjątkowo harmonijna.
Odpowiednimi towarzyszami dla motylków są również sumy. Unikać jednak należy przedstawicieli rodziny zbrojnikowatych, ponieważ lubią zjadać ikrę. Co do zasady, nie należy trzymać razem zbyt wielu zwierząt, ponieważ może to być źródłem stresu, który prowadzi do osłabienia układu odpornościowego zwierząt, podatności na infekcje i w konsekwencji do rozwoju nieprzyjemnych chorób.
Bardzo ważne dla zdrowia ryb jest także utrzymanie odpowiedniej jakości wody. W tym celu należy regularnie ją wymieniać oraz zainstalować odpowiedni filtr. Co tydzień powinno podmieniać się około jednej czwartej wody. Oprócz żwiru, na dnie akwarium należy umieścić piach.
Pielęgniczki motylowe są dość wymagające, jeśli chodzi o hodowlę, jednak przy odrobinie doświadczenia można je rozmnażać w domowych zbiornikach. Hodowla rodziców jest nieco mniej pracochłonna niż odchów młodych. Łatwiejsze w rozmnażaniu są natomiast mniej wrażliwe dzikie odmiany.
Niemniej, w każdym przypadku konieczne jest stworzenie określonych, specjalnych warunków, aby hodowla mogła się udać. Na przykład zwierzęta muszą mieć zapewnioną miękką wodę – jej twardość całkowita nie powinna przekraczać wartości 10 odH, a idealna jest wartość to 3 odH. Jeśli woda jest twarda, zaleca się dodanie nieco torfu do żwiru na dnie akwarium. W sklepach dostępne są także płynne dodatki torfowe.
Pielęgniczki Ramireza rozmnażają się w widocznym miejscu, nie ukrywają się w tym celu. Są zdolne do rozmnażania od czwartego miesiąca życia. Pary są monogamiczne i z całych sił bronią swojego terytorium lęgowego. Ikrę składają na płaskich kamieniach lub w płytkich zagłębieniach, uprzednio dokładnie oczyszczonych z glonów. Jednorazowo samica składa około 500 jaj.
Później rodzice przenoszą młode na piaszczyste i żwirowe dno. W okresie rozmnażania zwierzęta są bardzo wrażliwe na zakłócenia zewnętrzne, w wyniku czego mogą zaniedbywać lub zjadać ikrę. W zależności od temperatury, larwy wylęgają się po kilku dniach, a młode dorastają razem w grupie.
W okresie rozmnażania codziennie należy podmieniać około 10% wody, aby utrzymać jej odpowiednią jakość. Sukces hodowlany wymaga dużej wrażliwości i wyczucia, ponieważ jeśli warunki nie będą odpowiednie do rozmnażania, rodzice przestaną opiekować się narybkiem, który wówczas nie przetrwa.
Pielęgnice są jednymi z najpopularniejszych ryb akwariowych, dlatego znajdziemy je w ofercie wielu sprzedawców. Można kupić je także u prywatnych hodowców, chociaż samodzielna hodowla zalecana jest tylko w przypadku zaawansowanych akwarystów.
Niezależnie od tego, gdzie kupujemy nasze ryby, zawsze należy zwrócić uwagę na pewne podstawowe kwestie. Zdrowe ryby mają intensywne ubarwienie, wykazują brak deformacji płetw i pływają swobodnie, a ich ruchy nie są zaburzone. Za jakością sprzedawcy przemawiają także czynniki takie jak aranżacja akwarium, czysta woda oraz obsada zbiornika. W pojedynczych przypadkach może zostać znalezione martwe zwierzę, ale co do zasady, zdecydowana większość ryb powinna wyglądać na zdrowe.
Ceny za parę zwierząt kształtują się na poziomie kilkudziesięciu złotych. Idealnego sprzedawcę cechuje szczegółowe doradztwo oraz możliwie najdelikatniejsze usuwanie ryb ze zbiornika oraz ich prawidłowe przygotowanie do transportu. Przy zapewnieniu im odpowiednich warunków, pielęgniczki motylowe są towarzyskimi i spokojnymi zwierzętami, które są niekwestionowaną ozdobą każdego domowego zbiornika.
Pielęgniczka Ramireza sprawdzi się w rękach doświadczonych miłośników akwarystyki. Te kolorowe rybki są prawdziwą ucztą dla oczu i tym samym świetnym uzupełnieniem akwarium słodkowodnego. Przy odrobinie wyczucia można hodować i rozmnażać je samodzielnie w warunkach domowych.
| Cechy szczególne: | Pielęgniczka Ramireza, znana również jako południowoamerykańska pielęgniczka Ramireza, pielęgniczka motylowa oraz motylek Ramireza to kolorowa ryba słodkowodna. |
| Nazwa naukowa: | Mikrogeophagus ramirezi, synonimy: Papiliochromis ramirezi, Apistogramma ramirezi, Pseudogeophagus ramirezi, Pseudoapistogramma ramirezi |
| Długość: | do ok. 7 cm |
| Pochodzenie: | Wenezuela i Kolumbia |
| Tułów: | wydłużony, z przodu żółto-czerwonawy, z tyłu niebieskawy, czarne pręgi i czarna boczna plama |
| Wielkość akwarium: | 80 cm |
| Pojemność: | co najmniej 54 l |
| Wyposażenie: | rośliny, korzenie, wolna przestrzeń do swobodnego pływania |
| Temperatura: | 26–31°C |
| Wartość pH: | 5–6 |
| Sposób utrzymania: | w parach |
| Cena: | od ok. 40 złotych za parę |
| Żywienie: | pokarm żywy, w płatkach, mrożony |
| Poziom trudności: | średni, nie dla początkujących |
| Zachowanie: | łagodna, agresja możliwa w okresie rozmnażania |
„Życie bez mopsa jest możliwe, ale bezcelowe” – powiedział kiedyś komik i pisarz Loriot. Autorka zgadza się z tym bez zastrzeżeń i dodaje: „Życie bez konia, kota i królika również!”. Jej serce bije dla wszystkich zwierząt dużych i małych, i cieszy się niezmiernie, że może pisać o swojej pasji jako niezależny autor. Poprzez swoje artykuły chciałaby podnieść świadomość na temat dobrostanu zwierząt i udzielić przydatnych wskazówek ich miłośnikom.
